Παρόλο που το The Invisible Man έχει μια εκπληκτική πρωταγωνίστρια και είναι τρομερά καλοφτιαγμένο για το budget του δεν ξεφεύγει απο τα κλισέ ταινιών τρόμου. Με ένα αδιάφορο πρώτο μισό και ένα plot- twist που σε πείθει οτι άξιζε τη θέαση, δεν καταφέρνει να πρωτοπορήσει όπως άλλες του είδους (Ex-Μachina, Upgrade) παρόλο που παρουσιάζει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία.
Πλοκή
Ζώντας σε μια τοξική σχέση με τον άντρα της να την ελέγχει και να την κακοποιεί η Σεσίλια (Elisabeth Moss) αποφασίζει ένα βράδυ να το σκάσει απο το σπίτι τους. Δυο εβδομάδες αργότερα και ζώντας μέσα στον τρόμο, μαθαίνει ότι εκείνος έχει πεθάνει. Μαθαίνει επίσης, οτι ο εκατομμυριούχους επιστήμονας οπτικής τής έχει αφήσει τεράστια κληρονομιά. Ενώ ολα δείχνουν αυτοκτονία, αυτή θεωρεί οτι πρόκειται για άλλο ένα απο τα παιχνίδια εξουσίας του. Πολύ σύντομα αρχίζει και νιώθει οτι κάτι αόρατο την παρακολουθεί. Καθώς τα περιστατικά γίνονται ολοένα και πιο απειλητικά για τη ζωή της, η Σεσίλια παλεύει να αποδείξει την ύπαρξη του και να μην παραδοθεί στην παράνοια.
Τα θετικά:
Από τα όμορφα στοιχεία αυτής της ταινίας είναι ο βαθμός στον οποίο αμφισβητείς την πρωταγωνίστρια. Η ίδια είναι η μοναδική μάρτυρας των παράλογων και τρομακτικών συμβάντων. Εξαιτίας αυτού, οσο τα περιστατικά αυξάνονται, παράλληλα αυξάνεται και η δυσπιστία των γύρω της για την εγκυρότητα των λεγόμενών της. Εκείνη, ανίκανη να αποδείξει την αλήθεια, βρίσκει παντού αδιέξοδα και η απόγνωση της κορυφώνεται. Η αγανάκτηση αυτή θα την οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές και σε μια εικόνα φρενοβλαβούς ατόμου.
Με αυτόν τον τρόπο πέφτει κι άλλο η εμπιστοσύνη των στενών της προσώπων δημιουργώντας έτσι το γνωστό φαύλο κύκλο στον οποίο μπλέκονται οι πρωταγωνιστές των ταινιών αυτών. Αυτοί προσπαθούν να πείσουν τους υπόλοιπους ότι κάτι αφύσικο συμβαίνει και όπως είναι λογικό οι υπόλοιποι δυσκολεύονται να το πιστέψουν. Η απελπισία των πρωταγωνιστών αυξάνεται καθιστώντας τους ολοένα και λιγότερο πειστικούς. Αυτό οδηγεί στο να νιώθουν περισσότερο μόνοι, αβοήθητοι και εκτεθειμένοι στον κίνδυνο αυξάνοντας παράλληλα και τον παράγοντα τρόμου της ταινίας.
Μήνυμα
Το θέμα είναι ότι συνήθως αυτό το παράλογο είναι κάτι φανταστικό/ υπερφυσικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απλά ενα τραβηγμένο σενάριο τεχνολογικής καινοτομίας. Πράγμα που το καθιστά πιο εφικτό. Αλλά ο τρόμος που πολλές φορές πηγάζει απο αυτή την ανικανότητα των υπολοίπων να καταλάβουν το πρόβλημα της πρωταγωνίστριας σε αυτήν την ταινία κρύβει και κατι πιο αληθινό. Δεδομένου του παρελθόντος της και της καταπιεστικής συμπεριφοράς του συζύγου της, κανείς μπορεί να δεί τον “Αόρατο Άνθρωπο” απο μια άλλη οπτική.
Η απόλυτη κυριαρχία του πάνω της και παράλληλα η αδυναμία της να πείσει τον κόσμο για την ύπαρξη ενός “ανθρώπου” που δεν βλέπουν μπορεί να παρομοιαστεί με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες στη σημερινή εποχή. Υπό τις απειλές των συζύγων τους που τους επιβάλλονται με διάφορους τρόπους, νιώθουν ανίκανες να βοηθηθούν και οδηγούνται πολλές φορές σε ψυχική κατάρρευση. Με την υποκριτική ικανότητα της Elisabeth Moss, αυτή η αίσθηση απόλυτης ανασφάλειας και αδυναμίας γίνεται αισθητή. Αυτό ίσως είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα της ταινίας αυτής και όχι το twist-σωσίβιο που παρουσιάζεται στο δεύτερο μισό της.
