Το να βρεθείς σε μία πρεμιέρα στο θέατρο, στο σινεμά ή οπουδήποτε αλλού, πρέπει να είναι τουλάχιστον προσχεδιασμένο. Όταν, όμως, αυτή η πρεμιέρα περιλαμβάνει το Λονδρέζικο West End, το οποίο είναι κάτι σαν το Broadway του Ηνωμένου Βασιλείου, και πρόκειται για το μοναδικό Σαββατοκύριακο που μπορείς να λείπεις, τότε σκέφτεσαι ότι αυτά καλό είναι να γίνονται. Ο λόγος για το A Little Life, που προσαρμόστηκε για το θεατρικό σανίδι, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Hanya Yanagihara. Ανήμερα 25ης Μαρτίου και αντί να γιορτάζω την αργία στον ήλιο και τη ζέστη, προτίμησα τον μουντό καιρό του Λονδίνου και την πρεμιέρα αυτής της παράστασης στο ιστορικό Harold Pinter Theatre.
Τα τελευταία χρόνια και κυρίως μέσα στην πανδημία, το A Little Life είχε κάνει τρομερή αίσθηση στον ιντερνετικό κόσμο και συγκεκριμένα στα book communities που υπάρχουν στα social media. Reading challenges με άμεση αντίδραση και ανατροφοδότηση, αναρτήσεις με βαθμολογίες και απέραντες συζητήσεις στα σχόλια που έπαιζαν στο φάσμα μεταξύ αποθέωσης για το επικό σε μήκος μυθιστόρημα, και οργισμένης κατακραυγής. Το γεγονός όμως ότι η αρνητική άποψη χρειαζόταν τόσο ένθερμη υπεράσπιση και σήμαινε, επομένως, περαιτέρω ενασχόληση με το βιβλίο αυτό, μόνο καλό έκανε στη δημοτικότητά του.
Η ιστορία του Α Little Life
Η αφήγηση ξετυλίγεται μεταξύ μίας παρέας τεσσάρων ανδρών οι οποίοι είναι φίλοι από μικροί και πλέον στα 30 συνεχίζουν να βρίσκουν αφορμές για να περάσουν χρόνο μαζί. Πρόκειται για τον αρχιτέκτονα Malcolm, τον καλλιτέχνη JB, τον ηθοποιό Willem και τον δικηγόρο Jude. Ωστόσο, στην τελευταία τους συνάντηση, ο JB εκφράζει πως όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους, με μοναδική εξαίρεση τον Jude. Σχεδόν κανένας δεν ξέρει τίποτα σχετικά με το παρελθόν του, ούτε καν για το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Αυτό που θα εκτυλιχθεί είναι μία παρουσίαση της ζωής του Jude, μέχρι και μετά από αυτή τη μοιραία βραδιά.
Με την επιτυχία του βιβλίου, ήρθε η ώρα να παρουσιαστεί σε άλλο μέσο η ιστορία των τεσσάρων αυτών φίλων
Γι’ αυτό επιλέχθηκε το δυσκολότερο μέσο: το θέατρο. Πρόκειται για ένα βιβλίο 800+ σελίδων που, αν μη τι άλλο, με τόση λεπτομέρεια, πρέπει να στηριχθεί στην προσεκτική και αναλυτική περιγραφή της ιστορίας του Jude. Αυτό έμελλε σαν αποτέλεσμα η διάρκεια του θεατρικού αποτελέσματος να απλωθεί στις 3 ώρες και 40 λεπτά, συμπεριλαμβανομένου ενός διαλείμματος λίγο πριν τις 2 πρώτες ώρες.
Γενικά, μία τέτοια διάρκεια δεν είναι εξυπηρετική στον θεατρικό κόσμο και γενικότερα στον κόσμο του θεάματος. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είχε ήδη γίνει η προσπάθεια μεταφοράς στο σανίδι την προηγούμενη χρονιά στο Διεθνές Φεστιβάλ Εδιμβούργου και ουσιαστικά αυτό ήταν και το τόλμημα που έδωσε το πράσινο φως για να το αναλάβει το West End, δεν μπορούσε παρά να κινήσει την περιέργεια όλων και να στρέψει τα βλέμματα στο Harold Pinter Theatre -για την ώρα.
