Το Small Things Like These είναι η νέα ταινία του Tim Mielants, που έκανε πρεμιέρα τον Φεβρουάριο στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου 2024. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Cillian Murphy, στον πρώτο του ρόλο μετά το Όσκαρ Καλύτερου Α’ ανδρικού ρόλου, η Eileen Walsh, η Michelle Fairley και η αγαπημένη Emily Watson.
Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα της Κλερ Κίγκαν. Η ταινία, όπως και το βιβλίο, βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα, φέρνουν στο φως την ιστορία των «Πλυντηρίων της Μαγδαληνής». Από τις αρχές του 1765 και μέχρι το 1996, νέες κοπέλες που κατηγορούνταν για ανηθικότητα, ανύπαντρες μητέρες, ορφανές και φτωχές γυναίκες, μεταφέρονταν στα πλυντήρια, τα οποία βρίσκονταν εντός των καθολικών εκκλησιών. Εκεί οι κοπέλες δούλευαν απλήρωτες, σε αντίξοες συνθήκες, ενώ ταυτόχρονα τους απαγορευόταν να φύγουν. Η Ιρλανδική κυβέρνηση μετά από χρόνια παραδέχτηκε ότι τα πλυντήρια αυτά ήταν κέντρα κακοποίησης.
Σχετικά με την υπόθεση της ταινίας
Μεταφερόμαστε σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας, στα Χριστούγεννα του 1985. Ο Μπιλ Φέρλονγκ είναι σύζυγος και πατέρας πέντε κοριτσιών. Τον τελευταίο καιρό είναι κάπως ανήσυχος, καθώς αναμνήσεις από το παρελθόν έρχονται στην επιφάνεια. Ως προς το επάγγελμα, ο Μπιλ είναι προμηθευτής καυσόξυλων. Ενώ παραδίδει μια από τις παραγγελίες του στο τοπικό μοναστήρι ανακαλύπτει ότι οι κοπέλες που βρίσκονται μέσα χρειάζονται βοήθεια. Τότε, η μοναχή Μαίρη προσπαθεί να βεβαιωθεί ότι τα μυστικά τους δεν θα διαρρεύσουν προς τα έξω.
Η ταινία ακολουθεί το ρεύμα του κοινωνικού ρεαλισμού ως προς την ρεαλιστική απεικόνιση των γεγονότων, την ενασχόληση με κοινωνικά θέματα, αλλά και τους αληθοφανείς χαρακτήρες. Στην οπτική της αφήγηση, ο άνθρωπος είναι το κέντρο. Μοιάζει να είναι μέρος ενός συνόλου, ομοιογενής μέσα σε αυτό, αλλά και κομμάτι ενός τοπίου.
Όσο για τον ρυθμό, η ιστορία ξεδιπλώνεται αργά και σταθερά. Μας εντάσσει στις ζωές των χαρακτήρων ήπια και ανεπαίσθητα. Ο φαινομενικά αργός ρυθμός που ακολουθείται ανταποκρίνεται και στον ρεαλισμό της κατάστασης. Ο ήχος έχει επίσης σημαντικό ρόλο, καθώς η ησυχία κυριαρχεί, περικλείει το κοινό, απομονώνοντας τη φωνή και δίνοντας της σημασία και βαρύτητα.
Το πρόβλημά μου με την ταινία έγκειται στο τέλος της. Αν και σε γενικές γραμμές δεν έχω πρόβλημα με το ανοιχτό προς ερμηνείες τέλος, στην προκειμένη περίπτωση φάνηκε σαν να ξεχάστηκε ένα κομμάτι της ταινίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μοιάζει η έκβαση όλων κάπως βιαστική και ανολοκλήρωτη.
Πέρα από όλα αυτά, το Small Things Like These αγγίζει με επιτυχία ένα σκοτεινό σημείο της ιστορίας της Ιρλανδίας
Έρχεται σε επαφή με θέματα ηθικής και αλληλεγγύης. Πιο σημαντικά, θίγει αυτό που στην κινηματογραφική ιστορική μελέτη αναφερόμαστε ως τραύμα. Ασχολείται με ένα κομμάτι της ιστορίας που έχει τραυματίσει γενιές και γενιές, το μεταδίδει με ρεαλιστικό ύφος, προσπαθώντας παράλληλα να διαχειριστεί και να ανταπεξέλθει στα αισθήματα που αυτό έχει προκαλέσει εδώ και δεκαετίες.
