Φλερτάροντας με την κρίση ηλικίας ή και προσωπικότητας, πάνε 10 χρόνια από το breakthrough του Andrew John Hozier-Byrne, κοινώς απλά Hozier, στη μουσική μας πραγματικότητα, την οποία και άλλαξε ριζικά. Τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά το 2013 με το single από το επερχόμενο τότε ντεμπούτο του, που ήρθε την επόμενη χρονιά, Take Me To Church. Ο δίσκος εκείνος του έδωσε τέτοια ώθηση που χρειάστηκαν 5 χρόνια για το επόμενο δισκογραφικό βήμα του. Αυτό το καλοκαίρι ήρθε και ο τρίτος δίσκος του για να σφραγίσει την πρώτη αυτή χρυσή δεκαετία της καριέρας του.
Ακούγεται συχνά πως πολλές φορές ο τρίτος δίσκος είναι αυτός που κρίνει πολλά, ειδικά όταν πρόκειται για κάποιο όνομα που με το πρώτο μουσικό δείγμα έρχεται αντιμέτωπο με τέτοια αποδοχή από το κοινό. Ο πρώτος δίσκος είναι αυτός που δείχνει το ταλέντο και τις δυνατότητες, ο δεύτερος είναι αυτός που δείχνει αν ήταν ή όχι τυχαίος ο πρώτος, και, όταν και ο δεύτερος αποδειχθεί θρίαμβος, ο τρίτος είναι αυτός που καθιερώνει και απογειώνει της/του εκάστοτε μουσικού.
Ο Hozier ανήκει σε αυτήν την κατηγορία
Και το Unreal Unearth το αποδεικνύει περίτρανα. Στα 16 κομμάτια του, ο Hozier μάς δίνει αρκετό υλικό για να εξερευνήσουμε και να εθιστούμε. Η κύρια έμπνευσή του για τη σύνθεση αυτή ήταν κυρίως το Inferno του Δάντη Αλιγκέρι, που αποτελεί το πρώτο κομμάτι του Divine Comedy, καθώς επίσης υπάρχουν και άλλα στοιχεία από το κλασικό έπος τα οποία συγκεντρώνονται γύρω από την ιδέα των εννέα κύκλων της κόλασης. Ο ίδιος αναφέρει ότι και το επίσης έπος Metamorphoses του Οβίδιου αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη μουσική του. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο δουλεμένο είναι το Unreal Unearth από άποψη περιεχομένου. Οι λάτρεις της λογοτεχνίας δε, θα περάσουν πολύ χρόνο προσπαθώντας να αντιστοιχίσουν σημεία από τα δύο αυτά έπη επί 16 κομμάτια.
O Hozier εδώ επιχειρεί κάτι μεγαλεπήβολο και επιβλητικό, κάτι που φαίνεται άλλωστε από τη διάρκεια του δίσκου. Δισκογραφικά εγχειρήματα που αποσκοπούν σε άμεση εμπορική επιτυχία δύσκολα επιτρέπουν τέτοια έκταση. Σε περιπτώσεις όμως σαν και αυτή του Hozier, ο οποίος έχει αποδείξει ότι μπορείς κάλλιστα να έχεις και τα δύο, η δημιουργική ελευθερία έχει σαν αποτέλεσμα κάτι άρρηκτα μυστικιστικό που προκαλεί πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η πρώτη ύλη του περιεχομένου του την οποία θα θέλεις να αναλύσεις σε βάθος μετά το άκουσμα.
Αλλά εδώ θα βρούμε τον Hozier στην καλύτερή του φόρμα ως ποιητή
Δεν είναι λίγοι οι στίχοι που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μας λόγω του πόσο οδυνηρά όμορφα είναι τα λόγια που χρησιμοποιεί στα κομμάτια του. Αλλά εδώ δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις κάτι συγκεκριμένο. Είτε είναι το “Do you know I could break beneath the weight of the goodness, love, I still carry for you?” του Unknown/Nth, είτε το “If there was anyone to ever get through this life with their heart still intact, they didn’t do it right.” του All Things End, είτε το “Some part of me must have died the first time that you called me ‘baby, ‘ and some part of me came alive the first time that you called me ‘baby.’” από το First Time. Για να μη γίνομαι γραφική και για να μην αντιγράψω τους στίχους του δίσκου ολάκερου, αυτά τα 3 δείγματα είναι αρκετά για να πείσουν και ακόμα και τα πιο δύσπιστα άτομα.
Λαμβάνοντας υπόψη και το στιχουργικό περιεχόμενο, το Unreal Unearth φλερτάρει με την ιδέα να γίνει κυριολεκτική μεταφορά της έκφρασης «θρησκευτική εμπειρία». Η σαγηνευτική αυτή φωνή δένει κι εδώ φανταστικά με τις νέες συνθέσεις που ακούγονται σαν να γράφτηκαν για κάποια ταινία, αυτή που θα γίνει η αγαπημένη σου ταινία απ’ όλες. Το Unreal Unearth είναι ο καλύτερος επίλογος του φετινού καλοκαιριού. Είτε αν θέλουμε να το λάβουμε σαν την καταλληλότερη τελεία σε ένα αξέχαστο καλοκαίρι, είτε σαν μία αχτίδα φωτός σε όλα αυτά που μας μαύρισαν την ψυχή.
