Λοιπόν, τι θα γίνει; Πήγαμε θερινό φέτος ή όχι ακόμα; Εγώ, το ομολογώ, ακόμα δεν έχω πάει όμως θα το κάνω σύντομα το υπόσχομαι. Στο μεταξύ όμως, μήπως να μιλήσουμε για την πιο meta-queer-feel-good ελληνική ταινία που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στα θερινά;
Το Καλοκαίρι της Κάρμεν του Ζαχαρία Μαυροειδή είναι μια ταινία που λάτρεψα από τη στιγμή που την είδα τον Νοέμβρη στο 64o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ίσως με επηρέασε και το γεγονός ότι πέρασα φανταστικά βλέποντάς την μαζί με τους συντελεστές της ταινίας, μια εμπειρία που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη. Το να γελάς βλέποντας μια σκηνή και ταυτόχρονα να γελάνε και οι συντελεστές της ταινίας μαζί σου είναι από μόνο του κάτι αξέχαστο. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο αυτό το γεγονός που επηρέασε τη γνώμη μου για την ταινία.
Υπάρχει κάτι καλύτερο από το να βλέπεις μία καλοκαιρινή ταινία σε θερινό σινεμά; Η απάντηση είναι: ναι, το να βλέπεις Το Καλοκαίρι της Κάρμεν
Βρισκόμαστε στην Αθήνα του σήμερα, είναι Ιούνιος, μήνας pride, και ο Δημοσθένης με τον Νικήτα, δύο φίλοι κολλητοί από τη σχολή υποκριτικής, αποφασίζουν να γράψουν μαζί μια low-budget ταινία για το ελληνικό καλοκαίρι, όπως ζήτησεαπό τον Νικήτα ένας Γάλλος παραγωγός για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Στα γνωστά βράχια στα Λιμανάκια της Βουλιαγμένης αναπολούν στιγμές τους που θα μπορούσαν να ενταχθούν στο σενάριο. Μέχρι που ο Δημοσθένης προτείνει να γράψουν για εκείνο το καλοκαίρι που υιοθέτησε την Κάρμεν, το σκυλάκι του Πάνου, του πρώην συντρόφου του.
Αναμνήσεις του παρελθόντος και των δύο μπλέκονται μαεστρικά μέσα σε κεφάλαια που απαριθμούν μια σκαλέτα ταινίας και συγγραφής σεναρίου σε μια Αθήνα που αποτυπώνεται ρεαλιστικά, σουρεαλιστικά και πολύχρωμα μέσα από τα μάτια των πρωταγωνιστών της. Οι ήρωες θυμούνται και αναπολούν εκείνο το καλοκαίρι και οι ανάλαφρες -αλλά χαριτωμένες- παρεξηγήσεις δεν αργούν να έρθουν. Φυσικά, στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η Κάρμεν, ένα μικρόσωμο σκυλάκι με σύνδρομο εγκατάλειψης, κάτι που της έχει προκληθεί αφού αλλάζει συνεχώς χέρια και μέρος. Κάτι δηλαδή σαν τους ήρωες της ταινίας. Ο καθένας προσπαθεί να βρει το δικό του μέρος στη γη, να νιώσει αποδεκτός από την οικογένεια, τους συντρόφους και τους φίλους, βιώνοντας παράλληλα όλα αυτά που ζούμε όλ@ μας.
Στο τέλος της ημέρας (και της ταινίας), Το Καλοκαίρι της Κάρμεν δεν είναι μόνο μια queer ταινία. Είναι μια κωμική ταινία που αγκαλιάζει τις ανθρώπινες ανάγκες, τις αναπόφευκτες αλλαγές της καθημερινότητας, αλλά και τις βαθιές μας φιλοδοξίες. Σου δίνει χώρο να σκεφτείς, και να συγκινηθείς, ενώ γελάς με την καρδιά σου για το πόσο αληθινά ανθρώπινα είναι όλα όσα συμβαίνουν στο σύμπαν της. Και αν έπρεπε να διαλέξω τι απ’ όλα είναι, τελικά Το Καλοκαίρι της Κάρμεν είναι μια ταινία για αγκαλιές.
