fbpx
CinemaCultureTFCinema

Turning Red: Η Pixar οραματίστηκε την εφηβεία σαν ένα τεράστιο κόκκινο πάντα, για να μας δείξει πως τα συναισθήματα είναι για να εκδηλώνονται

Σίγουρα θυμάσαι ακόμη την εφηβεία σου, έτσι δεν είναι;

Αλλοπρόσαλλα, γεμάτα και αληθινά συναισθήματα χαράς και ενθουσιασμού, μαζί με υπέρ του δέοντος συναισθήματα θυμού, λύπης και απογοήτευσης για όσα κρατάμε μέσα μας. Η εφηβεία θα μπορούσε να είναι ένα αντικείμενο μικρό, γυάλινο και εύθραυστο, που εμείς του δίνουμε τη μορφή που θέλουμε. Χωράει σε κάθε τσέπη, η μορφή του είναι υποκειμενική και καθόλα προσωπική, όμως το υλικό του είναι το ίδιο. Κι εμείς, οφείλουμε να το προστατεύσουμε, να το κρατήσουμε ασφαλές και ακέραιο, όσο διαμορφώνουμε το σχήμα ανάλογα με τις εμπειρίες μας και στην ενήλικη ζωή. Εγώ τουλάχιστον κάπως έτσι φαντάζομαι την εφηβεία.

Όσα συμβαίνουν στο Turning Red

Η Pixar και η Domee Shi δημιούργησαν μια ταινία κινουμένων σχεδίων για όλα αυτά τα συναισθήματα που μας κυριεύουν σε αυτή την ηλικία και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Είχαν, όμως, μια άλλη οπτική. Μεταμόρφωσαν την εφηβεία σε ένα κόκκινο τριχωτό πάντα, το οποίο η πρωταγωνίστρια μάς, η Meilin, έχει κληρονομήσει από τη μαμά και τη γιαγιά της. Η Meilin είναι η φίλη που οι φίλες της θέλουν να έχουν, και είναι η ιδανική κόρη για τη μητέρα της. Δίνει υπέρ του δέοντος σημασία στη μητέρα της και σε όσα εκείνη περιμένει από τη Meilin, που κάπου στην αρχή της ιστορίας, θα της γυρίσει μπούμερανγκ.

Είναι όμως όλα όσα εκείνη θέλει να είναι για τον εαυτό της; Ή μήπως και εκείνη, όπως κι εγώ κι εσύ, θέλουμε να εκφράσουμε, να πούμε και να νιώσουμε τόσα πράγματα που στο τέλος ίσως τα κρατάμε για τον εαυτό μας από φόβο; Κι αν όλα αυτά τα συναισθήματα μεταμορφώνονταν σε ένα μεγάλο κόκκινο πάντα που δεν μπορεί να κρυφτεί πουθενά, τότε τι θα κάναμε; Θα το αποδεχόμασταν; Ή θα φοβόμασταν να αντικρίσουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη;

Το Turning Red είναι μια ταινία για την αποδοχή, τη γενικότερη αποδοχή

Αποδοχή από την οικογένεια, τους φίλους, τους περαστικούς, τους αγνώστους. Κυρίως όμως την αποδοχή του εαυτού μας από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό δεν είναι άλλωστε το πιο σημαντικό;

Μερικές φορές δεν χρειάζεται όσα νιώθουμε να γίνονται κατανοητά από όλους. Αρκεί να τα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει πως θέλουμε την αποδοχή τους. Και ο εαυτός μας πρέπει να είναι ένας από αυτούς.

2

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *