Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
O Στιβ Μακουίν επιστρέφει στο σινεμά μετά από 5 χρόνια και το οσκαρικό “12 Years A Slave” για να μας χαρίσει ακόμα μία αψεγάδιαστη ερμηνεία της Βαϊόλα Ντέιβις.
Μόλις τρεις ταινίες μας έχει χαρίσει ο Βρετανός σκηνοθέτης Στιβ Μακουίν και ήταν υπεραρκετές για να τον κατατάξουν στην κατηγορία των σκηνοθετών που κάθε φίλος του σινεμά αναμένει για να δει ένα καινούριο τους εγχείρημα. Το “12 Years A Slave” του 2013 ήταν μια ταινία που άγγιξε πολλούς και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο το Χόλιγουντ αντιμετωπίζει τις ταινίες που πραγματεύονται την ιστορία των αφροαμερικανών. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και χάρισε στον Μακουίν την πρώτη του σκηνοθετική υποψηφιότητα, με τον Αλφόνσο Κουαρόν να κερδίζει τελικά το βραβείο για το “Gravity”.
Μετά από 5 χρόνια αποχής λοιπόν, ο Μακουίν επιστρέφει δυναμικά με το “Widows”, μια ταινία αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες του, αλλά με την σκηνοθετική του ταυτότητα να είναι πέρα για πέρα εμφανής και εδώ. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ανέλαβε μία από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του 21ου αιώνα, η Βαϊόλα Ντέιβις, με το υπόλοιπο καστ να συμπληρώνεται από πολύ γνωστά ονόματα του αμερικανικού σινεμά. Ο Μακουίν υπογράφει και το σενάριο της ταινίας, μαζί με την συγγραφέα Τζίλιαν Φλιν του “Gone Girl”.
Πλοκή
Η αιματηρή κατάληξη μιας ένοπλης ληστείας στο Σικάγο, αφήνει χήρες τις γυναίκες των τεσσάρων ληστών που έχασαν την ζωή τους. Η γυναίκα του αρχηγού της συμμορίας, Βερόνικα Ρόλινς, ανακαλύπτει ένα σημειωματάριο που της είχε αφήσει ο ίδιος ο άνδρας της πριν πεθάνει με λεπτομέρειες για τις ληστείες που διέπραξε στο παρελθόν αλλά και για μια μελλοντική. Όταν θα ανακαλύψει με άσχημο τρόπο ότι ο άντρας της έκλεψε από τους λάθους ανθρώπους, θα αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια από τις άλλες χήρες για να καταφέρει να εκπληρώσει το χρέος που εκείνος άφησε. Μαζί θα οργανώσουν μία τελευταία ληστεία, η οποία δεν θα αποδειχθεί καθόλου εύκολη για καμιά τους.
Πρώτα Σχόλια
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Μακουίν κάνει μια στροφή στο πιο mainstream σινεμά με το “Widows”. Λόγω της πλοκής της ταινίας που περιλαμβάνει πολλή δράση. Λόγω του θέματος που πραγματεύεται δηλαδή ακόμα μια ληστεία τράπεζας. Ακόμα και λόγω των γυναικείων πρωταγωνιστικών ρόλων, που αποτελούν βασικό χαρακτηριστικό του νέου ρεύματος του Χόλιγουντ. Πιστέψτε μας δεν είναι καθόλου έτσι. Ο Μακουίν καταφέρνει να βάλει όλα αυτά τα mainstream στοιχεία σε ένα διαφορετικό τσουβάλι. Το δικό του τσουβάλι. Η υπέροχη σκηνοθετική του άποψη δίνει μια πολύ διαφορετική τροπή στον τρόπο που μέχρι τώρα βλέπαμε μια ταινία για μια ληστεία. Πατάει στο πένθος των πρωταγωνιστριών και αναλύει διεξοδικά τους χαρακτήρες τους με τρόπο που δεν έχουμε δει σε άλλες ταινίες του είδους. Δεν παρουσιάζει αυτή την απλή φεμινιστική δυναμική που έχουν οι πρωταγωνίστριες τα τελευταία χρόνια αλλά ξεδιπλώνει τους χαρακτήρες τους για να κερδίσει την συμπάθεια του κοινού.
