Πρεμιέρα εν μέσω COVID-19
Την περασμένη Πέμπτη πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα του έργου “Τρωάδες” του Ευριπίδη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε συνεργασία με το Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου, παρουσιάστηκε στο Θέατρο Δάσους, όπου και θα επιστρέψει το Σεπτέμβρη μετά από μικρή περιοδεία στη Βόρεια Ελλάδα.
Φυσικά υπήρχε απόλυτη προσήλωση στα υγειονομικά μέτρα. Το θέατρο βρισκόταν σε μερική πληρότητα και οι θεατές φορούσαν τις μάσκες τους καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Μια εικόνα ταυτόχρονα πρωτόγνωρη, αλλά και ανακουφιστική. Το θέατρο, ακόμα και με εντελώς νέα δεδομένα, δε δύναται να εκλείψει από την κοινωνική πραγματικότητα.
Η παράσταση
Αν η παράσταση έπρεπε να χαρακτηριστεί από μια λέξη, αυτή είναι η απλότητα. Όχι όμως με την έννοια της απλοϊκότητας, αλλά της μεστής και καθαρής απόδοσης του έργου. Χαρακτηριστική ήταν η πλήρης αρμονία σε τεχνικό, εικαστικό, σκηνοθετικό κι ερμηνευτικό επίπεδο. Ακόμη και από την προσαρμογή του κειμένου ήταν έκδηλη η ευθύτητα και η καθαρότητα. Aυτά τα δύο χαρακτηριστικά κατάφεραν μάλιστα να αποδοθούν συνολικά σε όλη την παράσταση. Είναι δύσκολο σε μια αρχαία τραγωδία να γίνει απολύτως κατανοητή η ιστορία και παράλληλα να μην αδειάσει η τραγική της υπόσταση. Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, με την ευφυή, στοχευμένη και λιτή προσέγγισή του, κατάφερε να ισορροπήσει με επιτυχία σε αυτήν ακριβώς τη λεπτή γραμμή.
Ήρωες και ηττημένοι
Στην «χρυσή τομή» μεταξύ της επικής και της ανθρώπινης διάστασης των ηρώων του Ευριπίδη κατάφερε να δράσει όλος ο θίασος. Προεξέχουσα θέση φυσικά είχε η Γιώτα Φέστα ως Εκάβη. Μετέτρεψε την τραγική βασίλισσα των Φρυγών σε μια διαχρονική φιγούρα γυναίκας. Μιας γυναίκας που τη χτυπά αλύπητα η δυστυχία του πολέμου, χωρίς όμως να την υποβιβάσει ούτε στο ελάχιστο. Υποστήριξε μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο τη συνολική «προσγείωση» της τραγωδίας σε ανθρώπινο μέτρο, κάτι που άλλωστε το συγκεκριμένο έργο δίνει από μόνο του χώρο ώστε να αναπαραχθεί.
Οι Τρωάδες του ΚΘΒΕ αποδείχθηκαν μια ολοκληρωμένη, ατμοσφαιρική και προσγειωμένη απόδοση της τραγικής ιστορίας του Ευριπίδη. Απολαυστική, οριοθετημένη και κατανοητή, έδωσε στο κοινό μια πολύ αξιόλογη θεατρική εμπειρία. Και κάπου εδώ δίνω χώρο και σε έναν πιο προσωπικό προβληματισμό.
Μήπως τελικά οι θεατρικές παραγωγές που αποποιούνται την «επιδαύρεια» ευθύνη, βρίσκουν χώρο, μέσω της απλότητάς τους, να αναπνεύσουν ποιοτικά και καλλιτεχνικά; Και μήπως, αυτή η επανεκκίνηση της θεατρικής πραγματικότητας με νέα δεδομένα λόγω πανδημίας, είναι μια ευκαιρία ώστε να δοθεί χώρος στην πιο άμεση και ουσιαστική συνομιλία του θεάτρου με το κοινό;
