Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι πάνω από όλα πάντα υπάρχει το εγώ μας. Δεν ξέρω αν όντως υπάρχει κάποια στιγμή ή κάποιος άνθρωπος που θα μας κάνει να το ξεχάσουμε έστω και λίγο.
Και εκεί που θα νομίζεις ότι το έχεις ξεχάσει θα εμφανίζεται ξανά. Θα κρύβεται όσο περνάς καλά και θα εμφανίζεται μόλις κάποιος το εμποδίσει από την δουλειά του. Πολλές είναι οι φορές που εμείς λέμε πως δεν φέρουμε ευθύνη για ορισμένες πράξεις.
Σύμφωνα με τον Επίκτητο:
Τους ανθρώπους δεν τους ταράζουν [τα ίδια] τα πράγματα αλλά οι κρίσεις [που έχουν] για τα πράγματα· π.χ. ο θάνατος δεν είναι τίποτε τρομερό, αλλά το τρομερό είναι η κρίση [µας] για τον θάνατο, επειδή αυτή είναι τρομερή.
Επομένως, όταν ενοχλούμαστε ή ταραζόμαστε ή λυπόμαστε, ας µην κατηγορούμε ποτέ κάποιον άλλο, παρά µόνο τους εαυτούς µας, δηλαδή τις δικές µας κρίσεις».
Δεν ξέρω σιγουρά αν συμφωνώ με αυτό αλλά αυτό που προσπαθώ να κάνω και σίγουρα ισχύει από ότι έχω καταλάβει είναι ότι ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας.
Καλό θα ήταν λοιπόν όταν μας συμβαίνει κάτι με ένα άτομο να κάτσουμε αργότερα και να σκεφτούμε γιατί έγινε αυτό; Πώς ξεκίνησε; Εγώ τι έχω κάνει; Τι δεν έχω κάνει; κτλ. Ανάλογα με την περίσταση. Φυσικά, για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να έχω ξεκινήσει ήδη την δουλειά με τον εαυτό μου. Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να κατεβάσω το ΕΓΩ μου.
Για να δώσω ένα παράδειγμα από μία εμπειρία μου:
Ήταν μια περίοδος πού ένιωθα πώς κάπως η παρέα μου με έχει βγάλει απέξω.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ίσως είναι ιδέα μου. Όσο περνούσαν οι μέρες οι σκέψεις γινόταν κάπως πιο εγωιστικές. Σκεφτόμουν ότι είμαι μόνη και ότι είναι λογικό όταν κάποιος περνάει καλά να μην σκέφτεται το άλλο άτομο που εκείνη την στιγμή μπορεί να κάθεται μόνο του στο σπίτι.
Δηλαδή πόσο μεγάλη κίνηση είναι να πάρει κάποιος ένα τηλέφωνο; Και πολλά άλλα τέτοια.
Αργότερα όταν συζήτησα με ένα κοντινό μου πρόσωπο μου είπε τα εξής:
-Εσύ έχεις ενδιαφερθεί να πάρεις τηλέφωνο;
Σκέφτηκα πως όντως είχα καιρό και εγώ να στείλω κάποιο μήνυμα, ενώ το κινητό δεν ξεκολλάει από το χέρι.
Η επόμενη ερώτηση ήταν πολύ πιο δυνατή αλλά κυρίως αληθινή. Ξερετε αυτές που μας τσούζουν και τις αποφεύγουμε; Αυτή ήταν.
-Και δηλαδή τόσο κακό είναι να κάθεσαι και λίγο μόνος σου; Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου; Γιατί νιώθεις ότι πρέπει να βρίσκεσαι γύρω από μια παρέα για να νιώθεις ολοκληρωμένος;
Εκείνη την στιγμή άρχισα να σκέφτομαι καλύτερα.
Ο τίτλος του κειμένου βασίζεται πάνω σε αυτή την σκέψη που μου ήρθε ψάχνοντας να βρω τούς λόγους για να απαντήσω κυρίως στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα πού μου τέθηκε.
Έχουμε μάθει το εγώ μας να το χρησιμοποιούμε εκεί που μας συμφέρει. Εκεί πού θα το κάνουμε να ανέβει πιο ψηλά κατεβάζοντας τους άλλους.
