Ζούμε στο 2019 και οι αστείρευτες επιλογές και δυνατότητες επικοινωνίας και ψυχαγωγίας κάνουν καθημερινά, και χωρίς καμία αμφιβολία, τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη. Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών και δεδομένων, απολαμβάνω κι εγώ με τη σειρά μου στο έπακρο τα θετικά των τεχνολογικών, και όχι μόνο, επιτευγμάτων της εποχής μας.
Παρ’ όλα αυτά, και παρά την επιλεκτική χρήση που προσπαθώ να κάνω, νιώθω συχνά κάπως μουδιασμένη και ζαλισμένη μπροστά σ’ αυτήν την αέναη ηλεκτρονική κίνηση (μήπως μποτιλιάρισμα;) και ανταλλαγή. Πιάνω, μάλιστα, τον εαυτό μου να νοσταλγεί αλλοτινές, και αδιαμφισβήτητα ποτέ επανερχόμενες, εποχές. Τότε που τα πάντα ήταν λίγο πιο απλά.
Τότε που τα κινητά και οι κάθε είδους φωτεινές οθόνες δεν είχαν τη θέση που κατέχουν σήμερα στις ζωές όλων μας.
Τότε που τα ραβασάκια και τα ποιήματα που μοιράζονταν τα ερωτευμένα ζευγάρια ήταν σε διπλωμένα χαρτιά και όχι σε ηλεκτρονικούς χαρακτήρες.
Τότε που τα ξυπνητήρια δονούνταν ολόκληρα και δεν έσβηναν με το πάτημα ενός κουμπιού.
Τότε που οι φίλοι χτυπούσαν το θυροτηλέφωνο για να σου πουν ότι έφτασαν και είναι από κάτω.
Τότε που το φλερτ γινόταν από κοντά.
Τότε που αν μια φωτογραφία ήταν ωραία την εκτύπωνες και δεν τη δημοσίευες σε διαδικτυακά προφίλ. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, και πιο συγκεκριμένα στις φωτογραφίες με φιλμ, θα ένιωθες τυχερός αν ανάμεσα σε αυτές που εκτύπωνες υπήρχε έστω και μία καλή, αφού δεν είχες καν τη δυνατότητα να τις δεις.
Τότε που αν είχες καιρό να δεις κάποιον φίλο και δεν είχες μάθει νέα του, είχατε πολλά να πείτε με την πρώτη ευκαιρία. Δεν αρκούσασταν σε αναφορές σε ιστορίες, φωτογραφίες και βίντεο που είχες ήδη δει ανηρτημένα.
Τότε που μάθαινες για την κυκλοφορία μιας καινούριας ταινίας στα βιντεο-κλαμπ, όπου χάζευες άωρα με την παρέα σου, με σκοπό να διαλέξετε την ταινία της βραδιάς αλλά και να χαζέψετε δεκάδες άλλες.
Τότε που σε ό,τι έκανες ήσουν παρών, χωρίς να σε διακόπτουν και να σου αποσπούν την προσοχή ειδοποιήσεις, μηνύματα και συζητήσεις.
Τότε που τα Σαββατοκύριακα ήταν το διήμερο των χόμπι, του διαβάσματος, των δουλειών στο σπίτι και των εκδρομών- κοντινών ή μακρινών.
Τότε που ένα ωραίο δώρο ήταν ένα βιβλίο με αφιέρωση.
Τότε που οι στίχοι των τραγουδιών είχαν χαρακτήρα, νόημα και ποικίλη θεματολογία.
Δεν εθελοτυφλώ. Οι κοινωνίες αλλάζουν και μαζί με αυτές και οι άνθρωποί της. Δεν διεκδικώ ούτε απαιτώ-επαιτώ κάποια μηχανή του χρόνου, η οποία θα κάνει ως διά μαγείας τις ζωές μας λιγότερο σύνθετες. Νιώθω, απλώς, ότι συχνά αποπροσανατολίζομαι και ανάγω όλα αυτά τα μέσα που πλέον έχουμε στη διάθεσή μας για μια καλύτερη, πιο εύκολη και εξελιγμένη ζωή σε αυτοσκοπό. Νιώθω επίσης ότι δεν είμαι η μόνη που το παθαίνει αυτό. Τα «φίλτρα» που εμείς οι ίδιοι πρέπει να (επι)βάλουμε και η σωστή και έμμετρη επιλογή και χρήση αυτών είναι, καταλήγω, αυτό που, μάλλον, πραγματικά χρειαζόμαστε.
