Παρασκευή απόγευμα και μία φίλη μου με ενημερώνει πως το πολυαναμενόμενο The Irishman προβάλλεται στους κινηματογράφους το Σαββατοκύριακο πριν την πρεμιέρα της 21ης Νοεμβρίου. Λίγες ώρες αργότερα αγοράζω τα πολυπόθητα εισιτήρια -σιγά μην περίμενα το Netflix. Λίγο μετά τις εννιά, λοιπόν, έχω βολευτεί -ίσως όχι και τόσο αναπαυτικά- στη θέση μου και η προβολή ξεκινάει.
Ξεκινώντας το ταξίδι του Ιρλανδού
Η ταινία αρχίζει με τον Frank Sheeran (Robert De Niro), όντας πλέον ηλικιωμένος. Ο ίδιος βρίσκεται σε ένα κέντρο ευγηρίας και διηγείται ιστορίες από την πολυτάραχη ζωή του. Ιστορίες από τις μαγικές δεκαετίες των αμερικανικών 60s και 70s με πρωταγωνιστές τον Jimmy Hoffa (Al Pacino), την ιταλική μαφία, τους Kennedys, τον Fidel Castro και πολλούς άλλους. Η πλοκή εξελίσσεται σε τρεις χρόνους. Στον πρώτο, και αυτόν με τον οποίο ξεκινάει, έχουμε τον Frank Sheeran σε μεγάλη ηλικία να αναπολεί τα παλιά. Στον δεύτερο παρακολουθούμε ένα οδικό ταξίδι με τον Frank, τον Russell Bufalino (Joe Pesci) και τις συζύγους τους προς το Detroit. Στον τρίτο, όμως, μπορούμε να δούμε το ξεκίνημά του και το πως ανήλθε και κατέκτησε θέσεις ισχύος στο οργανωμένο έγκλημα.
Καθότι η ταινία διαρκεί περισσότερο από τρεις ολόκληρες ώρες, όπως είναι λογικό η υπόθεση προχωράει αργά. Επομένως, χρειαστήκαμε λίγο χρόνο ώστε να συνηθίσουμε το πώς αυτή εξελίσσεται. Aλλά και να είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε σε ποια περίοδο της ζωής του Ιρλανδού βρισκόμαστε.
Το The Irishman διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που περιμένουμε σε μία ταινία του Martin Scorsese.
Ο πρωταγωνιστής μας μάς διηγείται σε διάφορα σημεία την ιστορία του, οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται άψογα και οι διάλογοι είναι γεμάτοι ζωντάνια και χιούμορ. Έχουμε πληθώρα σκηνών με κομψούς Ιταλούς μαφιόζους να συζητάνε, να πίνουν κρασί τρώγοντας ψωμί, και εν τέλει να οργανώνουν τις δράσεις τους με απόλυτη ηρεμία και περίσσεια λογική. Μέσα από τις αφηγήσεις του Frank Sheeran παρουσιάζεται η εγκληματική δράση αυτού και της παρέας του. Πάντοτε όμως από μία ιδιαίτερα ρομαντική σκοπιά. Εμείς, όμως, ακολουθούμε την πλοκή σαν να ακούμε μία ιστορία που μας αφηγείται ο παππούς μας. Μία ιστορία που δίνει φως σε διάφορες σκοτεινές πτυχές της σύγχρονης αμερικανικής ιστορίας. Από τη δράση και το τέλος του Hoffa μέχρι τη σχέση του με τη μαφία και τους ανθρώπους που εκπροσωπούσε μέσω του συνδικάτου Οδηγών Φορτηγών.
Το γενναιόδωρο budget που διέθεσε το Netflix σίγουρα δεν πήγε στράφι.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρακολουθούμε σκηνές με τους Robert De Niro, Joe Pesci και Al Pacino σε νεαρές ηλικίες, κάτι που επιτεύχθηκε με την εκτεταμένη χρήση CGI. Ο πρώτος μάλιστα αστειεύτηκε, σε τηλεοπτική εκπομπή, πως πλέον μπορεί να παρατείνει την καριέρα του για άλλα τριάντα χρόνια. Η τεχνολογία όμως στον κινηματογράφο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα νομίσματος με δύο όψεις. Όσο καλό κι αν είναι το αποτέλεσμα, ίσως να μην καταφέρει ποτέ να αγγίξει το πραγματικό. Η αλλοίωση στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών μας γίνεται εμφανής σε κάποια σημεία, κάτι που στερεί λίγο από το ρομαντισμό της ταινίας. Εν τέλει, ίσως το πλήρωμα του χρόνου να έφτασε για μερικούς από τους αγαπημένους μας ηθοποιούς. Πλησιάζοντας τα ογδόντα είναι λογικό να χάνεται λίγη από την ενέργεια και την ένταση που έχουν οι ερμηνείες σου.
Το The Irishman ίσως να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του Martin Scorsese.
Μία ταινία όπου η παραγωγή έδωσε πλήρη ελευθερία στον σκηνοθέτη ως προς τη χρηματοδότηση, τους ηθοποιούς αλλά και την πολύ μεγάλη της διάρκεια. Μία γκανκστερική βιογραφία-σταθμός που θα αγαπηθεί από τους fans του είδους- σαν και του λόγου μου – και σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε φέτος στις σκοτεινές αίθουσες. Α, και στο σαλόνι μας.
0
