Όταν έκανα ραδιόφωνο, είχα την τάση να «ξεγυμνώνω» πολύ γνωστά κομμάτια και να αφηγούμαι τις ιστορίες που έκρυβαν από πίσω τους. Οι περισσότερ@ τα έχουμε τραγουδήσει με πάθος κάποια στιγμή της ζωής μας σε άδεια δωμάτια. Άλλα τα χορέψαμε και με άλλα πονέσαμε. Αναρωτήθηκες, όμως, ποτέ πώς γεννήθηκαν αυτά τα κομμάτια και ποια νοήματα κρύβουν;
Wish you were here των Pink Floyd
Το τραγούδι αυτό – το ίσως πιο εμβληματικό των Pink Floyd – έχει να κάνει με το συναίσθημα της αποστασιοποίησης, με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωπ@ συχνά. Αποτελεί ουσιαστικά στον πυρήνα του, ένα είδος σχολιασμού για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον κόσμο, όταν επιλέγουν να απομακρυνθούν σωματικά, διανοητικά ή συναισθηματικά.
Η έμπνευση προήλθε από τον Syd Barret, ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd, ο οποίος ήρθε από πολύ νωρίς αντιμέτωπος με την σχιζοφρένεια. Ήδη από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του κομματιού, γίνεται έμμεσα λόγος για την αποστασιοποίηση. Η μουσική, ακούγεται σα να έρχεται από ένα ραδιόφωνο κάπου μακριά, κάτι που συμβολίζει την απόσταση μεταξύ ακροατών και μουσικής.
Υπάρχει όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα συνθήκη πίσω από όλο αυτό το ηχητικό τερτίπι που στοχεύει στο να εμβαθύνουμε στο κενό αυτό διάστημα μεταξύ των δυο σημείων. Αν ακούσουμε προσεκτικά, στο 26ο δευτερόλεπτο του κομματιού ακούγεται ένας μικρός βήχας. Αυτό έγινε προκειμένου να δημιουργήσει το εφέ ενός άνδρα, που ακούει ραδιόφωνο και που έπειτα από λίγο, πιάνει την κιθάρα του για να παίξει ένα σόλο με βάση τη μουσική που μεταδιδόταν εκείνη τη στιγμή μέσω των υπερβραχέων.
I Want You (She’s So Heavy) των Beatles
Αυτό ήταν το τελευταίο τραγούδι για το οποίο και οι τέσσερις Beatles θα βρίσκονταν μαζί στο στούντιο. Ήταν το αποτέλεσμα δυο ημιτελών τραγουδιών που ενώθηκαν για να γίνουν ένα. Πριν οι Beatles χωριστούν για πάντα, είχαν πολλά τέτοια μερικώς ολοκληρωμένα τραγούδια, πολλά από τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας στη σόλο καριέρα του καθενός.
Το συγκεκριμένο, γράφτηκε από τον John Lennon για τη Yoko Ono, την οποία παντρεύτηκε λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ Abbey Road. Σε αυτό το άλμπουμ ανήκει και το εν λόγω κομμάτι. Την περίοδο εκείνη, ο Lennon πειραματιζόταν με έναν πολύ βαρύ μπλουζ ήχο, με αποτέλεσμα το τραγούδι να καταλήξει να έχει λίγους στίχους και μεγάλα διαστήματα επαναλαμβανόμενων συγχορδιών.
Είναι αξιοσημείωτο, επίσης, το γεγονός ότι ο Lennon ερμήνευσε το συγκεκριμένο κομμάτι με μονοφωνικό ήχο, όπως μερικοί από τους τροβαδούρους του μεσαίωνα. Δεν υπάρχουν καθόλου συγχορδίες πίσω από τους στίχους, μονάχα η μελωδία της κιθάρας που ακολουθεί την ερμηνεία του Lennon.
L.A. Woman των The Doors
Πρόκειται για το τραγούδι για το οποίο ο Jim Morrison αναγκάστηκε να περάσει πολύ χρόνο στην τουαλέτα του στούντιο, όπου γίνονταν οι ηχογραφήσεις του ομώνυμου άλμπουμ. Ο λόγος δεν ήταν μόνο εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας μπύρας που είχε καταναλώσει την περίοδο εκείνη κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, αλλά και γιατί είχε επιλέξει να ηχογραφήσει τα φωνητικά του στο συγκεκριμένο δωμάτιο, προκειμένου να έχει έναν πληρέστερο ήχο.
