Ο άνθρωπος που θα τον ρωτήσεις για τα πιο απογοητευτικά τέλη ταινιών και θα σου πει ότι δεν του έρχεται κανένα στο μυαλό, είναι και ο πιο ευτυχισμένος. Eμείς οι υπόλοιποι σίγουρα έχουν υπάρξει στιγμές που, να το πω απλά, κλάψαμε τα λεφτά, το χρόνο και αρκετή φαιά ουσία μας. Αρκετές οι ταινίες που δεν μας άφησαν με καλές εντυπώσεις μετά το τέλος τους. Απανταχού σινεφίλ όμως, μαζί κι εμείς εδώ στο TFC, πιστεύουμε πως οι top 10+1 ταινίες που πρέπει να μπουν σε αυτή τη λίστα είναι οι εξής:
*περιέχει spoilers*
1.Dark Knight Rises
Ξεκινάμε την έκφραση της απογοήτευσής μας δυναμικά με το τελευταίο κεφάλαιο της τριλογίας του Christopher Nolan. Όλα καλά όλα χρυσά και το The Dark Knight είναι υπόδειγμα κινηματογράφου που θα πρέπει να διδάσκεται. Το τέλος της ιστορίας όμως, ήταν τόσο απογοητευτικό σε παγκόσμιο επίπεδο, που μέχρι και το Rotten Tomatoes έπρεπε να απενεργοποιήσει τα σχόλια στη σελίδα της ταινίας. Οι λόγοι πολλοί: Θες ότι ήδη σεναριακά είχε πάρει την κάτω βόλτα από την αρχή; Θες ότι ο κύριος κακός της ταινίας εξοντώνεται άγαρμπα; Ή να μιλήσω για την κληρονομιά του batcave στον Robin; Τα plot holes αρκετά, η λίστα μας μεγάλη, οπότε το αφήνουμε εδώ.
2. Spider-Man 3
Υπάρχει γενικά μία μεγάλη συζήτηση για το πόσο άστοχο ή όχι ήταν τελικά το Spider-Man 3. Μετά τη συνέχισή του σε διαφορετικά franchises σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται αν τελικά άξιζε το τσεκούρι που έφαγε τον καιρό της κυκλοφορίας του. Αλλά δε χωράνε χαλαρότητες. Το τέλος ήταν και εξακολουθεί να είναι απογοητευτικό και δεν το λέει μόνο το κοινό. Όταν και ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας παραδέχεται ότι δεν πήγε καλά, τότε καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο ότι κάτι δεν πήγε όντως καλά. Στην προκειμένη περίπτωση πολλά δεν πήγαν και το καλύτερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι είναι cringy. Και όχι, δεν είναι η χειρότερη τριλογία αυτή του Tobey Maguire.
3. The Matrix Revolutions
Το Matrix αποτελεί ίσως ό,τι πιο cult στην κατηγορία του science fiction. Σε τέτοιο βαθμό, που ποτέ δεν θα θεωρηθεί εκτός τόπου και χρόνου και εμείς θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε φράσεις τύπου “υπάρχει ένα glitch στο Matrix”. Ήδη από το Matrix Reloaded, το πράγμα δεν έστεκε και η ιστορία έμοιαζε σαν να τύχαμε σε απλή συνωνυμία. Η “απορρόφηση” του Neo από τον Agent Smith και η εκτόξευση ενέργειας στο σώμα του πρώτου από τον αρχηγό της μηχανής, οδηγούν στο θάνατο και των δύο και το Matrix αποκαθίσταται. Μπορεί να ακούγεται σαν μία σωστά τοποθετημένη εξέλιξη, όμως είναι μία που δεν αποδίδει καθόλου στο μεγαλείο της ιστορίας. Σε ένα ήδη χλιαρό sequel από την άλλη, ένα λάθος τέλος είναι δυστυχώς αναπόφευκτο.
