Κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα μια μέρα να ξυπνήσω πίσω στην εφηβεία μου και σε εκείνες τις πρώτες φορές που έβλεπα τις ταινίες με μια άλλη αθωότητα. Τότε που το σινεμά για εμένα σήμαινε σίγουρα κλειστή αίθουσα με ποπ κορν ή πάρα πολλές ώρες πάνω από πολύ γνωστό website να περιμένω να κατέβει η ταινία στον υπολογιστή μου. Δε λέω, είχαμε κι ένα βίντεο κλαμπ στη γειτονία μου, το Μαρίνα, που θυμάμαι νοικιάζαμε τις ταινίες 2 ευρώ και μετρούσαμε πόσες ταινίες μπορούμε να πάρουμε να δούμε σε μια εβδομάδα. Δεν θυμάμαι να παίρνω περισσότερες από τρεις, όμως, αυτό σήμαινε ότι πάντα τις έβλεπα παραπάνω από μια φορά.
Ανάμεσα σε Harry Potter, Twilight Saga και Fast & Furious, έκανα και μερικά διαλείμματα να δω κάτι διαφορετικό. Με τούτα και με εκείνα μεγάλωσα, κι αν κάτι μου έχει μείνει από εκείνη την εποχή είναι το πώς με έκαναν να νιώθω ορισμένες ταινίες. Δεν έχουν αλλάξει και τόσα πολλά από τότε, ίσως απλά μεγαλώνω και μέσα από τις ταινίες που επιλέγω να δω. Το να προσπαθούμε να μπούμε σε «κινηματογραφικά» καλούπια είναι και αυτό μια κοινωνική απόπειρα να μπούμε σε μια κατηγορία. «Βλέπω ρομαντικές», ή «βλέπω μόνο πολεμικές». Κι αν θέλω να βλέπω και τα δύο back-to-back; Κι αν ταυτόχρονα θέλω να βλέπω και όλα τα υπόλοιπα κινηματογραφικά είδη; Δεν ξέρω για εσένα, εγώ απλά αγαπώ να βλέπω ταινίες, και οι παρακάτω οχτώ σίγουρα σημάδεψαν την εφηβεία μου.
Easy A του Will Gluck
Νομίζω επιβάλλεται να ξεκινήσω με κάτι από Emma Stone, και αυτή είναι η ταινία που την αγάπησα περισσότερο απ’ όλες τις πρώτες της. Η Emma, εδώ ως Olive, σπάει συχνά το φράγμα του τέταρτου τοίχου για να μας πει τι ακριβώς συμβαίνει στο σχολείο της, όταν έχει κυκλοφορήσει η φήμη που την θέλει να έχει ήδη «χάσει την παρθενιά της». Υπάρχει κάποιο παιδί των ’90s που να μην έχει χορέψει το Pocketful of Sunshine της Natasha Bedingfield μετά από αυτή τη σκηνή στο μπάνιο; Εγώ δεν ξέρω κανένα!
One Day της Lone Scherfig
Αχ, αυτή η νέα γενιά, άραγε θα γνωρίσει την Emma (Anne Hathaway) και τον Dexter (Jim Sturgess) όπως τους γνωρίσαμε εμείς τότε που η πλέον δημοφιλής σειρά του Netflix δεν υπήρχε καν ως ιδέα; Δεν ξέρω. Πάντως, εγώ τη σειρά ακόμα δεν την έχω δει. Όχι γιατί την σνομπάρω, απλά αν ξέρουμε όλα όσα ξέρουμε, είναι πολύ δύσκολο να επιλέξεις να πέσεις ξανά στα πατώματα. Φτάνει που πέφτουμε ήδη με όσες ταινίες βλέπουμε πρώτη φορά. Διαβάζοντας αυτά που γράφω ίσως τείνω να αποτρέπω την προβολή αυτής της ταινίας, όμως αλήθεια, μη την παραλείψεις. Ειδικά αν αυτό είναι το mood της ημέρας σου, είμαστε υπέρ του να αγκαλιάζουμε τα συναισθήματα μας.