Το σενάριο, αν και δεν ξεφεύγει πολύ από το είδος του, παραμένει ενδιαφέρον καθώς εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες εκτός από τις πρακτικές δυσκολίες της ληστείας και την ψυχοσύνθεση της κάθε πρωταγωνίστριας. Ο Μακουίν και η Φλιν αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα μια πρωτότυπη ιδέα για να κερδίσεις το ενδιαφέρον του κοινού αλλά αρκούν και μικρές, προσεγμένες πινελιές ανανέωσης. Τέλος, ο Χανς Ζίμερ βρίσκεται και εδώ, με το σκορ του να προσδίδει ένταση και αγωνία στις σκηνές δράσης και δραματικότητα στις σκηνές πένθους.
Ερμηνείες
Η ερμηνεία της Ντέιβις αποτελεί έναν πολύ σημαντικό λόγο που η ταινία κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί στα όσκαρ. Το “Widows”, όπως δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τον Μακουίν έτσι δεν θα ήταν και χωρίς την Ντέιβις. Για ακόμη μια φορά μας δείχνει πόσο εύκολο της είναι να εναλλάσσεται από το ένα συναίσθημα στο άλλο και να μας παρουσιάζει χαρακτήρες που χωρίς το ταλέντο της θα ήταν πολλά επίπεδα πιο κάτω. Η Βερόνικα της Ντέιβις ισορροπεί ανάμεσα στον δυναμισμό και στον πόνο, προσπαθεί να μην δείξει στις υπόλοιπες ότι φοβάται το ίδιο με κείνες αλλά ένα χαστούκι, και μεταφορικό και πραγματικό, θα αποκαλύψει το πραγματικό της πρόσωπο. Μετά από τη συγκεκριμένη ερμηνεία, δεν θα αποτελέσει έκπληξη σε κανέναν εάν τον Μάρτιο η Ντέιβις είναι και πάλι υποψήφια για όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.
Όσον αφορά τις δύο άλλες πρωταγωνίστριες, αν και θα ήταν πολύ πιθανό να καταπλακωθούν από την υποβλητική ερμηνεία της Ντέιβις, κατάφεραν να ξεχωρίσουν σε μεγάλο βαθμό χάρη στο ταλέντο τους αλλά και χάρη στη διαχείριση των χαρακτήρων τους από τον Μακουίν. Η Λίντα της Μισέλ Ροντρίγκεζ και η Άλις της Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι δεν είναι δυο χαρακτήρες που δεν έχουμε ξαναδεί σε τέτοιου είδους ταινίες αλλά είναι η ανάπτυξη τους που τις διαφοροποιεί από τους προηγούμενους. Η καθεμιά αντιμετωπίζει διαφορετικά προβλήματα μετά τον χαμό του άντρα της και τα διαχειρίζεται με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Η Μισέλ Ροντρίγκεζ βγάζει τον δυναμισμό στο οποίο μας έχει συνηθίσει αλλά η Ντεμπίκι είναι αυτή που αποτελεί την έκπληξη της ταινίας. Η 28χρονη υποδύεται καταπληκτικά με ιδιαίτερη εκφραστικότητα έναν απαιτητικό χαρακτήρα ο οποίος πολύ πιθανό να τις ανοίξει πολλές πόρτες στο μέλλον.
Από τους αντρικούς χαρακτήρες ξεχωρίζουν σίγουρα αυτοί του Κόλιν Φάρελ, που υποδύεται ένα αποφασισμένο δημοτικό σύμβουλο που είναι αηδιασμένος με τον τρόπο που τόσα χρόνια ο πατέρας του διαχειριζόταν τα πάντα, και ο μπράβος του Ντάνιελ Καλούα που… αφήστε καλύτερα θα δείτε και μόνοι σας.
Συνεπώς
Το “Widows” έχει πολλά χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν οι ταινίες του είδους του, αλλά έχει και πολλά περισσότερα. Μπορεί να έχει κάποια κλισέ, αλλά αυτά χάνονται μέσα στην μελετημένη σκηνοθεσία του Μακουίν. Τα απαραίτητα twists στο σενάριο κάνουν και αυτά την εμφάνιση τους με μοναδικό τρόπο, όπως μόνο ο Βρετανός ξέρει να παρουσιάζει. Το αν το “Widows” είναι μια οσκαρική ταινία μόνο το μέλλον θα το δείξει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις.
Με την υποστήριξη του Cineplexx
