Συντάκτης: Χριστακίδης Χρήστος
Η τελευταία ταινία της χρονιάς είχε τις βάσεις για να γίνει πολύ στενάχωρη αλλά κατάφερε σε σημεία να γίνει διασκεδαστική και κυρίως να λειτουργήσει σαν ένα μάθημα για μικρούς και μεγάλους.
Μία ακόμη κινηματογραφική σεζόν φεύγει μαζί με το 2017 και ήταν τόσο γεμάτη. Είδαμε κάποιες πολύ καλές ταινίες και άλλες πολύ κακές. Ορισμένες εξαιρετικές ερμηνείες αλλά και πολλά παράπονα από κοινό και κριτικούς -όπως πάντα. Συμφωνίες δισεκατομμυρίων ανάμεσα σε εταιρίες παραγωγής, που θα οδηγήσουν σε πλήθος ταινιών που λίγοι πίστευαν ότι θα προλάβουν να δουν και πολλά πολλά άλλα. Μία καινούρια σεζόν όμως έρχεται και τα στοιχεία που έχουμε δείχνουν ότι θα είναι πολύ πιο πλήρης. Πριν όμως απ’ αυτό μας έμεινε μία τελευταία κριτική. Αυτή του “Wonder“. Ενός μικρού, οικογενειακού και ελαφρώς χριστουγεννιάτικου “θαύματος”.
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της R. J. Palacio, με σκηνοθέτη και σεναριογράφο της τον Στίβεν Τσμπόσκι του “The Perks of Being a Wallflower“, το “Wonder” είναι μία ταινία που δεν πραγματεύεται κάτι τελείως διαφορετικό από αυτά που έχουμε δει έως τώρα και περιέχει μελοδραματικά στοιχεία που μας θυμίζουν προηγούμενες. Είναι όμως μια ταινία αναγκαία. Για τα παιδιά, για τους μεγάλους, για όλο τον κόσμο.
Πλοκή
Ο Όγκι Πούλμαν είναι ένα συνηθισμένο αγόρι που ονειρεύεται να πάει στο διάστημα, του αρέσει το Star Wars, τα βιντεοπαιχνίδια και να μεταμφιέζεται το Halloween. Το μόνο ασυνήθιστο πάνω του είναι μία σπάνια παραμόρφωση στο πρόσωπο του η οποία οφείλεται στο σύνδρομο Treacher Collins και τον έχει αναγκάσει να υποβληθεί σε 27 επεμβάσεις έτσι ώστε να καταφέρει να βλέπει, να μιλάει και να ακούει φυσιολογικά. Η προστατευμένη καθημερινότητα του θα αλλάξει ριζικά όταν οι γονείς του αποφασίζουν να τον στείλουν για πρώτη φορά σε κανονικό σχολείο από την πρώτη τάξη του γυμνασίου, και να σταματήσουν την κατ’ οίκον διδασκαλία. Ο φόβος του διαφορετικού περιβάλλοντος και της αντιμετώπισης από τα άλλα παιδιά θα επηρεάσει όχι μόνο τη ζωή του Όγκι αλλά και όλους όσους συνδέονται καθημερινά με εκείνον .
Πρώτα Σχόλια
Η ταινία εξετάζει ένα θέμα που είναι αρκετά στενάχωρο και δεν αρμόζει στην περίοδο των εορτών. Θα μπορούσε να καταθλίψει το κοινό, το οποίο θα έφευγε ράκος από το σινεμά. Δεν το έκανε όμως. Γιατί παρά το πολύ “βαρύ” σενάριο της, η ταινία δεν είναι στενάχωρη. Τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Ο Τσμπόσκι συνδύασε πολύ όμορφα το αναπόφευκτο μελόδραμα που βγάζει η ιστορία με έξυπνο, νεανικό και εμπνευσμένο χιούμορ. Έδωσε μία σανίδα σωτηρίας στο κοινό, το οποίο και να αντιστεκόταν δεν θα μπορούσε να μην συγκινηθεί. Μια συγκίνηση που ναι μεν μερικές φορές βγαίνει επιτηδευμένα από σκηνές και ατάκες, αλλά δεν ενοχλεί γιατί γίνεται όμορφα και προσεγμένα. Ναι, τα κλισέ είναι πολλά και σίγουρα κάποια σημαντικά θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ωστόσο λειτούργησαν ιδανικά, γιατί μέσω αυτών, το μήνυμα που έπρεπε να αποσταλεί, παραδόθηκε επιτυχώς.
