Δέκα χρόνια μετά από την splatter κωμωδία του Ruben Flincher, Zombieland, ο ίδιος επιστρέφει και μαζί με την συγγραφική ομάδα του Deadpool για να μας δώσει την συνέχεια των περιπετειών των τεσσάρων ζομπιοσφαγέων ηρώων που γνωρίσαμε το 2009. Ο Tallahassee (Woody Harleson), o Columbus (Jesse Eisenberg), η Wichita (Emma Stone) και η Little Rock (Abigail Breslin) που τώρα πια μεγάλωσε, πρωταγωνιστούν ξανά στην συγκεκριμένη προσπάθεια αναβίωσης μια απρόσμενης ευτυχίας όπως αυτής της προηγούμενης δεκαετίας.
Το καταφέρνουν;
Μέτα το δεκαήμερο του 60ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης βρίσκομαι επί δύο μέρες κατάκοιτη στο κρεβάτι με πρησμένα πόδια και δέκατα. Αποφασίζω λοιπόν -αν και καθυστερημένα- να βγω από το σπίτι μου και να οξυγονωθώ πηγαίνοντας σινεμά και βλέποντας μία όχι-φεστιβαλική ταινία. Ξέρετε, όχι αλλοτριωμένες οικογένειες με τοξικές σχέσεις ή υπαρξιακές αναζητήσεις με αναπάντητα ερωτήματα που στο τέλος βγαίνεις χωρίς καμία ελπίδα για την ανθρωπότητα και μια απέχθεια για τον εαυτό σου. These little pretty things. Κλείνει η άβολη παρένθεση. Αποφασίζω να δω το Zombieland 2: Double Tap.
Αναπόφευκτη σύγκριση
Ξεκινάει η ταινία με την κυρία από το logo των Columbia Productions να σκοτώνει με την δάδα της δύο ζόμπι. Η ταινία σε βάζει στο κλίμα από την αρχή, όπως και στην πρώτη. Έπειτα οι τίτλοι αρχής. Μια σεκάνς σε slow motion και μουσικά επενδυμένη με το Master of Puppets των Metallica. Οι ήρωες μας σφαγιάζουν έξω από τον ρημαγμένο Λευκό Οίκο. Θυμίζει την iconic σκηνή από το πρώτο με αιμοσταγή ζόμπι να κυνηγούν τα θύματά τους υπό τους ρυθμούς του For Whom The Bell Tolls, αλλά σίγουρα δεν το πλησιάζει.
Σημείωση: είναι αδύνατον να μην αναφερθώ στην πρώτη ταινία από την στιγμή που σημάδεψε την δωδεκάχρονη παιδική καρδούλα μου.
Αλλά πέρα από αυτό μιλάμε για μία συνέχεια μίας αξιοπρεπούς zombie apocalyptic ταινίας και ο πήχης είναι κάπως ανεβασμένος. Δεν έχω ξεκινήσει και αναφέρω από τώρα την πρώτη ταινία. “It ‘s gonna be a bumpy ride”.
H γνωστή ιστορία
Ζουν μια γαλήνια -όσο γίνεται δηλαδή- ζωή μέσα στο Λευκό Οίκο με την Wichita και τον Columbus να ζουν ως σύζυγοι χωρίς να είναι καν παντρεμένοι. Παράλληλα, η Little Rock νιώθει την πατρική υπερπροστασία του Tellahassee να την πνίγει. Όλα αυτά ανατρέπονται και οι χαρακτήρες ξαναέρχονται αντιμέτωποι με τον έξω κόσμο. Κατηγοριοποιούν τους “ζωντανούς-νεκρούς” σε ομάδες και συνειδητοποιούν την εξέλιξή τους. Τα νέα ζόμπι είναι πιο γρήγορα, ευέλικτα και έξυπνα και ο κανόνας του Columbus για το διπλό χτύπημα (Rule #2:Double Tap) για να σιγουρευτείς ότι το εξολόθρευσες είναι πια μη επαρκής. Το αργοκίνητο είδος που παρουσίασε ο Romero στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με την ταινία του “Night of the Living Dead” (1968) αποτελεί παρελθόν.
