Στο φετινό διαγωνιστικό τμήμα του Un Certain Regard στο Φεστιβάλ των Καννών βλέπουμε πολλά σκηνοθετικά ντεμπούτα από γνωστούς ηθοποιούς. Τις προηγούμενες μέρες προβλήθηκε το Urchin του Harris Dickinson και το The Chronology of Water της Kristen Stewart. Σήμερα, ήμουν στην ευχάριστη θέση να παρακολουθήσω το Eleanor the Great της διάσημης Αμερικανής ηθοποιού Scarlett Johansson.
H Eleanor, 94 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Μετά τον θάνατο του συζύγου της μετακόμισε στη Φλόριντα μαζί με την κολλητή της. Όταν τελικά χάνει και αυτή τη συντροφιά, αποφασίζει να επιστρέψει στην πόλη της και να μείνει στο σπίτι της κόρης της. Μια αναπάντεχη συνάντηση την οδηγεί σε μια όμορφη φιλία με μια φοιτήτρια δημοσιογραφίας, ωστόσο η σχέση τους χτίζεται δυστυχώς πάνω σε ένα ψέμα.
Σαν χαρακτήρας, η Eleanor είναι μία παραδοσιακή γυναίκα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι προοδευτική. Έχει μία υπέροχη αίσθηση του χιούμορ που κάνει την ταινία να κυμαίνεται διαρκώς μεταξύ αστείου και συγκινητικού. Αυτό που καταφέρνει ιδιαίτερα καλά είναι και κάτι κομβικό για την ιστορία. Με οδηγό την Eleanor εξερευνούμε την έννοια της προφορικής ιστορίας, δηλαδή την μεταφορά ιστορικών πληροφοριών από ένα άτομο που διηγείται την προσωπική του εμπλοκή. Η Eleanor, με μέσο την προφορική ιστορία, μοιράζεται αξιοσημείωτες αφηγήσεις. Η μικροϊστορία της εντάσσεται στη μακροϊστορία, αγγίζοντας το κοινό που την παρακολουθεί.
Ούσα η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Johansson, δεν θα ήταν σωστό να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις
Η ίδια κάνει μια τίμια προσπάθεια, χωρίς μεγάλο ρίσκο. Ακολουθεί ένα κλασικό στυλ που στοχεύει στην πρακτικότητα, αποφεύγοντας κατ’αυτόν τον τρόπο τυχόν λάθη που προκύπτουν στις πιο στυλιζαρισμένες ταινίες.
Σεναριακά, το Eleanor the Great είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί. Υπάρχουν αρκετές ταινίες με παρόμοια θεματική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συγκεκριμένη υστερεί σε κάτι. Τα μοτίβα της αποκωδικοποιούνται εύκολα και ξετυλίγονται χωρίς ανατροπές. Πάντως, καταφέρνει με επιτυχία να κάνει ένα δύσκολο κοινό, όπως αυτό των Καννών, να κλάψει μέσα στη αίθουσα, κάτι που μιλά από μόνο του για την ίδια την ταινία.
Φωτογραφία κειμένου: ©Anne Joyce | Courtesy of Sony Pictures Classics