4. A.I.: Artificial Intelligence
“You are one of a kind“. Τι κι αν ο David πάγωσε μαζί με το λούτρινό του καθώς παρακαλούσε να μετατραπεί σε πραγματικό παιδί; Όχι, η ταινία έπρεπε να πάει και λίγο ακόμα και να μας δώσει τον επίλογο που λάμβανε μέρος 2000 χρόνια μετά. Ο David επαναφέρεται στη ζωή και του δίνεται η δυνατότητα να περάσει μία μέρα με την μητέρα του. Αχρείαστο τέλος και αυτό όχι γιατί είναι χαρούμενο, αλλά δεν συμπληρώνει το παζλ με κανένα τρόπο. Ο συναισθηματισμός μαζί με τις απορίες που εξακολουθείς να έχεις μετά το πέρας, είναι ένα βάρος τελείως διαφορετικής κλίμακας και όχι αυτό που θα έπρεπε να έχεις μετά από μία ταινία σαν αυτή.
5. Lucy
Το Lucy ήταν μία πολλά υποσχόμενη ταινία με πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα από πίσω. Όπως γίνεται με όλες τις ενδιαφέρουσες ιδέες, αυτές χρήζουν και ενός κατάλληλου πλαισίου μέσα στο οποίο τους αξίζει να εξελιχθούν. Ενώ, λοιπόν, αυτό φαινόταν να πηγαίνει κάπως καλά στο Lucy, η κατάρρευση ήταν μονόδρομος. Το να φτάσουμε το 100% της χρήσης του εγκεφάλου μας, θα σήμαινε όντως ότι θα μπορούσαμε να είμαστε παντού. Όχι όμως με τον παράλογο τρόπο που αυτό συνέβη στην ταινία. Να μια ταινία που ήθελα σίγουρα τα χρήματά μου πίσω.
6. Signs
Ή πιο απλά sigh. Το Signs ήταν η ταινία που με έκανε να κοιτάω με μισό μάτι τον M. Night Shyamalan, αλλά παρ’ όλ’ αυτά να συνεχίζω να βλέπω τις ταινίες του γιατί έχω μαζοχιστικές τάσεις. Πέρα από το σωστότατο character development για το πώς μία οικογένεια ανταπεξέρχεται μετά από μία τραγωδία, θα έλεγε κανείς ότι οι εξωγήινοι θα ήταν το λιγότερο σημαντικό πρόβλημά τους. Κάπου όμως η μίξη του δραματικού με το sci-fi λειτουργούσε, μέχρι που η φάση μετατράπηκε σε παρωδία. Ο κρυπτονίτης των συγκεκριμένων εξωγήινων ήταν το νερό. Αλλά δεν είναι ότι σχεδίασαν κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο για να τους καταπολεμήσουν χρησιμοποιώντας νερό. Απλά υπήρξαν πολλά βολικά τοποθετημένα ξεχασμένα ποτήρια στα έπιπλα. Ξέρεις, αυτά που θα σου φώναζε η μαμά σου να μαζέψεις.
7. Source Code
Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε τη λογική σε καμία sci-fi ταινία, αρκεί να ακολουθείται το μοτίβο που αυτή έχει ορίσει εξ αρχής. Σε αυτήν την ταινία, ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας στρατιώτης σε κώμα. Υπάρχει η δυνατότητα μεταφοράς της συνείδησής του σε κάποιον άλλον, και αυτός θα είναι ένας δάσκαλος, ο οποίος ταξιδεύει σε ένα τρένο που πρόκειται να εκραγεί ως αποτέλεσμα μίας τρομοκρατικής επίθεσης. Έπρεπε να το είχαμε προβλέψει μετά το “πήγαινε-έλα” της συνείδησης ότι θέλουμε να υπάρξει ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Αντί, λοιπόν, να βρεθούμε στην κατάσταση όπου αυτού του είδους η μεταφορά μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να γίνει γνωστός ο επόμενος στόχος των τρομοκρατών, ο πρωταγωνιστής μας αποτρέπει την επίθεση αυτή και ζει για πάντα στο σώμα κάποιου άλλου. Βαθιά ανάσα για όλους τους διαφορετικούς λόγους που αυτό είναι κακό.
8. The Number 23
Πρώτη αυτή, και μετά όλες οι άλλες, ήταν η ταινία όπου ο Jim Carrey πρωταγωνιστεί σε ταινία που δεν είναι κωμωδία. Έκανα καιρό να δω τις υπόλοιπες γιατί απογοητεύτηκα περίτρανα από το τελικό αποτέλεσμα. Εντάξει, ήταν κάπως αναμενόμενος ο τρόπος που οι πρωταγωνιστές συσχετίζονταν ο ένας με τον άλλον. Αλλά το χάος που προκλήθηκε γύρω από αυτή τη σύνδεση, χωρίς ακόμα να έχουμε καταλάβει κάποια πράγματα, όπως και το περίεργο μοντάζ της, έκανε μία αρκετά υποσχόμενη ταινία τελείως βαρετή και δύσκολη να την ακολουθήσει κανείς.
