Συντάκτρια: Βασιλική Κατίδου
Το ξέρω ότι σου ψιλοέλειψα, άργησα λιγάκι, αλλά, επέστρεψα δριμύτερη με μια ταινιάρα. Ναι, καλά το κατάλαβες από την εικόνα, today I’m gonna tackle the anime genre! Αγαπημένα τα anime, προσωπικά, είμαι σχετικά καινούργια στις ταινίες και όχι στις σειρές – πίστεψε με, έχω δει μπόλικες- αλλά ήρθε η ώρα και για τούτο το κοσμοϊστορικό γεγονός. Η ταινία της εβδομάδας λέγεται “Your Name” ή αλλιώς στα γνήσια γιαπωνέζικα “Kimi no Na Wa”, ελληνιστί “Το Όνομά Σου”. Περιλαμβάνει star-crossed lovers -στην κυριολεξία-, μετεωρίτες, time lapses και όλα αυτά με μια αισθητή αντίθεση της αστικής ζωής με αυτή της εξοχής. So, stay tuned.
Η ιστορία είναι απλή στην σύλληψη, αλλά, εξαιρετικά λεπτομερής και πολύπλοκη στην απόδοση: δυο νέοι, από διαφορετικές περιοχές της Ιαπωνίας, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως κάτι περίεργο συμβαίνει στην καθημερινότητά τους. Καταλήγουν στο συμπέρασμα πως αλλάζουν θέση -όχι, δεν ονειρεύονται απλά-, κι έτσι προσαρμόζονται στο γεγονός κρατώντας σημειώσεις και αναπτύσσοντας μια επικοινωνία που τους φέρνει πιο κοντά. Ωστόσο, πως σχετίζονται ο μετεωρίτης και ο χρόνος με αυτό το αλλόκοτο φαινόμενο; Ποιος είναι ο λόγος που αυτοί οι δυο νέοι ανταλλάσσουν θέσεις και ποια η σημασία του; Μήπως είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου;
Το πως ξεκινά η ταινία είναι κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Το κλασικό feeling του να ψάχνεις κάποιον, κάτι, έναν τόπο ή συναίσθημα που δεν μπορείς όμως να προσδιορίσεις είναι κάτι σαν my old sweet friend πλέον. Ωστόσο, είναι ένα τμήμα της πλοκής που ξεδιπλώνεται και εξηγείται στο τέλος -so, watch the movie if you wanna find out. Έτσι κι αλλιώς, στην αρχή όλα είναι ακαταλαβίστικα λιγάκι, κι αν δεν ήταν, τότε όντως θα αναρωτιόμουν αν αξίζει ή όχι το anime που βλέπω. Το ”Your Name΄” είναι μια πολυεπίπεδη ταινία που κάθε λεπτομέρεια θα παίξει κάποιο ρόλο ή θα δώσει ένα στοιχείο για τον χαρακτήρα που θα σε διευκολύνει ώστε να την κατανοήσεις -άσε το instagram όσο την βλέπεις, εγώ το μετάνιωσα.
Ένα από τα βασικά θέματα της ταινίας είναι η εμφανής διαφορά της ζωής ενός νέου στην πόλη από αυτόν σε ένα χωριό. Είναι ένα θέμα που πάντοτε μου προκαλούσε ενδιαφέρον, γιατί είμαι παιδί που οι αναμνήσεις του ξεκινάνε κυρίως μέσα σε πόλη, όμως, κοντινοί συγγενείς ζούσαν το ακριβώς αντίθετο και πάντα προσπαθούσα να εντοπίσω τις αλλαγές. Η κωμική διάσταση που δίνεται σε αυτό το θέμα στην ταινία κρύβει μέσα και μεγάλες αλήθειες: πόσο δεδομένος θεωρείται ένας καφές σε ένα από τα πολλά μαγαζιά, όταν ένα παιδί σε χωριό έχει εξαιρετικά περιορισμένες επιλογές; Κατά πόσο η παράδοση έρχεται σε αντίφαση με την κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης -αν μπορεί να αποκληθεί έτσι, βέβαια- και είναι άραγε σωστό, αξιέπαινο ή αναχρονιστικό να διατηρούνται τέτοια έθιμα στις μέρες μας; Αναλόγως το μέγεθος, αλλάζει και η εστίαση στις εκάστοτε αρετές και παραπτώματα- παράδειγμα μέσα στην ταινία, η πολιτική διαφθορά που είναι συχνό φαινόμενο, αλλά, πολύ πιο αισθητό σε ένα μικρό χωριό.