Με πρωτοστάτη τον σκηνοθέτη Ivo Van Hove και με τη συνεισφορά των Koen Tachelet και φυσικά Hanya Yanagihara, το A Little Life έφτασε στη σκηνή και ο Jude βρέθηκε στο πρόσωπο του James Norton. Σαν ηθοποιός ο Norton πάντα ήταν συμπαθής, αλλά δεν είχε καταφέρει να έχει κάποιο ρόλο που να έδειχνε πλήρως τις ικανότητές του. Τουλάχιστον ακόμα. Η εμφάνισή του, όμως, σαν τον κεντρικό, πολυπαθή πρωταγωνιστή της τόσο πονεμένης ιστορίας, αφήνει το κοινό με το στόμα ανοιχτό.
Εκεί που παίζεται το παιχνίδι είναι η αφήγηση
Διαβάζοντας το βιβλίο και όλα τα τραύματα με τα οποία έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος ο Jude, η αφήγηση και η φαντασία εναλλάσσεται και φαντάζεσαι πάντα ένα άτομο στην ηλικία που απαιτεί το κείμενο. Ο Jude άλλοτε είναι 8, άλλοτε 12, 15 και έπειτα ενηλικιώνεται. Ο Norton καλείται να ενσαρκώσει όλες αυτές τις ηλικίες. Η ασφαλής επιλογή θα ήταν αυτή της αφηγηματικής τεχνικής με τον Jude να μεταφέρει στους άλλους, και σε εμάς, απλά τι έγινε.
Αλλά, όχι. Η ευρηματική επιλογή των προαναφερθέντων τριών συντελεστών που δημιούργησαν το σενάριο, καλεί τον Jude να πέσει σε μία σπασμωδική διήγηση των διαφόρων γεγονότων που το σημάδεψαν, ταλαντευόμενος ανάμεσα σε χρονικές περιόδους, όπως άλλωστε γίνεται και στο βιβλίο ως ένα βαθμό, αλλά και τον Norton μέσα από αυτήν την μανιώδη κατάσταση στην οποία βυθίζεται ο Jude, να αλλάζει εξ ολοκλήρου ολόκληρη τη σωματική του υπόσταση προκειμένου να αποδοθούν όλα όπως πρέπει. Η δε επιλογή να παραμείνει σε όλη τη διάρκεια σε ματωμένα ρούχα, μένει σαν υπενθύμιση του ποιος είναι ο Jude, αλλά και τι έχει βιώσει.
Από αυτά τα βιώματα δεν έλειπε τίποτα, στην κυριολεξία. Δεν υπήρξε τίποτα που να μην μεταφέρθηκε στο έργο ή να θεωρήθηκε ακατάλληλο για θεατρική αναπαράσταση. Δεδομένου του περιεχομένου, αυτό ήταν ακόμα μία πρόκληση που θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν δημιουργοί και συντελεστές. Πράγμα που κοστίζει, διότι παρά τις υπενθυμίσεις και τις προειδοποιήσεις για το περιεχόμενο, κάποιοι δεν άντεξαν ούτε καν μέχρι το τέλος. Δεν είναι μόνο τα δυνατά επιφωνήματα και οι κινήσεις από το κοινό που έδειχναν πόσο αποκρουστικά έβρισκαν κάποια σκηνικά, είναι και το γεγονός ότι όντως υπήρξαν πολλά άτομα που δε γύρισαν από το διάλειμμα.
Το A Little Life θέλει γερό στομάχι
Είτε πρόκειται για το θεατρικό, είτε για το βιβλίο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν μου άρεσε. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι, πράγμα που λέει πολλά. Ο James Norton, πλαισιωμένος από τους Luke Thomson, Omari Douglas, Zach Wyatt και τον τρομακτικό Elliot Cowan, βρίσκεται εδώ στην ερμηνεία της καριέρας του και της ζωής του ολόκληρης. Δεν είναι μόνο ο ρόλος αυτός καθ’ αυτός, αλλά και το γεγονός ότι θα πρέπει να ενσαρκώνει τον Jude κάθε βράδυ, κάποιες μέρες από 2 φορές, μέχρι το καλοκαίρι. Μάλιστα, επειδή μετά την πρεμιέρα η παράσταση έγινε sold out μέχρι τις αρχές Ιουλίου που είχε αρχικά προγραμματιστεί, πήρε παράταση μέχρι τον Αύγουστο. Άρα για τους επόμενους 4 μήνες ο Norton θα πρέπει να μπαίνει ξανά και ξανά σε αυτά τα ματωμένα ρούχα.
Αξίζει να δοκιμάσει κάποι@ να παρακολουθήσει το A Little Life, εάν βρεθεί στη Βρετανική πρωτεύουσα (και κυρίως, αν βρει εισιτήρια). Θα ανακαλύψει πολλά για τον εαυτό τ@.