Γιατί όμως να μην ανέβει ψηλά και μόνο του; Χμμ, μήπως γιατί είναι ‘’εγώ’’;
Το εγώ έχει μάθει να συγκρίνεται με τα άλλα εγώ. Η σύγκριση νικάει. Ή τουλάχιστον έχουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτό ισχύει θα έλεγα.
Εγώ προσπαθώ πολύ να σταματήσω αυτή την σύγκριση και να νιώσω καλά όταν βρίσκομαι μόνη μου, εγώ με το εγώ μου.
Γιατί στην τελική έχουμε μάθει να νιώθουμε ανετά με το εγώ μας σε σχέση με τους άλλους και δεν έχουμε μάθει να νιώθουμε άνετα, χαλαρά και όμορφα με εμάς όταν βρισκόμαστε μόνοι μας.
Γιατί; Ίσως δεν το αντέχουμε; Ίσως οι άλλοι μας ανέχονται; Ίσως στους άλλους με το να τους μειώνουμε κερδίζουμε με αυτόν τον τρόπο; Ίσως.
Όλα αυτά όμως δεν μπορούμε να τα κάνουμε όταν μείνουμε σε ένα δωμάτιο με το δικό μας εγώ. Δεν υπάρχει σύγκριση. Είσαι εσύ και το εγώ σου. Όλα μπορούν να φαίνονται μια χαρά αλλά ταυτόχρονα και άσχημα.
Ακούγεται απελπιστικό όλο αυτό μέχρι που μου ήρθε η σκέψη ότι προφανώς για να νιώσω όμορφα με το εγώ μου, πρέπει να κάνω αλλαγές με αυτό. Πρέπει να κάνω αλλαγές που δεν θα έρθουν με το να είμαι μονός. Θα έρθουν με το να βελτιώσω τις σχέσεις μου με τους γύρω μου. Να μάθω να παίρνω ευθύνες. Να κατεβάζω τον εγωισμό μου και να σκέφτομαι τι έκανα και εγώ και όχι μόνο οι άλλοι. Να μάθω να επικοινωνώ και να μην σκέφτομαι πως η παρέα είναι εκεί μόνο για τα γέλια. Η παρέα και οι αληθινοί φίλοι θα κάτσουν να σε ακούσουν και θα σκεφτούν. Αν όχι αμέσως, μετά από κάποιο καιρό. Κανένας δεν είπε ότι όλα αυτά γίνονται γρήγορα.
Αλλά, αν όλα σιγά σιγά αρχίζουν να μειώνονται, το να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου για παρέα δεν θα είναι και τόσο μεγάλο θέμα. Η κοινωνικοποίηση είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα και η επικοινωνία επίσης, αλλά αυτό γίνεται ακόμη πιο όμορφο και κυρίως αληθινό όταν έχουμε μάθει να χειριζόμαστε και τον εαυτό μας. Η εξάρτηση από την παρέα μας είτε από τον ίδιο μας τον εαυτό δεν θα μας κάνει να κερδίσουμε τίποτα.
Μετρό πρέπει να υπάρχει και έλεγχος.
Ξέρει τι λέει ο Αριστοτέλης παιδιά!
Σίγουρα, δεν ξεχνώ ποτέ ότι ο κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς, και υπάρχουν πολλές σκέψεις, αλλά και διαφορετικές περιπτώσεις γύρω από αυτό το θέμα. Έχω και είχα πολλές σκέψεις για αυτό το ζήτημα, όμως αυτή ήταν από τις κυριότερες σκέψεις μου.
Άρα, Εσύ; Θα προσπαθήσεις να κάνεις μια ενδοσκόπηση πράξεων και συναισθημάτων γύρω από το εγώ σου, για να μπορέσεις να συνυπάρξεις με τον εαυτό σου ακόμη περισσότερο αλλά και πιο άνετα; Ή θα γεμίζεις τον εαυτό σου μόνο με τους άλλους και με το να μένεις μόνος θα τρομάζεις;
τζενη μου ! ομορφη ψυχουλα
Παιδί μου γλυκό !! Εσυ με ξέρεις!