Κατά την διάρκεια της ταινίας θα γνωρίσουμε για λίγο κάποιους χαρακτήρες. Την στερεοτυπική dumb blonde, Madison που την υποδύεται η νεαρή Zoey Deutch, γνώστη από τον ρόλο της στην νέα σειρά του Ryan Murphy “The Politician”. Αλλά και τον ειρηνιστή ψευτομποέμ τύπο που ερωτεύεται ο χαρακτήρας της Abigail Breslin, Berkeley, τον οποίο και ενσαρκώνει ο Avan Jogia. Επιπλέον, εμφανίζεται ένα δίδυμο-αντίγραφο των δύο αρσενικών βασικών προσώπων με τους οποίους αναπτύσσονται σχέσεις ανταγωνισμού στην περίπτωση του Tellahassee και θαυμασμού/κατανόησης από την πλευρά του Columbus. H Rosario Dawson εμφανίζεται στην ταινία ως το ερωτικό ενδιαφέρον του μοναχικού και σκληρού χαρακτήρα του Harleson.
Για να παρακολουθήσεις το Zombieland 2, κάλο θα ήταν να έχεις δει το πρώτο.
Αυτό το λέω καθώς οι βασικοί ήρωες -ειδικά ο χαρακτήρας του Eisenberg- προσπαθούν απεγνωσμένα να σου θυμήσου το πρώτο φιλμ. Δεν αντιλέγω ότι η σύνδεση του θεατή με το παρελθόν του συγκεκριμένου σύμπαντος δεν είναι σημαντική. Αυτή η επαναληπτικότητα, όμως, των ίδιων αστείων σε κάποια σημεία γίνεται κάπως κουραστική. Κάποιες φορές η αναφορά των κανόνων επιβίωσης έκανε το κοινό να γελάσει. Δεν υπήρχε νέο χιούμορ και ό,τι υπήρχε συνδεόταν -αν όχι πάντα- με σημεία της ταινίας του 2009.
Πέρα από κάποιες στιγμές στις σκηνές ξεκοκαλίσματος των ζόμπι -και όχι απαραίτητα ολόκληρη σκηνή από αυτές- και κάποιες ατάκες του Telahassee η ταινία ακολουθούσε την ίδια συγκεκριμένη συνταγή. Αργά ή γρήγορα ζόμπι, η έννοια της οικογένειας και ο ανίκητος έρωτας. Τρίπτυχο όχι απαραίτητα κακό, αλλά όχι και ιδιαίτερα ικανό να σε εξιτάρει και να σε κάνει να μιλάς και να πρήζεις τους φίλους για το “πόσο τέλεια ήταν η ταινία που είδες εχθές βράδυ!” Βέβαια η τελική εξόντωση σε ένα κοινόβιο είναι αρκετά τίμια. Κι αυτή, ναι, είναι μία άκρως τεκμηριωμένη τοποθέτηση σε ανάρτηση σχολιασμού ταινίας.
“Αξίζει τον κόπο;”
Είναι καλό να δεις την εξέλιξη των χαρακτήρων της πρώτης ταινίας, όσο μικρή και αν είναι αυτή. Είναι μια χαλαρή κωμωδία που κυλά ευχάριστα, χωρίς κάποια νέα αξιομνημόνευτη ατάκα, καθώς σχεδόν όλες είναι ανακύκλωση από το πρώτο. Η ταινία είναι ευχάριστη αλλά σίγουρα δεν ακολουθεί το hype που έπλασε η ίδια μία δεκαετία πριν. Οι χαρακτήρες είναι συμπαθείς και σε κάποια σημεία γελάς, μόνο που ξέρεις από πριν το πότε. Αυτό έχει αποτέλεσμα να την αποδυναμώνει για το κοινό που γνωρίζει το συγκεκριμένο κινηματογραφικό σύμπαν. Ούσα φαν του συγκεκριμένου genre δεν έμεινα καθηλωμένη όπως θα ήθελα. Με λίγες αναφορές στο ίδιο το είδος και με ατάκες που μόνο ο χαρακτήρας σου κλείνει το μάτι όταν τις λέει, φεύγω από την αίθουσα.
Δεν απογοητεύτηκα πλήρως αλλά σίγουρα περίμενα πολλά περισσότερα και νέα πράγματα από μία ομάδα που στο παρελθόν μας έχει κάνει να κλαίμε με το αστείρευτο και χυδαίο χιούμορ του Deadpool. Το έδαφος σίγουρα ήταν πρόσφορο για κάτι παρόμοιο. Βέβαια, η post credit σκηνή με τον Bill Murray και ένα πλήθος πραγματικών δημοσιογράφων της τηλεόρασης καταφέρνει να μας παρουσιάσει μια άψογη χορογραφημένη σεκάνς που κερδίζει τις εντυπώσεις, έστω και την τελευταία στιγμή. Ξέρεις, όταν όλοι οι θεατές είναι όρθιοι με τα σκουπίδια από το ποπ κορν στα χέρια. Viva Bill Murray ξανά.