Η ροή της ταινίας είναι πολύ καλή και τα γεγονότα εξελίσσονται όμορφα. Σε αυτό ίσως βοηθάει και ο διαχωρισμός τους σε μικρά κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο αντιστοιχεί σε ένα παιδί, την οπτική και τα προβλήματα του, που όμως όλα τελικά καταλήγουν να περιστρέφονται γύρω από τον Όγκι. Επιπλέον, πρόκειται για μια ταινία πανέμορφη οπτικά και γεμάτη συμβολισμούς, χιουμοριστικούς και μη. Τέλος, η μουσική της είναι κατάλληλη, με τον συγκινησιακό τόνο όπου απαιτείται, έτσι ώστε να ταιριάζει σε συναισθήματα, σκηνές και συζητήσεις.
Ερμηνείες
Η Τζούλια Ρόμπερτς ως προστατευτική μητέρα του Όγκι είναι ικανοποιητική, όπως πάντα. Ο Όουεν Γουίλσον είναι ο εαυτός του στον ρόλο του κωμικού πατέρα και είναι αρκετά διασκεδαστικός. Ο Μάντι Πατίνκιν ως γυμνασιάρχης βγάζει την ευαισθησία που αρμόζει σε έναν εκπαιδευτικό απέναντι σε ένα τέτοιο θέμα. Όμως τα παιδιά και οι έφηβοι είναι αυτοί που “κουβαλούν” στις πλάτες τους την ταινία. Ο μικροσκοπικός Τζέικομπ Τρέμπλεϊ (Room) στο ρόλο του Όγκι υποδύεται συγκινητικά ένα παιδί τόσο διαφορετικό αλλά συνάμα τόσο ίδιο με τα υπόλοιπα. Τα χαμηλωμένα μάτια του απέναντι στον εκφοβισμό και στα σκληρά σχόλια των γύρω του βγάζουν συναισθήματα που όχι μόνο λένε πολλά αλλά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και σαν ολόκληρες σελίδες του σεναρίου. Συν τοις άλλοις, στις χιουμοριστικές σκηνές ξεχνάς την όποια παραμόρφωση και βλέπεις απλά ένα παιδί που σπάει πλάκα και αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.
Η Ιζαμπέλα Βιντοβιτς (Homefront) υποδύεται καταπληκτικά την ανιδιοτελή αδερφή του Όγκι και είναι ίσως ο δεύτερος πιο σημαντικός χαρακτήρας. Γιατί αυτό; Γιατί συμβολίζει την κατανόηση και την υπομονή των ανθρώπων που όχι εσκεμμένα βρίσκονται στο περιθώριο από την οικογένεια και από τους δικούς τους ανθρώπους, όταν μπαίνουν στην μέση σοβαρά προβλήματα. Καταλαβαίνει ότι είναι εγωιστικό να παραπονεθεί για το γεγονός ότι οι γονείς της ασχολούνται περισσότερο με τον Όγκι καθώς ξέρει ότι τα προβλήματα της είναι ασήμαντα σε σχέση με τα δικά του. Όμως είναι απλά μια έφηβη, που ψάχνει απεγνωσμένα για ένα στήριγμα και χάνοντας την μοναδική της φίλη, δεν το βρίσκει πουθενά. Ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά ξεχωρίζει ο Νόα Τζουπ ως Τζακ Γουίλ, φίλος του Όγκι, του οποίου ο ρόλος είναι αρκετά ουτοπικός για ένα 12χρονο παιδί, γεμάτος κατανόηση και ενσυναίσθηση, αλλά ο χαρακτήρας του συνάδει με το αισιόδοξο μήνυμα που θέλει να βγάλει η ταινία.
Συνεπώς
To “Wonder” παρουσιάζει αρκετά πετυχημένα το πόσο λάθος αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα και το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Πώς τα μικρά παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί κριτές και να τσακίσουν την ψυχή των άλλων με μία μόνο λέξη ή ένα βλέμμα. Ο σχολικός εκφοβισμός όμως δεν αφορά μόνο τα παιδιά με διαφορετική εμφάνιση, γι’ αυτό κάθε γονιός θα πρέπει να αφιερώσει λίγο χρόνο με το παιδί του αυτές τις γιορτές και να πάνε μαζί να δουν αυτή την ταινία. Γιατί πέρα από τα κλισέ και από τη χειριστική συγκινησιακή φύση της, είναι άκρως διδακτική. Είναι φορτωμένη με προβλήματα, άγχος και δυστυχία αλλά τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν πως αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν και να βρουν τις απαντήσεις που τόσο πολύ χρειάζονται.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
