Στο φετινό διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών βλέπουμε το Alpha, τη νέα ταινία της αναγνωρισμένης γαλλίδας σκηνοθέτιδας, Julia Ducournau. Η ιστορία της με τις Κάννες είναι μακροχρόνια, καθώς είναι η τέταρτη φορά που ταινία της προβάλλεται στo πλαίσιo του Φεστιβάλ. Μάλιστα, το 2021 με την ταινία Titane κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα κι έτσι έγινε η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία του Φεστιβάλ που της απονεμήθηκε αυτός ο τίτλος.
Για το Alpha
Η Alpha είναι μια δεκατριάχρονη κοπέλα, σχετικά ατίθαση, καθώς παλεύει με διάφορα προσωπικά της θέματα. Κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, αποφασίζει να κάνει ένα τατουάζ. Όταν το αντιλαμβάνεται η μητέρα της ταράζεται, διότι δεν γνωρίζει την κατάσταση της βελόνας η οποία χρησιμοποιήθηκε. Ως αποτέλεσμα, η ανίατη ασθένεια που κυκλοφορεί απειλεί τη ζωή της Alpha. Την ίδια στιγμή, ο θείος της μετακομίζει μαζί τους, σε μια απόπειρα να απεξαρτηθεί από τις εξαρτησιογόνες ουσίες.
Η ασθένεια που παρουσιάζεται δεν είναι ρεαλιστική και εφικτή. Σε μια προσπάθεια ερμηνείας της, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αποτελεί μία αλληγορία για το AIDS. Σε αυτή την περίπτωση, η μεταφορά γίνεται με αξιοθαύμαστο τρόπο. Βλέπουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίσταται η Alpha, πώς βιώνει η ίδια τα συμπτώματα, αλλά και το πώς παλεύει ακόμα και μόνο και με τη σκέψη ότι μπορεί να είναι άρρωστη.
Η μουσική βοηθά αρκετά την αφήγηση. Ένα καλό παράδειγμα είναι μια σκηνή που όλη η οικογένεια δειπνίζει μαζί. Κατά τη διάρκεια της σκηνής μπορούμε να ακούσουμε ένα μουσικό χαλί κλασικής μουσικής που, κόντρα σε ό,τι θα περιμέναμε, δεν έχει στόχο να χαλαρώσει το κοινό. Αντιθέτως, η δυνατή ένταση ενισχύει το αίσθημα τους άγχους και της απομόνωσης που αισθάνονται δύο κύριοι χαρακτήρες.
Ταυτόχρονα, και οι ερμηνείες είναι ειλικρινά σοκαριστικές. Η πρωτοεμφανιζόμενη Mélissa Boros δίνει μια συναισθηματικά φορτισμένη ερμηνεία. Ο Tahar Rahim φαίνεται να αλλάζει τελείως τον εαυτό του, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τον ψυχισμό αλλά και τη σωματικότητα ενός τοξικοεξαρτημένου ατόμου.
Η Ducournau κρατάει τα κάδρα της κλειστά και χαρακτηροκεντρικά, συμβάλλοντας στο αίσθημα του έντονου άγχους που δημιουργεί με τις εικόνες της
Γενικότερα, η ταινία έχει αυτό το κάτι που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Σοκάρει και καθηλώνει το κοινό, τόσο με τα οπτικά της χαρακτηριστικά, όσο και με την θεματολογία της. Παρακολουθούμε τους χαρακτήρες να χορεύουν με τον θάνατο, αλλά και να συμφιλιώνονται μαζί του. Και υπάρχει αιτία πίσω από τον τρόπο με τον οποίο δρουν. Ο κάθε ένας, είναι διαφορετικός αλλά και ολόκληρος.
Ένα από τα αδύναμα σημεία της ταινίας είναι ίσως το ότι υπάρχουν κάποιες τρύπες στο σενάριο που δεν δικαιολογούνται εύκολα. Για παράδειγμα, γίνεται μια σύνδεση μεταξύ των τοξικοεξαρτημένων με τους ασθενείς της μυστηριώδους ασθένειας, μία σύνδεση για την οποία δεν προσφέρεται το κατάλληλο υπόβραθρο. Ακόμα, υπάρχει μία σύγχυση ως προς τη διαχώριση κάποιων κομβικών γεγονότων όταν αναφέρεται παράλληλα στην πεντάχρονη και δεκατριάχρονη Alpha.
To Alpha είναι κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες ταινίες της σκηνοθέτιδας, Raw και Titane
Η θεματολογία της κυμαίνεται σε πιο προσγειωμένα πλαίσια. Είναι ίσως η πιο ρεαλιστική ταινία της Ducournau, αλλά με μια σουρεαλιστική προσέγγιση των γεγονότων. Ως σύνολο, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που κάνει το κοινό να νιώσει άβολα. Οι λάτρεις του body horror θα αναγνωρίσουν στοιχεία που αγαπούν, ωστόσο εδώ η ταινία τα παρουσιάζει με έναν πιο ήπιο τρόπο. Και καταφέρνει πραγματικά περίτεχνα να μετατρέψει απλά πράγματα, όπως το σάλιο και το αίμα, σε ενεργές χειροβομβίδες.
Φωτογραφία κειμένου: ALPHA © MANDARIN & COMPAGNIE KALLOUCHE CINEMA FRAKAS PRODUCTIONS FRANCE 3 CINEMA
