Το βράδυ της Τετάρτης, μετρώντας κι επίσημα πλέον «5 και σήμερα» για τα Χριστούγεννα, είδα το Wonka του Paul King στο Αθηναίον, και νομίζω πως αυτή την ταινία τη χρειαζόμουν πολύ. Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή των Χριστουγέννων ή το γεγονός ότι τέτοιες ταινίες κάπως μου έχουν λείψει – κι ας έχω μεγαλώσει με αυτές. Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας του Tim Burton ήταν κάποτε για εμένα μια comfort ταινία, κάπως σαν τις ταινίες Harry Potter. Δεν είναι ότι σταμάτησα να τις βλέπω, αλλά δεν τις βλέπω πλέον τόσο συχνά όπως παλιά.
Ούσα μόλις 10 ετών, το εργοστάσιο σοκολάτας του Willy Wonka φάνταζε μαγικό στα μάτια μου
Ο Willy Wonka ήταν ένας περίεργος, αλλά γλυκός ήρωας, ο Charlie ήταν το πιο τυχερό παιδί του κόσμου, και ο παππούς του Charlie, ο Joe, ο πιο γλυκός παππούς του κόσμου. Κι όμως, μετά από όλα αυτά, δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω μια ταινία για την ιστορία του Willy Wonka πριν από αυτό που είχα δει. Κάπως έτσι ένιωσα ξανά το μικρό κοριτσάκι που πάει σινεμά για τη μαγεία του. Πώς να μη σου προτείνω το Wonka για τα Χριστούγεννα, λοιπόν;
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να αφήσεις πίσω την ενήλικη εκδοχή του εαυτού σου και να μη δεις – αν βλέπεις πολλές ταινίες σαν και εμένα – κάποια πράγματα που θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς στην ταινία. Αλλά πόση σημασία έχει τελικά; Ο Timothée Chalamet ως Wonka σε παίρνει από το χέρι και σου παρουσιάζει την γλυκόπικρη ιστορία του που ξεκίνησε από ένα όνειρο. Και όπως του είπε η μαμά του όταν ήταν μικρός, «κάθε καλό πράγμα σε αυτόν τον κόσμο ξεκίνησε από ένα όνειρο».
Αυτό ακριβώς είναι και η νέα ταινία του Paul King
Το ταξίδι του Willy Wonka στο όνειρο – δηλαδή το να έχει το δικό του μέρος που θα φτιάχνει και θα μοιράζεται την σοκολάτα του. Την καλύτερη σοκολάτα του κόσμου. Ο δρόμος του δεν θα είναι εύκολος, γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν κι εκείνον – αγαθοί, με καλές προθέσεις και αληθινό χαμόγελο. Όμως, θα βρει ανθρώπους που θα γίνει ένα, και μαζί θα προσπαθήσουν να φτιάξουν τη δική τους σοκολατένια πραγματικότητα.
Αυτό δεν προσπαθούμε όλ@ άλλωστε; Όσες δυσκολίες κι αν βρεθούν στο δρόμο μας για το «όνειρο», να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους που θα μοιραζόμαστε αυτόν τον δρόμο. Ίσως αυτά τα Χριστούγεννα να είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία να θυμόμαστε, και αυτό για το οποίο αξίζει διαρκώς να προσπαθούμε.
