CinemaCultureTFCinema

Kinds of Kindness: Ιστορίες Καλοσύνης βγαλμένες από τα πιο απάτητα μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης

Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Κυρίως γιατί, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες από τότε που βγήκα από την αίθουσα και ακόμα προσπαθώ να τακτοποιήσω όλα όσα είδα, ένιωσα, σκέφτηκα βλέποντας το Kinds of Kindness, τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου.

Κάπου, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, θα ήθελα να στέκομαι στην άκρη και να παρατηρώ όλη αυτή την «τελετή σύμπραξης μυαλών, σκέψεων και ιδεών» του Εύθυμη Φιλίππου και του Γιώργου Λάνθιμου. Όχι τόσο για να εξηγήσω όσα βλέπω, αλλά για να αντιληφθώ πώς ιδέες σαν κι αυτές δημιουργούν τέτοια κινηματογραφικά αποτελέσματα στη μεγάλη οθόνη. Γεμάτα παραλληλισμούς, σουρεαλισμό και υπερρεαλισμό, όλα αυτά τα μικρά κομμάτια πανέξυπνου σεναρίου συνδέονται ακόμα μια φορά φτιάχνοντας κάτι που σίγουρα δεν μπορείς να το καταλάβεις με την πρώτη προβολή.

Κάπου εδώ πρέπει να πω πως αυτή δεν είναι μια αντικειμενική κριτική, γιατί δεν είναι ούτε κριτική και ούτε εγώ είμαι αντικειμενική, αλλά, όπως μου λένε και οι φίλοι μου «αυτό θέλουμε», οπότε αυτό διαβάζετε κι εσείς.

Αυτές οι Ιστορίες Καλοσύνης είναι διαφορετικές από κάποιες άλλες

Αν έχεις ήδη συστηθεί με το σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου πολύ πριν το Poor Things και το The Favourite, και σου αρέσει, τότε μπορείς να περιμένεις αντίστοιχη προσέγγιση όταν αρχίσει η ταινία και χορεύεις και εσύ στους ρυθμούς των Eurythmics, Lennox και Stewart με το Sweet Dreams (Are Made of This). Σίγουρα, το τραγούδι αυτό το έχεις ήδη χορέψει από τα αινιγματικά (και υποδειγματικά) τρέιλερ που -για εμένα προσωπικά- δούλεψαν όπως ακριβώς έπρεπε. Όμως, όσο χορεύεις, δώσε λίγη περισσότερη σημασία στους στίχους και μην τρομάξεις όταν θα κοπεί το τραγούδι απότομα και θα πέσει ο τίτλος της πρώτης ιστορίας.

Σε αυτό το συνεχές over-the-edge τρίπτυχο, ακολουθούμε έναν υπάλληλο και σύζυγο καταδικασμένο σε μια καθημερινότητα καλογυαλισμένη και προγραμματισμένη από τον εργοδότη του, έναν αστυνομικό μπερδεμένο από την ξαφνική επιστροφή της γυναίκας του που θεωρούσε ότι αγνοείται, αλλά πλέον μοιάζει να είναι μια άλλη στη θέση της, και μια γυναίκα που έχει εγκαταλείψει την οικογένεια της ακολουθώντας ένα σεξουαλικό – πνευματικό δόγμα με σκοπό να εντοπίσει την επόμενη οδηγό του δόγματος.

Κάθε ιστορία μοιράζεται έναν και μόνο χαρακτήρα, τον μυστηριώδη άνδρα R.M.F. (Γιώργος Στεφανάκος)

Ταυτόχρονα, οι ρόλοι των Emma Stone, Jesse Plemons, Willem Dafoe, Margaret Qualley, Hong Chau, Mamoudou Athie, Joe Alwyn και Hunter Schafer διαφέρουν από πράξη σε πράξη. Πέρα από το γεγονός ότι η Emma πάντα θα είναι η Emma και θα σε καθηλώνει, ειδικά όταν πρόκειται για την τέταρτη κατά σειρά συνεργασία της με τον Λάνθιμο στο σύμπαν που εκείνος έχει πλάσει παρέα με τον Φιλίππου, έρχεται και προστίθεται και ο Jesse Plemons, ο οποίος βραβεύτηκε με το βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, και βλέποντας τον από την αρχή ως το τέλος δεν μπορείς πάρα να αναγνωρίσεις το ταλέντο του σε κάθε ρόλο.

Κάθε ιστορία μοιράζεται μικρά κοινά σημεία, όπως τον τόπο όπου βρίσκονται οι χαρακτήρες, τα ιδιόρρυθμα όνειρα που βλέπουν, το φαγητό, τις ακραίες αποφάσεις που καλούνται να πάρουν, το πώς και πόσο αναζητούν τα δικά τους «γλυκά όνειρα» και την αποδοχή όσων τους ενδιαφέρουν, χωρίς πραγματικά να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες που προκύπτουν από τις αποφάσεις τους. Πόσο βάρος μπορεί να έχει μια απόφαση που θα πάρουμε προκειμένου να γίνουμε αποδεκτοί και αγαπητοί; Θυσιάζουμε κάτι για να πάρουμε κάτι άλλο, ή στην πραγματικότητα θυσιάζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας;

Κάθε ιστορία μοιράζεται μια σειρά αλληγοριών που αντικατοπτρίζουν βαθύτερα την ουσιαστική ταυτότητα της ύπαρξης

Όσο κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι την πρώτη στιγμή που θα σκεφτείς «τι είδα», στην πραγματικότητα το Kinds of Kindness χρησιμοποιεί στο προσκήνιο μια αλλόκοτη σειρά ιστοριών που σε κάνουν να γελάς, να αηδιάζεις, ακόμα και να συγκινείσαι, ενώ στο παρασκήνιο βρίσκεται όλος ο βούρκος της ανθρώπινης ύπαρξης, από την τοξική πατριαρχία, την εξουσία των δυνατών προς του αδύναμους, τον προσηλυτισμό, την ενδοοικογενειακή βία και τελικά την βαθύτερη ανάγκη όλων μας για ελευθερία.

Φωτογραφία κειμένου: Searchlight Pictures

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *