Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Ο Χοακίν Φίνιξ, ως άλλος “Ταξιτζής”, διαπρέπει στο δραματικό θρίλερ της Σκωτσέζας Λιν Ράμσεϊ, που έκλεψε τις εντυπώσεις στις Κάννες.
Έφτασε και φέτος η καθιερωμένη περίοδος “ξηρασίας” για τις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτή η περίοδος μετά τα Όσκαρ, κατά την οποία πολλές ταινίες κάνουν πρεμιέρα κάθε βδομάδα αλλά ελάχιστες είναι αυτές που αξίζουν πραγματικά τα 4-8 ευρώ του εισιτηρίου. Μέσα σε αυτές τις ελάχιστες, μερικές φορές ξεχωρίζουν κάποια μικρά διαμαντάκια. Κάποιες ταινίες που δεν διαφημίστηκαν ιδιαίτερα και που δεν αναμένεται να κόψουν πολλά εισιτήρια αλλά αξίζουν πολύ περισσότερο από τα εβδομαδιαία blockbusters. Μια τέτοια ταινία είναι και το “You Were Never Really Here” της Σκωτσέζας Λιν Ράμσεϊ, που άργησε πολύ να έρθει στην ελληνικές αίθουσες αλλά τελικά μας απέδειξε ότι άξιζε την αναμονή.
Η Λιν Ράμσεϊ, μετά το ενδιαφέρον “Ratcatcher” του 1999 και το “Morvern Callar” του 2002, είχε μείνει αδρανής για εννέα χρόνια μέχρι να κάνει το μεγάλο μπαμ με το “We Need to Talk About Kevin” με την καταπληκτική Τίλντα Σουίντον το 2011. Η ταινία απέσπασε πολύ καλές κριτικές ενώ η Σουίντον προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου. Πέρυσι, μετά από ένα ακόμα διάλειμμα, όχι τόσο μεγάλο αυτή τη φορά, η Ράμσεϊ επέστρεψε και πάλι, με μια ταινία εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενές της, την οποία και παρουσίασε στο φεστιβάλ των Καννών. Το “You Were Never Really Here” είναι μια ταινία βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Τζόναθαν Έιμς, και θυμίζει λίγο “Taxi Driver”, το πώς θα το καταλάβετε από την συνέχεια του άρθρου και από την κατάληξη της ταινίας, αν τελικά επιλέξετε να την δείτε.
Πλοκή
Ο Τζο είναι ένας βετεράνος πολέμου ο οποίος δουλεύει πλέον ως πληρωμένος εκτελεστής και ενίοτε ως ιδιωτικός ντετέκτιβ που δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα για να φέρει εις πέρας τις αποστολές του. Η προσωπική του ζωή κυλάει ήρεμα, καθώς συγκατοικεί με τη μητέρα του, την οποία και φροντίζει καθημερινά. Όταν όμως θα αναλάβει την εξαφάνιση της κόρης ενός πολιτικού, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κύκλωμα sex trafficking με θύματα ανήλικες κοπέλες. Οι προσπάθειες εύρεσης του κοριτσιού θα καταλήξουν σε ένα ασταμάτητο λουτρό αίματος με αμέτρητα θύματα, το οποίο θα επηρεάσει και τις δυο πλευρές της καθημερινότητας του Τζο.
Πρώτα Σχόλια
Η Ράμσεϊ υπογράφει και την σκηνοθεσία αλλά και τη διασκευή του σεναρίου της ταινίας και τα κάνει και τα δύο με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Αρχικά, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι το “You Were Never Really Here” δεν διαφέρει μόνο στο είδος από τις άλλες ταινίες της αλλά και στον τρόπο που η ίδια αφηγείται την ιστορία. Σε αντίθεση, λοιπόν, με την περίπλοκη εξέλιξη του “We Need to Talk About Kevin”, αυτή τη φορά ξεκινάει και τελειώνει την ιστορία της με έναν και μόνο στόχο, να διηγηθεί την ιστορία, χωρίς “στολίδια” και περίσσιες πληροφορίες. Η ταινία αποτελεί ένα ιδιαίτερο θρίλερ που στόχο έχει τη γνωριμία του κοινού με έναν μόνο ήρωα και τις πράξεις του. Η Ράμσεϊ δεν κάθισε να αναλύσει τα “γύρω γύρω” γιατί ο ήρωας της απαιτεί την απόλυτη προσοχή του θεατή. Γι΄αυτό και οι μόνες λεπτομέρειες που δίνονται στην ταινία είναι οι αναδρομές στη ζωή του μικρού και του στρατιώτη Τζο, οι οποίες εξηγούν τις πράξεις και την παροντική του ιδιοσυγκρασία.
Από την άλλη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την ταινία και περίεργη. Όχι όσον αφορά την ιστορία καθώς δεν είναι και πολύ διαφορετική από τον “Ταξιτζή” των 70s, αλλά σχετικά με το τεχνικό της κομμάτι. Σε ορισμένες περιπτώσεις το μοντάζ της ταινίας ακολουθεί μία εντελώς αφαιρετική ματιά καθώς πολλές σκηνές δεν δένουν η μία με την άλλη. Επίσης, η ένταση σε συγκεκριμένα σημεία ελαττώνεται χαρακτηριστικά και αυτό οδηγεί τον θεατή στα όρια της πλήξης. Αυτό όμως ίσως έγινε και εσκεμμένα από την Ράμσεϊ, καθώς είναι πολλές οι στιγμές στην ταινία στις οποίες ο θεατής δέχεται “χτυπήματα” από το πουθενά. Αυτή είναι και η ομορφιά της, ότι από μελαγχολικό δράμα γίνεται καταιγιστικό θρίλερ και από καταιγιστικό θρίλερ μελαγχολικό δράμα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για τις μουσικές επιλογές της ταινίας και γενικότερα στο sound design, τα οποία είναι πέρα για πέρα αριστουργηματικά και ταιριάζουν γάντι με τις εναλλαγές της έντασης.
Ερμηνείες
Γράψτε λάθος. Ο υπότιτλος έπρεπε να γράφει “Η Ερμηνεία”. Όσο περίεργος τύπος κι αν είναι ο κύριος που ακούει στο όνομα Χοακίν Φίνιξ, τόσο άφωνους μας αφήνει με το υποκριτικό του ταλέντο σε ορισμένες ταινίες. Το “You Were Never Really Here” είναι μία απ’ αυτές. Κουβαλάει όλη την ταινία στους ώμους του, γεγονός που όμως ήταν αναμενόμενο καθώς ο χαρακτήρας του είναι ο πρωταγωνιστής. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν το βλέμμα του ηθοποιού. Ένα βλέμμα που λέει όσα δεν είναι γραμμένα στους διαλόγους της ταινίας. Μέσω των κοντινών πλάνων στο πρόσωπο του , μπορείς πραγματικά να δεις μέσα στα μάτια του κάθε πόνο και κάθε σκέψη του χαρακτήρα του. Όσο σιωπηλός μένει τόσο περισσότερα λέει με τις πράξεις και τα βλέμματα του. Μπορεί ο Τζο να είναι ένας ακόμη ιδιόρρυθμος και κατατρεγμένος άνθρωπος που καταλήγει να παίζει τον ρόλο του ήρωα όμως χάρη στον Χοακίν Φίνιξ είναι πολλά παραπάνω.
Συνεπώς
Μέσα σε μιάμιση ώρα η Ράμσεϊ και ο Φίνιξ καταφέρνουν να κάνουν αυτό που άλλοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες δεν καταφέρνουν σε ολόκληρα δίωρα και τρίωρα. Να “αιχμαλωτίσουν” το κοινό. Με την ένταση, τη δράση, τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα και τη γενικότερη ιδιαιτερότητα της ταινίας τους. Γι’ αυτό και οι δύο βραβεύτηκαν στις Κάννες για την ταινία. Η πρώτη με το βραβείο σεναρίου και ο δεύτερος με αυτό του Α’ ανδρικού ρόλου. Είναι κρίμα που άλλη μια κακή επιλογή του Φίνιξ, στην άλλη πρόσφατη ταινία που πρωταγωνιστεί (Mary Magdalene) , θα επισκιάσει αυτή του την εξαιρετική ερμηνεία.
Το “You Were Neber Really Here” προβάλλεται καθημερινά στη Θεσσαλονίκη από το Φαργκάνη Art
