Ο Joe Wright βρίσκεται πολύ μακριά από το στοιχείο του σε μια ταινία που προσφέρει στο κοινό μόνο τη λαχτάρα να ξαναδεί το αριστουργηματικό Rear Window (1954).
Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις είδα τους τίτλους τέλους του The Woman in the Window ήταν: “Ευτυχώς που ανοίγουν τα θερινά“. Δεν θέλω να αδικήσω το Netflix. Μου προσέφερε πολλά αξιόλογα δίωρα όλο αυτό το διάστημα, τα οποία έχουν εκθειαστεί στη στήλη. Το τελευταίο όμως, ή τουλάχιστον το τελευταίο πριν το άνοιγμα των κινηματογράφων, αποτέλεσε την μεγαλύτερη απογοήτευση της ιδιαίτερης, φετινής, κινηματογραφικής σεζόν.
Μια ταινία με τους καλύτερους οιωνούς. Στην σκηνοθεσία ο εμπειρότατος Joe Wright που μας έχει χαρίσει το Atonement, to Darkest Hour και το Nosedive του Black Mirror. Στο cast η Amy Adams, η Julianne Moore, o Gary Oldman και ο ταλαντούχος Wyatt Russell. Βασισμένη στο πρόσφατο best seller του A. J. Finn. Πόσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, σωστά; Πιστέψτε με, στραβά πήγαν πάρα πολλά, αλλά τα περισσότερα πήγαν πολύ χειρότερα.
Πλοκή
H Anna Fox είναι μια ψυχολόγος που ζει έγκλειστη στο σπίτι της λόγω αγοραφοβίας. Όταν θα γίνει μάρτυρας ενός αποτρόπαιου εγκλήματος στο απέναντι παράθυρο, θα πάθει πάθει εμμονή με την διαλεύκανση του. Καθώς διάφορες αποκαλύψεις για τη ζωή της ίδιας και των γειτόνων της θα έρθουν στο φως, η υπόθεση περιπλέκεται επικίνδυνα.
Στη στήλη αυτή προσπαθούμε να αποφεύγουμε τις υπερβολές. Επιτρέψτε μου όμως να πω πως όταν είδα το σενάριο, την επιλογή της Amy Adams για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και πολύ αργότερα το πρώτo sneak peek από την ταινία, σκέφτηκα πως θα μπορούσα να δω την ηθοποιό ως ένα θηλυκό James Stewart. Η Adams έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίξει τα πάντα. Από τους πιο σκοτεινούς (Nocturnal Animals), μέχρι τους πιο φωτεινούς ρόλους (Enchanted). Το ταλέντο της ήταν αρκετό για να μας μεταφέρει τα vibes του Stewart από τον ρόλο του στο Rear Window.
Δυστυχώς όμως, ο Joe Wright, όχι μόνο δεν κατάφερε να μεταμορφωθεί σε Hitchcock, αλλά απέτυχε παταγωδώς
Απέτυχε μέχρι και στα κομμάτια που πολύ πιο άσημοι και άπειροι σκηνοθέτες θα τα κατάφερναν περίφημα. Ως θαυμαστής της δουλειάς του Βρετανού, περίμενα να δω πώς θα τα καταφέρει σε αυτά τα πιο “σκοτεινά μονοπάτια”. Το αποτέλεσμα της προσπάθειας του ήταν 80 υποτονικά λεπτά στα οποία η Amy Adams σώζει ό,τι μπορεί να σώσει και άλλα 20′, στα οποία μέχρι και η ερμηνεία της ηθοποιού παίρνει την κάτω βόλτα, πιθανότατα λόγω των κακών επιλογών του σκηνοθέτη.
Η ατμόσφαιρα μοιάζει ιδανική, το σκοτεινό σπίτι συμπληρώνει τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα της Anna. Οι γωνίες του δεν φωτίζονται σχεδόν ποτέ, όπως και η καθημερινότητα της πρωταγωνίστριας. Το σενάριο όμως ακολουθεί πορεία αντίθετη από αυτή που θα έπρεπε. Η μη σωστή εκμετάλλευσή του από τον σκηνοθέτη οδηγεί τον θεατή πολύ νωρίς στη σκέψη πως μπορεί η πρωταγωνίστρια να μην έχει δίκιο. Έτσι, το τελευταίο μέρος της ταινίας μοιάζει αδιάφορο και όταν επιτέλους εμφανίζεται το twist, χάνει την αξία του.
Είχαμε την ελπίδα πως η συνεργασία της Amy Adams και του Netflix θα διορθωθεί με το The Woman in the Window
Όμως κι εδώ, όπως και στο Hillbilly Elegy, τα πράγματα δεν είναι ιδανικά για την ηθοποιό. Το υπόλοιπο καστ δεν αξιοποιείται ούτε στο ελάχιστο. Ο Gary Oldman έχει στην κυριολεξία τέσσερις ατάκες, ενώ η Julianne Moore εμφανίζεται λιγότερο απ’ όσο κράτησε ο λόγος της όταν κέρδισε το Όσκαρ για το Still Alice.
Το The Woman in the Window είναι μία από εκείνες τις ταινίες που νιώθεις σχεδόν υποχρεωμένος να απολαύσεις λόγω του ταλέντου που κρύβεται στην παραγωγή τους. Ωστόσο, εκμεταλλεύονται μόνο ένα μικρό κομμάτι αυτού και καταλήγουν να σε κάνουν να χαίρεσαι που τις είδες στον καναπέ σου και δεν πλήρωσες κάποιο εισιτήριο.