Ωστόσο, ίσως να αναρωτιέστε τι σημαίνει τελικά η φράση “Mr. Mojo Risin’” που επαναλαμβάνεται διαρκώς στο κομμάτι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί τον αναγραμματισμό του ονόματος του Morrison. Πλησιάζοντας μάλιστα προς το τέλος, την επαναλαμβάνει όλο και πιο γρήγορα με σκοπό η εκφορά της φράσης να θυμίσει τη στιγμή του οργασμού. Οι μουσικοί μάλιστα της πρώιμης μπλουζ, αναφέρονταν πολύ συχνά στο “mojo” τους, όπως για παράδειγμα το τραγούδι των Muddy Waters, Got My Mojo Working.
Ωστόσο, το “Mojo”, στην πραγματικότητα ήταν απτό αντικείμενο προηγούμενων αιώνων και σχετιζόταν με τη μαύρη μαγεία. Επρόκειτο για μια μικροσκοπική τσάντα σε διάφορους χρωματισμούς, η οποία ήταν γεμάτη με αντικείμενα όπως ρίζες, δόντια, νομίσματα και διάφορα γούρια. Κάθε χρώμα, είχε και μία διαφορετική λειτουργία: Αν η τσάντα ήταν κόκκινη, επιτελούσε ξόρκια αγάπης και έπρεπε να βάλεις μέσα σε αυτή και ένα προσωπικό αντικείμενο του ανθρώπου που ποθούσες για να «πιάσουν» τα μάγια. Αν η τσάντα ήταν μαύρη, τότε προοριζόταν για μάγια θανάτου.
Sultans of Swing των Dire Straits
Παρά τον τίτλο του, το τραγούδι διόλου δεν θυμίζει ρυθμούς swing. Η ιδέα για το συγκεκριμένο κομμάτι προήλθε από το ιδρυτικό μέλος των Dire Straits, Mark Knopfler, όταν μια βροχερή νύχτα παρακολουθούσε ένα άθλιο -κατά τη γνώμη του- συγκρότημα σε ένα μπαρ στο Ipswich της Αγγλίας.
Σύμφωνα με την ιστορία, ο Knopfler μπήκε σε εκείνο το μπαρ τη στιγμή που η μπάντα έκλεινε το live της μπροστά σε ένα ακροατήριο 5-6 μεθυσμένων ανδρών. Το σχήμα λοιπόν, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα της σκηνής σηματοδοτώντας τη λήξη, αποχώρησε με τον τραγουδιστή να ανακοινώνει στο μικρόφωνο – χωρίς καμία ειρωνεία – “Goodnight and thank you. We are the sultans of swing”. Ο Knopfler, έβαλε τα γέλια και κάπως έτσι, η φράση αυτή έκανε το γύρο του κόσμου με το τραγούδι να κατατάσσεται πλέον, σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone, στα 100 καλύτερα κιθαριστικά riff όλων των εποχών.
Heroes του David Bowie
Ίσως η πιο αγαπημένη μου ιστορία από όλες. Το συγκεκριμένο κομμάτι, μιλάει για ένα ζευγάρι Γερμανών οι οποίοι, παρά τα οποιαδήποτε εμπόδια και το πολιτικό κλίμα της εποχής τους, συναντιούνται κάθε μέρα κάτω από έναν πυργίσκο στο Τείχος του Βερολίνου ανταλλάσσοντας παράνομα φιλιά. Έτσι, γίνονται ήρωες για μια μέρα.
Όπως και να’χει λοιπόν, έρωτες, μαγικά ξόρκια και μη, ένα είναι βέβαιο: η μουσική ποτέ δεν έχτιζε τείχη γύρω της, μονάχα γέφυρες. Κι εμείς πάντα θα έχουμε μια όμορφη ιστορία για να αφηγηθούμε στο τέλος της ημέρας.
7
