Ο μπαμπάς μου. Ίσως ο πιο γλυκός άνθρωπος της ζωής μου.
Όταν τον σκέφτομαι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το πρόσωπό του. Τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια με τις υπέροχες βλεφαρίδες. Τα μεγάλα χείλη και τα άπειρα φιλιά που έχω πάρει από αυτόν όλα αυτά τα χρόνια. Τα γένια του, τα οποία με τσιμπούσαν- και αλήθεια ακόμα με τσιμπάνε- όταν με φιλάει δυνατά κάθε που έχει να με δει πολύ καιρό. Το γλυκό μούδιασμα που ακολουθεί και το ανεπαίσθητο κοκκίνισμα του προσώπου μου μετά την υπερβολική δόση αγάπης που μου προσφέρει.
Ο μπαμπάς μου είναι απίστευτα δοτικός, εκφραστικός και εξωστρεφής σαν άνθρωπος. Ποτέ του δεν τσιγκουνεύεται αγκαλιές, φιλιά και χάδια και το πιο ωραίο κομμάτι αυτού είναι ότι έρχονται σε στιγμές που δεν τα περιμένεις. Υποθέτω ότι μεγαλώνοντας δίπλα του και έχοντάς τον ως ένα από τα καθημερινά ερεθίσματά μου, εύκολα εξηγείται γιατί κι εγώ με τη σειρά μου αποζητώ αυτή τη σωματική επαφή στις σχέσεις μου- οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές- σε ανύποπτο χρόνο.
Η σχέση που έχουμε μεταξύ μας;
Ιδιαίτερη, σίγουρα, και αγάπης στενής. Η μουσική αδιαμφισβήτητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής, αφού αποτελεί το αιώνιο χόμπι του και κοινό μας παρονομαστή. Έχοντας στην κατοχή του ένα ολόκληρο γκαράζ με χιλιάδες δίσκους βινυλίου και ένα μικρό μόνο δείγμα αυτών στο σπίτι, μεγάλωσα ακούγοντας διάφορες ιστορίες για το πώς αυτοί αποκτήθηκαν καθώς και πληροφορίες για τους συντελεστές, τους ερμηνευτές, τις συναυλίες και τα επιμέρους τραγούδια που κρύβονταν πίσω από τον καθένα. Το πάθος του για τα μουσικά και το μεράκι του όταν παίζει μουσική με συγκινεί και μου δίνει βάσιμο πάτημα να επιδιώξω και να πιστέψω πως μπορώ να κάνω επάγγελμά μου αυτό που πραγματικά αγαπώ.
Τα ταξίδια, εντός και εκτός Ελλάδας, και οι διακοπές μας- είτε οι δυο μας είτε όλοι μαζί- πάντα με άφηναν με το αίσθημα ότι είμαι με κάποιον φίλο. Ανέκαθεν μου εξηγούσε υπομονετικά τη διαδικασία και τα βήματα του πώς να φτιάξω κάτι από το μηδέν, είτε αυτό ήταν να ντύσω τα σχολικά μου βιβλία, να στήσω μια σκηνή, να καθαρίσω έναν δίσκο, να γράψω ένα CD, να αποξηράνω ένα φύλλο για το φυτολόγιό μου, να, να, να… Η μεθοδικότητα, η οργάνωση και η συνέπειά του είναι στοιχεία του χαρακτήρα του που πάντα θαύμαζα και ακόμη προσπαθώ να καρπωθώ και να τα κάνω και δικά μου.
Ο μεγάλος του έρωτας με την Ιταλία, η αγάπη του για τη γλώσσα, τους ανθρώπους και όλες τις μεγάλες και μικρές πόλεις για τις οποίες έχουμε ακούσει τόσα και τις οποίες έχουμε επισκεφτεί, φάνταζε πάντα στα μάτια μου ως ο τρόπος του μπαμπά μου να επαγρυπνεί, έτσι ώστε τα ερεθίσματά μας απέναντι σε οτιδήποτε ξένο και διαφορετικό να είναι πάντα ανοιχτά. Σεβασμός, αποδοχή και κριτική υιοθέτηση των στοιχείων «άλλων» στο ταξίδι της παιδικής ηλικίας προς την ενηλικίωση.
Η αγάπη και το παράπονο που δικαίως εισπράττω όταν έχω καιρό να γυρίσω στο σπίτι.
Η τεράστια και πιο ζεστή αγκαλιά που ξέρω ότι πάντα θα με περιμένει μόλις με αντικρίσει. Ο ενθουσιασμός και η αμέριστη χαρά του όταν καταφέρνω κάτι. Aλλά και οι συμβουλές και ο σωστός καταμερισμός ευθυνών στον οποίο προχωράει όταν αποτυγχάνω σε κάτι άλλο. Η προσωπικότητά του και η έλλειψη εγωισμού που τον διακατέχει όταν αναγνωρίζει ότι έκανε κάπου λάθος, το παραδέχεται και ζητάει συγγνώμη. Η ανοιχτή και αληθινή γέφυρα επικοινωνίας που εγκαινιάζει με το τελευταίο. Η ακατάπαυστη όρεξη για ασχολία και εξέλιξη σε οτιδήποτε κατά καιρούς βρίσκει συναρπαστικό. Ο φόβος και η ανησυχία που συχνά κρύβει το βλέμμα του. Η αγκαλιά που με έπαιρνε από το σαλόνι στο κρεβάτι μου, κάθε φορά που με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ. Το «σ’ αγαπάω» που τόσο αβίαστα προφέρει και η αγάπη του πίσω από τα πάντα. Γι’ αυτά και όλα τα υπόλοιπα που απαρτίζουν αυτό που είσαι και που έχουμε. Και με αφορμή τη σημερινή μέρα…
Χρόνια πολλά μπαμπά!
Ακόμη κλαίω