Δεν ξέρω εάν ψάχνατε να βρείτε τη νέα αγαπημένη σας Χριστουγεννιάτικη ταινία. Ίσως και να μην την ψάχνατε από τώρα, αλλά κι εγώ τι να κάνω; Στολίσαμε στο σπίτι της κολλητής μου φίλης και παρασύρθηκα. Μεταξύ πολλών όμορφων ταινιών που είδα φέτος στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αποφάσισα να μιλήσω πρώτα γι’αυτή την ταινία που ξέρω από τώρα πως θα τη βλέπω κάθε χρόνο.
Το The Holdovers του Alexander Payne θα γίνει η επόμενη αγαπημένη σου Χριστουγεννιάτικη ταινία και δεν κρατάω καμία επιφύλαξη
Η παλιός αγαπημένος του Φεστιβάλ, αλλά και του ελληνικού σινεφίλ κοινού, βρέθηκε στο Ολύμπιον για να παρουσιάσει τη νέα ταινία του και να συζητήσει μετά την προβολή μαζί μας για όσα τον ενέπνευσαν να κάνει τόσο περίτεχνα μια ιστορία τόσο γνώριμη. Στο The Holdovers θα βρεις μια ιστορία που θα σου θυμίσει το Dead Poets Society και το Good Will Hunting να συναντιούνται σε ένα τοπίο που εστιάζει στις ιστορίες τριών ατόμων τη δεκαετία του 1970.
Κανείς δε συμπαθεί τον δάσκαλο Paul Hunham (Paul Giamatti) – ούτε οι μαθητές του, ούτε οι συνάδελφοί του, ούτε ο διευθυντής του
Όλα τα άτομα γύρω τους τον βρίσκουν πομπώδη, φλύαρο, μονόχνωτο και εκνευριστικό. Χωρίς οικογένεια και πουθενά να πάει τις διακοπές των Χριστουγέννων, ο Paul παραμένει στο σχολείο για να επιβλέπει μαθητές που δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι. Λίγες ημέρες αργότερα, κι ενώ τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο έχουν φύγει για το σπίτι τους, απομένει μόνο ένας μαθητής, ο Angus (Dominic Sessa). O Angus είναι ο καλύτερος μαθητής στην τάξη, αλλά κι αυτός με τη χειρότερη συμπεριφορά. Παραμένει κλειστός στον εαυτό του και δείχνει την πιο απόμακρη πλευρά στους γύρω του, παίρνοντας διαρκώς το ρίσκο της αποβολής του από το σχολείο. Μαζί με τον Paul και τον Angus, γνωρίζουμε και τη μαγείρισσα του σχολείου, τη Mary (Da’Vine Joy Randolph) που φροντίζει τους προνομιούχους μαθητές, ενώ ο δικός της γιος χάθηκε πρόσφατα στο Βιετνάμ.
Οι τρεις αυτοί εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ τους θα βρουν μια κοινή πορεία μέσα από τις δυσκολίες που έχουν και που θα αντιμετωπίσουν μέχρι να επιστρέψουν τα υπόλοιπα παιδιά πίσω στο σχολείο
Γέλιο, συγκίνηση, συμπόνια, προβληματισμοί και στο επίκεντρο τα ανθρώπινα συναισθήματα της διπλανής πόρτας. Αυτά φέρνει στο προσκήνιο ο Payne, ο οποίος, όπως μας είπε, «έκλεψε» την ιδέα από μια γαλλική ταινία της δεκαετίας του 1930 και την έφερε στο σήμερα, ακόμα κι αν όσα βλέπουμε διαδραματίζονται το ’70.
Όση μαγεία, ίσως, κρύβουν τα Χριστούγεννα άλλη τόση κρύβεται και σε αυτές τις ταινίες που τις αισθάνεσαι σαν μια αγκαλιά. Ακριβώς σαν αυτή τη ζεστή σοκολάτα που θέλεις να απολαμβάνεις αγκαλιά με την κουβέρτα σου και μπροστά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ξέρω πως τίποτα δεν συγκρίνεται με το να βλέπεις ταινίες όπως ακριβώς είναι φτιαγμένες για να τις βλέπεις, δηλαδή στα σινεμά. Όμως, ξέρω, πως αυτή η ιστορία θα βρει καταφύγιο σε πολλά σπίτια, σε πολλά φωτισμένα δέντρα, σε πολλές οικογένειες με όποια σημασία και αν δίνεις στη λέξη αυτή, σε πολλά άτομα που νιώθουν μόνα.