9. Sunshine
Ποιος να φανταζόταν το 2007 ότι όταν θα λέγαμε πως έχουμε Cillian Murphy και Chris Evans σε μία ταινία, θα είχαμε αυτό το αποτέλεσμα; Το Sunshine τα πήγαινε τόσο καλά μέχρι και λίγο πριν φτάσει στο τέλος και θα μπορούσε να φτάσει να είναι από τις κορυφαίες ταινίες sci-fi μέχρι και σήμερα. Αλλά έπρεπε να μπλεχτούν και οι εξωγήινοι στο μείγμα, γιατί προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει sci-fi χωρίς εξωγήινους. Υπήρχε τουλάχιστον μία δεκαετία, που επηρεασμένοι όλοι από το Alien κολλούσαν και από δυο, χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες. Εδώ, το αποτέλεσμα αχρείαστο και λίγο cringy. Ξέρω πως πάω με μία καθόλου δημοφιλή άποψη εδώ αλλά sorry not sorry. Τουλάχιστον ο Garland αργότερα “το βρήκε” και είχαμε ταινίες σαν το Ex Machina και Annihilation.
10. The Turning
Βασισμένο στο The Turn of the Screw του Henry James, ελπίζαμε όλοι σε μία αντάξια αποτύπωση της ευρέως γνωστής ιστορίας τρόμου. Από την άλλη, δύσκολα έχουμε καλό θρίλερ το σωτήριο έτος 2020, οπότε έπρεπε να δούμε προς τα πού θα γύρει η τραμπάλα. Surprise, surprise, αυτή έγυρε προς την αρνητική πλευρά. Η Mackenzie Davies, o Finn Wolfhard και η μικρή Brooklyn Price, που κουβάλησε ολόκληρη την ταινία στις πλατούλες της, όσο κι αν προσπάθησαν σε όλη την ταινία, δεν μπόρεσαν να σώσουν την κατάσταση. Και κανείς δεν μπορεί να σώσει κάτι από μια ατελείωτη ταινία. Ατελείωτη όχι λόγω διάρκειας, αλλά γιατί πραγματικά δεν έχει τέλος. Το μαύρο πέφτει εκεί που θα περίμενες έστω ένα τελευταίο πλάνο. Και το Last Night τελείωσε απότομα, αλλά άφησε μία σκέψη στο μυαλό. Το Turning άφησε μόνο οργή για το χαμένο δίωρο του θεατή.
10 + 1. The Twilight Saga: Breaking Dawn Part 2
Ξέρω ότι είστε πολλοί περισσότεροι αυτοί που έχετε δει το Twilight απ’ ότι θα θέλατε να παραδεχτείτε. Εκεί, όμως, που σιωπηλά όλοι μας και με απόλυτη ομοφωνία θα συμφωνήσουμε, είναι ότι δεν έχουμε ξενερώσει ποτέ σε τέτοιο βαθμό στις ζωές μας. Το έτος 2012 και κατηφορίζουμε για τους κινηματογράφους, λίγες εβδομάδες πριν το Hobbit και σε χρονιά Πανελληνίων που μόνο ένα σινεμά θα βρεθεί ως αφορμή να βγούμε ένα Σάββατο. Δεν το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά, γιατί είναι το Twilight, αλλά κάπου στη μέση το πράγμα γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και δεν αφήνει περιθώρια για χαβαλέ. Στη δε κορύφωση, είμαστε όλοι τόσο συγκεντρωμένοι και δεν ακούγεται το παραμικρό. Μόνο που αυτό τελικά ποτέ δεν έγινε. Οι δύο πλευρές ποτέ δεν πάλεψαν και ήταν όλα ένα όραμα. Κανείς δεν πέθανε και επικρατεί σιγή και στην ταινία και στην αίθουσα. Μία φωνή μόνο ακούγεται να λέει: “Θέλω τα 7 ευρώ μου πίσω”.