Προφανώς, η διαδεδομένη χρήση του Internet έχει αμβλύνει τις πιο εμφανείς διαφορές- ωστόσο, ο βαθμός αυτής της διαφοράς είναι κάτι που δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά -meaning, σιγά μην πάρω την ευθύνη. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, πρόσθεσε και τον παράγοντα του υπερφυσικού διότι έχουμε και έναν μετεωρίτη που κάποιον ρόλο θα παίζει κι αυτός. Στο όλο το body switching που συμβαίνει, οι δυο ήρωες προσπαθούν απεγνωσμένα να συγκρατήσουν ό,τι συμβαίνει, καθώς ο χρόνος φθίνει την ανάμνηση και οδηγεί στην αίσθηση πως όλα ήταν ένα, περίεργο μεν,ρεαλιστικότατο δε, όνειρο. Θα μπορούσα εδώ να σου μιλήσω για το πόσο awesome είναι η όλη φάση του υπερφυσικού και τι τέλειο και μυστηριώδες, αλλά sorry. Είμαι υπερβολικά γνήσιο τέκνο θετικών επιστημών για να ενθουσιαστώ τόσο με αυτό, οπότε απλά θα το θαυμάσω σαν common recurring anime theme και θα δώσω έμφαση αλλού- καλά εντάξει, δεν σε νοιάζει, προχωράω.
Δηλαδή, στο κατά πόσο είναι σημαντικός ο χρόνος σε σχέση με τις αναμνήσεις. Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με το αν απομακρύνει δυο ανθρώπους ή εξωραΐζει τα άσχημα, καθένα από τα οποία, πιθανότατα, διαφέρει ανάλογα με το άτομο, την κατάσταση ή την φάση που μπορεί να περνά. Το εντυπωσιακό, όμως, σε αυτή την ταινία είναι η τρελή, παθιασμένη, ακόρεστη ανάγκη των πρωταγωνιστών να θυμηθούν, με τον χρόνο ως αντίπαλο που αλλοιώνει όλο και περισσότερο τις αναμνήσεις τους. Συνεπώς, εγώ ερωτώ: πιστεύεις ότι το να κρατάς τόσο dearly in your heart συγκεκριμένα πρόσωπα ή στιγμές λειτουργεί υπέρ ή κατά για την ζωή σου; Προτιμάς την ανάμνηση με τον οποιονδήποτε πόνο μπορεί να κουβαλάει μαζί της -γιατί εντάξει, για να μπεις στην διαδικασία να θυμηθείς οι πιθανότητες λένε ότι πληγώθηκες και θα είναι επίπονο- ή την πεισματική άρνηση, ώστε να μπορείς να προχωρήσεις χωρίς να σε κρατάει τίποτα πίσω; Είναι τελικά επιλογή ή όχι το να φέρνεις αναμνήσεις στο μυαλό σου; Άντε να αποφασίσεις.
Πολλά ακόμα επίπεδα θα μείνουν ανεξερεύνητα, αλλά σε συμβουλεύω να σχηματίσεις την δική σου άποψη και συμπεράσματα -δες την, πόσο πιο ξεκάθαρα να το πω βρε; Είναι ένα έργο που συνδυάζει layers επί layers θεμάτων, προβληματισμών και χαρακτήρων, σε ένα υπέροχο αισθητικά αποτέλεσμα, με μουσική που δεν με απογοήτευσε ούτε μια στιγμή. Θα σε κάνει να γελάσεις, να αναρωτηθείς, να ταυτιστείς, να αγωνιάς και να κλάψεις -δεν περίμενα και κάτι άλλο από την πάρτη μου, το παραδέχομαι. Άσε που σου δείχνει ότι το struggle του οασθ είναι σχεδόν το ίδιο όπως και στο Τόκιο -συμπέρασμα: καμία ελπίδα, ούτε και με μετρό. Αν είσαι καινούργιος στα anime, ετοιμάσου για έναν πολύ καλοφτιαγμένο εκπρόσωπο του είδους, κι αν όχι, ξέρεις τι να περιμένεις: αυτό το όμορφο feeling μετά το τέλος που δικαιώνει τον χρόνο που του έδωσες, μόνο και μόνο γιατί σε έκανε απλά να αισθανθείς.
0