Σκηνοθεσία
Ωστόσο, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κινήσεις της κάμερας σε κάποιες σκηνές. Αυτό οφείλεται και στο οτι πολλές απο αυτές έπρεπε να γυριστούν με και χωρίς τον κασκαντέρ με την πράσινη στολή. Έτσι, όταν θα αφαιρούνταν απο το πλάνο, για να φαίνεται για παράδειγμα ότι η πρωταγωνίστρια παλεύει με έναν αόρατο άνθρωπο, στη θέση του θα έπρεπε να βρίσκεται το εκάστοτε κομμάτι του χώρου. Αυτό λοιπόν απαιτεί επαναλαμβανόμενες λήψεις με μεγάλη ακρίβεια στο χειρισμό και τη θέση της κάμερας. Η χρήση όμως ρομποτικής τεχνολογίας δεν περιορίστηκε μόνο για αυτό το κομμάτι. Παρατηρείται και σε σεκάνς δράσης όπου ανεβάζει το επίπεδο τόσο τεχνικά όσο και αισθητικά.
Μουσική
Πέραν της τεχνολογικής απειλής που παρουσιάζει, το The Invisible Man θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία τρόμου επιστημονικής φαντασίας μόνο και μόνο απο το score του. Οι ήχοι και η χρήση τους απο τον συνθέτη Benjamin Wallfisch (Blade Runner,ΙΤ) είναι τόσο φουτουριστικοί και επιβλητικοί που διαμορφώνουν ολόκληρη την ταινία. Τα βαριά μπάσα, τα έντονα παραμορφωμένα -εξωγήινα synth και οι υποτονικοί ηλεκτρονικοί παλμοί παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο και καθηλώνουν. Η βασική απειλή είναι αόρατη. Το soundtrack, όμως, αποτελεί τη διαρκή υπενθύμιση οτι ο “δαίμονας” εδώ, δεν είναι κάποια υπερφυσική δύναμη, αλλά κάποια τρομακτική τεχνολογία. Πάρτε ένα δείγμα: (Προσοχή: μην φοράτε ακουστικά με τέρμα ένταση και μην είστε καρδιακοί)
Τα αρνητικά:
Αν και το πρώτο μισό του The Invisible Man είναι οπτικά άρτιο, με ωραίες ερμηνείες και soundtrack, δεν ξεφεύγει απο τα στερεότυπα.
Παρακολουθώντας το, προσπαθούσα να βρώ κάτι πρωτότυπο για ταινία τρόμου. Αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Πλάνα, όπου η κάμερα γυρνάει από το μέρος που δρα ο πρωταγωνιστής στο κενό για να δείξει οτι κάτι γίνεται εκεί που δεν βλέπουμε (Insidious, Conjuring, Annabelle). Χτισίματα αγωνίας με ένταση στον ήχο και ξαφνική σιγή. Γνωστά σε όλους πλέον και ώς jumpscare. Καθησυχασμός οτι “δεν υπάρχει τίποτα πίσω απο την πόρτα” και μετά εναλλαγή σε μια άσχετη σκηνή με κάποια ακραία εκκωφαντική βρύση που τρέχει. Γνωστά σε όλους πλέον ώς ανούσια jumpscare. Στοιχεία δηλαδή που δεν σου δημιουργούν ουσιώδη τρόμο, αλλά χρησιμοποιούνται μόνο για εγρήγορση. Για να στήνουν το κλίμα και να νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να τρομάξεις. Και πέραν αυτού, δεν ήταν ότι σε κρατούσε και σεναριακά. Ήξερες πάνω κάτω τι να περιμένεις.
Μέχρι που έρχεται στο δεύτερο μισό ένα plot-twist προσπαθώντας να σε πείσει ότι όλα είχαν μεγαλύτερο βάθος. Άν και όντως σώζει την ταινία, με βάση τις πληροφορίες για τις δυνατότητες του “κακού” που αυτή μας δίνει, όλη η πλεκτάνη που έστησε προκειμένου να κερδίσει αυτό που θέλει είναι περιττή. Εκτός βέβαια απο το να ικανοποιήσει την ανάγκη του σεναριογράφου για μια ταινία τρόμου με έναν αόρατο άνθρωπο. Ο λόγος που μπορεί κάποιος να βρει το twist αυτό τοσο ανατρεπτικό και έξυπνο ίσως βρίσκεται στο ότι μετα την πρώτη μία ώρα και κάτι, ψάχνεις να βρεις το οτιδήποτε για να την κάνει πιο ενδιαφέρουσα.
Βαριόμουν να διαβάσω τα παραπάνω, να πάω να το δώ;
Αν αυτήν την περίοδο ψήνεσαι για ένα horror και δεν έχεις πολλή διάθεση να τρομάξεις, το προτείνω. Άν όμως έχεις βαρεθεί τα κλισέ στις ταινίες τρόμου και περιμένεις κάτι φρέσκο δεν πιστεύω ότι το The Invisible Man θα σε ενθουσιάσει.