Good Will Hunting του Gus Van Sant
Στο Good Will Hunting ερωτεύτηκα τον Matt Damon για πρώτη φορά. Μετά είδα και το Talented Mr. Ripley και τον ερωτεύτηκα ξανά. Τώρα κάπως μού έχει φύγει ο έρωτας, αλλά αυτή την ταινία και όλα τα συναισθήματα που μου προκαλεί δεν πρόκειται να τα ξεχάσω. Το βραβευμένο σενάριο των τότε πρωτοεμφανιζόμενων Matt Damon και Ben Afleck νιώθω ότι ήταν είναι και θα είναι σταθμός για κάθε άτομο που χρειάζεται κάποιο άλλο άτομο να του πει ότι όλα θα πάνε καλά.
Step Up της Anne Fletcher
Για πολύ λίγο θα άφηνα απ’ έξω μια από τις επιδραστικότερες ταινίες της εφηβείας μου -χωρίς λόγο. Το Step Up είναι ο λόγος που έχω μια τάση στον χορό, κι ένας από τους λόγους που από τα αγαπημένα μου πράγματα να βλέπω στο σινεμά είναι ταινίες αυτού του είδους και musical. Αλλά το Step Up και οι υπόλοιπες ταινίες του franchise αυτού έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γιατί ενώ πάντα ήξερα ότι κάτι θα πάει καλά στο τέλος, πάντα αγωνιούσα κάθε λεπτό, σε κάθε βήμα μαζί με τους πρωταγωνιστές. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ένα rewatch είναι απαραίτητο.
Mean Girls του Mark Waters
Λοιπόν, εγώ τα Mean Girls δεν τα έχω δει τόσες πολλές φορές όσες φαντάζομαι πολλά άτομα της ηλικίας μου. Όμως, θυμάμαι πολλά girl stuff, όπως την iconic σκηνή που τα mean girls μας είναι ντυμένες αγιοβασιλίτσες, τη Lindsay Lohan -που την είχα πολύ ψηλά στο μυαλό μου (μπορεί να επηρεάστηκα για τα μελλοντικά μαλλιά μου ποιος ξέρει)- και όλα αυτά τα αμερικάνικα σχολικά feelings που τότε όλες ζούσαμε στο έπακρο.
10 Things I Hate About You του Gil Junger
Αχ, Heath Ledger, αχ. Δεν θα πρωτοτυπήσω, πάλι θα μιλήσω για ένα σχολικό φιλμ γεμάτο προσδοκίες και σύνδρομα boys-will-be-boys, όμως, είναι μια ταινία από αυτές που έχω δει κάμποσες φορές και στην ενήλικη ζωή μου. Λίγο ο θρύλος του Heath, λίγο αυτή η σκηνή προς το τέλος που η Kat (Julia Stiles) απαγγέλει σε όλη την τάξη το ποίημα της και πάντα ένα δάκρυ κυλάει, ε, δεν μπορώ, συγκινούμαι.
Requiem for a Dream του Darren Aronofsky
Εάν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, δεν πρέπει να αφήσω απ’ έξω αυτή την ταινία. Δεν ξέρω γιατί επέλεξα να τη δω στα 15 μου (υποθέτω εξαιτίας του Jared Leto). Ωστόσο, δεν το προτείνω σε κανένα άτομο να τη δει πριν την ώρα που πρέπει (χωρίς να ξέρω ποια είναι η σωστή ώρα). Πάντως, στο σήμερα δεν μπορώ να ξαναδώ αυτή την ταινία, και φυσικά δεν την έχω ξαναδεί, παρόλο που θεωρώ ότι είναι η απόλυτη κινηματογραφική αναπαράσταση των τοξικοεξαρτημένων ατόμων, με ένα soundtrack από αυτά που μένουν χαραγμένα στη μνήμη σου, και με εικόνες σκληρές, που δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσω ποτέ.
Finding Nemo των Andrew Stanton και Lee Unkrich
Μετά τον Aronofsky, και για το τέλος, δεν θα μπορούσα να μη μιλήσω για (ίσως) το αγαπημένο μου animation της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Το Finding Nemo, ο Nemo, η Dory και ο Marlin και όλα αυτά τα πολύχρωμα ψαράκια πάντα θα με πηγαίνουν πίσω και θα με κάνουν να νοσταλγώ, αλλά παράλληλα να χαίρομαι που κάποτε αυτή την ταινία την είχα σε κασέτα και την έβλεπα όποτε ήθελα. Με τα χρόνια πλέον έχω αποδεχτεί και εγώ και οι φίλοι μου ότι αν ήμουν ένας χαρακτήρας ταινίας αυτός θα ήταν η Dory, και έχω κάνει την ειρήνη μου με αυτό.
