fbpx
Blog

Το μυστικό των ακαλύπτων

«Οι πίσω ακάλυπτοι των πολυκατοικιών είναι ένα κοινό μυστικό, ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας που, όμως, για κάποιον λόγο, κανείς δεν συζητά» σκέφτομαι καθώς βγαίνω στο μπαλκόνι να ψάξω τη μάσκα μου στη ντουλάπα. Από τα πίσω μπαλκόνια και τα δωμάτια κοντά σε αυτά ακούει καθαρά ο ένας τον άλλον. Τους καλοκαιρινούς δε μήνες, και όταν ακόμα δροσιζόμασταν ανεβάζοντας την τέντα και ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα διάπλατα αντί να ανάβουμε κλιματιστικό, τα των γειτόνων έφταναν στα αυτιά μας θέλοντας και μη.

Λίγο το γεγονός ότι κρυώνω αφόρητα με τα κλιματιστικά και λίγο το γεγονός ότι είμαι ακόμα δονκιχωτικά ρομαντική μέσα σε όλη αυτήν την αστική ζάλη, τα καλοκαίρια στο πατρικό μου ακόμη ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Κάθε πράξη έχει και το αντίτιμό της και αυτή, φυσικά, δεν είναι η εξαίρεση. Ως αποτέλεσμα της επιλογής μου να αφήσω ανοιχτό αυτό το πορτάκι επικοινωνίας με τη γειτονιά μου, κάθε είδους ήχοι, τσακωμοί, έρωτες, τηλεοράσεις, κλήσεις skype και μουσικές φτάνουν στα αυτιά μου.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και κάποιοι άγραφοι κανόνες στο χώρο των ακαλύπτων, τους οποίους όλοι τηρούμε συναινετικά, σαν συνεννοημένα. Ποτέ δεν επεμβαίνεις στη συζήτηση, παρά μόνο σε φοβερά ακραίες περιπτώσεις, όπου κάποιος προσπαθεί να σκοτώσει έναν άλλον. Αναγνωρίζεις τις φωνές τους, ξέρεις το είδος της σχέσης ή συγγένειας που τους συνδέει και μερικές φορές ακόμα και τη ρουτίνα τους.

Δεν ξέρεις το όνομά τους.

Είναι ένα ωραίο ζευγάρι τα τελευταία καλοκαίρια (μόνο τότε ακούω και θυμάμαι την ύπαρξή τους) σε μια κοντινή πολυκατοικία. Δεν ξέρω πού ακριβώς μένουν, ούτε τους έχω δει ποτέ. Μπορεί να τους έχω πετύχει καμιά φορά στον πεζόδρομο ή στο φούρνο, μα χωρίς να τους έχω αναγνωρίσει. Τρώνε μαζί, γελάνε δυνατά, κάνουν έρωτα συχνά και τσακώνονται ακόμα πιο συχνά. Αλλά τσακώνονται ωραία. Με ρυθμό, με ανάσες, όχι με πικρά λόγια. Είναι 4 Αυγούστου και όλο το καλοκαίρι δεν τους άκουσα φέτος. Αναρωτιόμουν σήμερα αν τελικά χώρισαν, αν μετακόμισαν ή αν είναι ακόμα μαζί και απλώς λείπουν διακοπές. Μακάρι να μετακόμισαν ή να λείπουν διακοπές…

Απέναντι είναι ένας γεράκος, μόνος, πάντα, στο μπαλκόνι, ανεξαρτήτως ώρας και θερμοκρασίας, με ένα τσιγάρο έτοιμο να κάνει εμετό, από την αέναη κίνηση του παππούλη από τα χέρια στα χείλη του και φτου και από την αρχή. Σταυροπόδι, σκαμνάκι και το πακέτο από τα τσιγάρα είναι το τρίπτυχο της συντροφιάς του από ό,τι μπορώ να διακρίνω. Έχει τύχει να κοιταχτούμε με συνωμοτικό ύφος όταν τσακώνεται το ζευγάρι, σαν να ανανεώνουμε το σιωπηρό συμβόλαιο της παράστασης του ακάλυπτου, της οποίας όλοι είμαστε κομπάρσοι.

Τον Αύγουστο ο ακάλυπτος, μαζί με ολόκληρη την πόλη, αδειάζει και οι λίγοι εναπομείναντες γινόμαστε, θαρρείς, μια παλιοπαρέα. Φιλαράκια, οι τέλειοι φίλοι. Ακούμε, δεν σχολιάζουμε και φυσικά δεν κάνουμε παρατηρήσεις για ησυχία ούτε για τα περιστέρια. Πού και πού κάποιος μετακομίζει. Και τότε αλλάζει όλο το οικοσύστημα του ακάλυπτου. Μουσικές, μυρωδιές και άλλες εκπομπές στην τηλεόραση. Άλλα ωράρια, άλλοι τόνοι, καινούριες σχέσεις και ρυθμοί.

Περνάμε χρόνια τόσο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που ζουν σε άλλη πολυκατοικία και δεν ξέρουμε την όψη τους και το όνομά τους. Εδώ καλά καλά δεν ξέρουμε αυτούς με τους οποίους μοιραζόμαστε τα κοινόχρηστα…

Πριν δυο-τρία καλοκαίρια ακούγαμε με την αδερφή μου έναν κόκορα. Μα την παναγία κάποιος είχε κοτέτσι στην ταράτσα του στη Βέροια. Και μας άρεσε. Και στεναχωρηθήκαμε όταν σώπασε. Ελπίζω απλώς να μην έγινε σούπα…

Ο Αύγουστος μπορεί να σε τρελάνει…

0

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *