fbpx
CinemaCultureTFCinema

Το ‘Fallen Leaves’ του Aki Kaurismäki είναι η πιο ιδιαίτερη ρομαντική ιστορία που θα δεις φέτος

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που σου μίλησα εδώ για τον πολύ ιδιαίτερο κόσμο του μετρ της μαύρης κωμωδίας, Aki Kaurismäki, και να που για άλλη μια φορά θα μιλήσουμε γι’ αυτόν. Το Fallen Leaves «έσκασε» σαν όαση στον κόσμο των ρομαντικών φιλμ και άλλαξε, τουλάχιστον σε έμενα πολλά για το συγκεκριμένο είδος.

Μη νομίζεις ότι το Fallen Leaves απέχει πολύ από τις άλλες ταινίες του Φινλανδού auteur

Το Fallen Leaves είναι βγαλμένο από άλλη εποχή, αλλά ταυτόχρονο είναι τόσο σύγχρονο. Στέκεται χωρίς να φλυαρεί, λέει περισσότερα απ’ όσα δείχνει και υπονοεί περισσότερα απ’ όσα λέει. Μοιάζει να είναι μία απόλυτα στιλιζαρισμένη και ταυτόχρονα ρεαλιστική ταινία, χωρίς περιττές λάμψεις, αλλά με πολλές σουρεαλιστικές αναφορές. Γελάς χωρίς να καταλαβαίνεις την πηγή του αστείου, καθώς η ταινία μοιάζει σαν μια τέλεια σκηνή μαύρης κωμωδίας, κάτι που το καταλαβαίνεις από την αρχή μέχρι το τέλος της.

Στο σύγχρονο, λοιπόν, Ελσίνκι δύο μοναχικές ψυχές, ή αλλιώς η Ansa (Alma Pöysti) και ο Holappa (Jussi Vatanen), ψάχνουν την αγάπη μέσα στο απόλυτο χάος της πραγματικότητας που ζουν τόσο στη καθημερινότητά τους, αλλά και σε όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω τους. Σε μια τυχαία τους συνάντηση σε ένα καραόκε μπαρ θα γνωριστούν, θα βγουν το πρώτο τους ραντεβού, έχοντας παραλείψει κάποιες βασικές πληροφορίες, όπως το να πουν ο ένας στον άλλον το όνομα τους ή να ανταλλάξουν τηλέφωνα. Τα εμπόδια συνεχίζονται με λανθασμένες διευθύνσεις, προβλήματα αλκοολισμού, κι ένα αδέσποτο σκυλάκι που μοιάζει σαν να οδηγεί τα πάντα στη σωστή κατεύθυνση.

Η Ansa, στην αρχή δουλεύει ως ταμίας, όμως μετά πηγαίνει από δουλειά σε δουλειά προσπαθώντας να βγάλει τα προς το ζην. Ο Holappa δουλεύει, στην αρχή, σε ένα εργοστάσιο, όμως κι εκείνος έχει τα πάνω και τα κάτω του μιας και ο αλκοολισμός τον δυσκολεύει σε όλα. Και οι δύο είναι μόνοι. Μοιάζουν ανεξάρτητοι, αλλά θέλουν να πιαστούν ο ένας από τον άλλον χωρίς να το φωνάζουν, αλλά δείχνοντάς το κάθε φορά που συναντιούνται.

Εάν δύο πράγματα ξεχωρίζουν σε αυτή την ταινία αυτά είναι οι χαρακτήρες και η αισθητική της

Χωρίς περιττές σκηνές και πλάνα, αλλά με πολλές κινηματογραφικές αναφορές προσεκτικά τοποθετημένες, ο Kaurismäki φροντίζει να χτίζει αργά τη σχέση μεταξύ της Ansa και του Holappa, αλλά και τη σχέση μεταξύ της ιστορίας και του θεατή. Προσωπικά, αυτές οι μοναδικές στιγμές χιούμορ που συνυπάρχουν στην εντέλεια με τον σύγχρονο ρομαντισμό βγαλμένο, όμως, από άλλη εποχή, θα μου μείνουν για καιρό στο μυαλό. Όπως και το χαμόγελο της Ansa, όταν ο Holappa τη ρωτάει «Θέλεις να πάμε σινεμά;». Η απάντηση είναι πάντα μία.

3

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *