Συντάκτης/Φωτογράφος: Τάσος Καραντάκος
Νοσταλγείς κι εσύ το καλοκαίρι; Δεν είσαι ο μόνος…
Καθώς ξεσκόνιζα κάτι παλιές φωτογραφίες, έπεσα πάνω στο καλοκαίρι μου.
Ο καθένας μας έχει το δικό του καλοκαίρι και το ζει από διαφορετική σκοπιά. Άλλος στο κατάστρωμα ενός πλοίου, άλλος μέσα από έναν φακό, άλλος πάνω στην αμμουδιά.
Αλλά μισό λεπτό… Θα αναρωτιέσαι που ήμουν τόσο καιρό; Κι όμως αγαπητέ μου αναγνώστη, σου έχω μια απάντηση. Η διακοπή επικοινωνίας μας κράτησε περίπου 9 μήνες, και ναι μάντεψες σωστά, οφείλεται σε αλλαγή γκαρνταρόμπας με κύριο χρώμα το χακί. Those days are long gone όμως!
Οπότε θέλω να θεωρήσεις αυτό το άρθρο ως μια ανασύσταση των δυο μας. Στόχος μου στο εξής, είναι να τα λέμε γραπτά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.
Αρκετά με τις ανασυστάσεις όμως.
Ιθάκη λοιπόν. Μόνο στο άκουσμά της σου έρχονται στο νου πολλές εικόνες. Στον δικό μου, η Ιθάκη ήταν κάτι το απροσδιόριστο, μία έννοια της οποίας είχα παντελή άγνοια και αυτό ακριβώς ήταν που με έκανε να θέλω να την εξερευνήσω όσο τίποτα άλλο.
Πρόκειται για κάτι παραπάνω από έναν απλό προορισμό. Δεν ξέρω αν είμαι ο κατάλληλος για να απεικονίσω όλο το λογοτεχνικό και φιλοσοφικό βάρος που φέρει η Ιθάκη σε λίγες γραμμές. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σας περιγράψω την εμπειρία ενός ακόμα ταξιδιώτη που ψάχνει να βρει τον εαυτό του κυνηγώντας το άγνωστο στο δρόμο για το νησί του Οδυσσέα.
Φτάσαμε στο νησί Σάββατο, γεγονός το οποίο σύντομα θα διαπιστώναμε ότι ήταν πρόβλημα, καθώς δεν υπήρχε μέσο να φτάσουμε από το λιμάνι του Πισαετού στο Βαθύ, την πρωτεύουσα του νησιού, οπότε αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στην λύση του ταξί με την φιξ τιμή των 15 ευρώ(!). Αυτό που δεν ήξερα ακόμα ήταν ότι θα επρόκειτο για την καλύτερη βόλτα με ταξί στην ζωή μου.
Τώρα θα μου πεις πόσο ιδιαίτερη μπορεί να είναι μια διαδρομή με ταξί; Κι όμως. Ο κύριος Χρήστος, ο οδηγός μας, ήταν από τους λίγους ανθρώπους που με σημάδεψαν στα ταξίδια μου. Είχε παρατήσει την ζωή της πολυσύχναστης Αθήνας για να ζήσει μία πιο ήρεμη εκδοχή της στην όμορφη Ιθάκη. Αφού μας καλωσόρισε με ένα πλατύ χαμόγελο, άρχισε να μας λέει για την καθημερινότητά του στο νησί.
“Ξυπνάω το πρωί και βλέπω την ανατολή, το σούρουπο βλέπω το ηλιοβασίλεμα από το σπίτι μου εκεί στην κορυφή και νιώθω πλήρης“, μου είπε. Αυτό που με έκανε να ανατριχιάσω κοιτώντας τα μάτια του ήταν ότι το εννοούσε. Με όλη την ψυχή του.
Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί τι σε κάνει ευτυχισμένο σε αυτή την ζωή; Ε αυτός ο πράος ταξιτζής με το πλατύ χαμόγελο στο Βαθύ της Ιθάκης το είχε βρει. Ήταν ευτυχισμένος.
Αν και θα ήμαστε στο νησί για λίγες μόνο ώρες, θέλαμε να εκμεταλευτούμε το χρόνο μας στο μέγιστο. Είχα πληροφορηθεί πριν την άφιξή μου ότι οι δρόμοι του νησιού δεν ενδείκνυνται για 4 ρόδες, οπότε η καλύτερη(;) λύση ήταν το σκούτερ. Το ό,τι δεν είχα οδηγήσει από τη μέρα που πήρα το δίπλωμα ήταν ένα ρίσκο που ήμουν διατεθειμένος να πάρω! Και για να είμαι πίσω από το πληκτρολόγιο αυτή τη στιγμή καταλαβαίνεις ότι όλα πήγαν καλά. Ή μήπως όχι;
