Το 2023 ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές μου, για πάρα πολλούς λόγους. Eδώ, όμως, θα μιλήσουμε για σινεμά. Μέσα σε όσα σκοτεινά συμβαίνουν γύρω μας, η σκοτεινή αίθουσα του σινεμά είναι πάντα εκεί για να μας δείχνει το φως. Αυτή τη χρονιά πέρασα πολλές περισσότερες στιγμές σε κάποιο θερινό ή κλειστό σινεμά, παρά σε κάποιο μπαρ και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Είναι κάτι παραπάνω από βαθιά συγκινητικό το να βλέπεις μια ταινία που τόσο θέλεις στο σινεμά, κάτι που είχα ξεχάσει τόσο τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Νιώθω πως φέτος ενώθηκαν κάπως το κινηματογραφικό σύμπαν συνωμότισε και αποφάσισε ότι ο κόσμος πρέπει να ξαναγυρίσει πίσω
Ζήσαμε το Barbenheimer, ένα παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο έσπειρε μεν τον διχασμό, αλλά έφερε στις 21 Ιουλίου τη σύγκλιση όλων στις αίθουσες. Το Φεστιβάλ των Καννών έδωσε τον Χρυσό Φοίνικα στην Justine Triet -την τρίτη κατά σειρά γυναίκα που κερδίζει ποτέ το βραβείο- για την ταινία Anatomy of a Fall. Το Φεστιβάλ της Βενετίας έδωσε το Χρυσό Λέοντα στο Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, και θυμάμαι να πανηγυρίζω και να συγκινούμαι λες και το κέρδισα εγώ.
Φέτος, επισκέφτηκα το Φεστιβάλ της Μπολόνια. Το αγάπησα τόσο, που θα πάω και το 2024. Επισκέφτηκα για δεύτερη φορά το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, και ήταν εξίσου όμορφο όπως και πέρσι. Έζησα μια από τις καλύτερες εμπειρίες σε σινεμά, αυτή του να βλέπω με τους φίλους τη νέα ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή, Το Καλοκαίρι της Κάρμεν, μαζί με τους συντελεστές της ταινίας και το υπέροχο vibe τους. Είδα την αγαπημένη μου ταινία στο ιστορικό Ιντεάλ, λίγο πριν αυτό κλείσει. Και καθώς η Mia Wallace και ο John Travolta χόρευαν ξανά στη μεγαλύτερη οθόνη της Αθήνας το You Never Can Tell του Chuck Berry, χορεύαμε κι εμείς μαζί τους.
Πίστευα ότι το 2023 μου θα κλείσει με το Pulp Fiction στη μεγάλη οθόνη και θα ήμουν εντάξει με αυτό. Όμως, το κινηματογραφικό σύμπαν συνωμότισε ξανά και την Τρίτη 27 Δεκέμβρη είδα το Poor Things στο Τριανόν. Αποφασισμένη ότι αυτή θα είναι η αγαπημένη μου ταινία της χρονιάς πολύ καιρό πριν, δεν έπεσα καθόλου, μα καθόλου έξω.
Κάπως έτσι, το 2024 θα με βρει με τις πιο όμορφες αναμνήσεις από αρκετές ταινίες που αγάπησα φέτος
Τη δική μου προσωπική και σύντομη λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες για το 2023 θα τη βρεις παρακάτω, με λίγα και κάπως διαφορετικά λόγια για καθεμία από αυτές. Είναι προσωπική γιατί δεν ξέρω τι πραγματικά είναι αντικειμενικό. Υποκειμενικά βλέπω, ακούω, διαβάζω, αισθάνομαι και τελικά επιλέγω ή με επιλέγουν οι ταινίες από μόνες τους.
Νο.5: Past Lives της Celine Song
Έλα να σου πω μια ιστορία. Ήταν κάποτε ένα μικρό κορίτσι. Ο καλύτερος της φίλος ήταν ένα αγόρι. Περνούσαν όλες τους τις στιγμές μαζί. Έπαιζαν, γελούσαν, πήγαιναν στα αγαπημένα τους μέρη. Όταν ήταν μαζί, ήταν το αγαπημένο τους. Το κορίτσι έπρεπε να φύγει. Θα πήγαινε στην άλλη άκρη της γης. Είπαν αντίο.
Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσαν κι άλλο. Το κορίτσι έγινε γυναίκα. Το αγόρι έγινε άντρας. Από τη μια άκρη της γης έως την άλλη, πόση απόσταση απέχουν οι ζωές μας; Και μετά;
Νο.4: Oppenheimer του Christopher Nolan
Πώς γεννιέται μια ιδέα; Πώς εξελίσσεται; Ποι@ τη διαμορφώνουν, την τροποποιούν, την ανακατεύουν και την κάνουν δική τους; Η γνώση είναι δική μας ή ανήκει σε όσα άτομα έχουν τη δύναμη να την χρησιμοποιήσουν για το καλό ή το κακό μας; Απέχουμε πολύ από την ιστορία, και όμως είμαστε πιο κοντά της από ποτέ. Άτομα που στάθηκαν τυχερά που δεν έζησαν τον τρόμο, και τον πόλεμο. Άτομα που μαθαίνουν ιστορίες άλλων ατόμων. Και μετά σιωπή. Ένας άντρας τόσο ισχυρός και τόσο ανίσχυρος ταυτόχρονα. Μία ζωή σαν καμία άλλη.
Νο.3: Zone of Interest του Jonathan Glazer
Ας κλείσουμε τα μάτια κι ας φανταστούμε τον εαυτό μας ευτυχισμένο. Πώς μοιάζει η ευτυχία μας; Έχει τη μορφή μιας μεγάλης οικογένειας με πολλά παιδιά; Έχει το όνειρο μας σπίτι με κήπο; Ξυπνάμε κάθε πρωί και φροντίζουμε όλα τα λουλούδια του κήπου σαν τα παιδιά μας. Αρκεί να βλέπουν τον ήλιο κι όλα καλά. Έχουμε κάθε μέρα νέα ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, παιχνίδια. Έχουμε κάτι να τρώμε. Φυσικά, έχουμε και σκύλο. Κουνάει την ουρά του χαρούμενος όταν μας βλέπει.
Τώρα, ας κλείσουμε τα μάτια και ας φανταστούμε τον εαυτό μας χωρίς τίποτα. Χωρίς να προλαβαίνουμε καν να αντιληφθούμε τι είναι δυστυχία. Απλά το τίποτα. Μαύρο. Καλύτερα να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Νο.2: All of Us Strangers του Andrew Haigh
Ταξιδεύουμε όσο ζούμε και ποτέ δεν ξέρουμε ποιους ανθρώπους θα συναντήσουμε στην επόμενη γωνία. Γνωριζόμαστε, απομακρυνόμαστε, ενωνόμαστε, και ζούμε μια ατέρμονη επανάληψη των δικών μας αντικατοπτρισμών στους άλλους. Θέλουμε να έρθουμε κοντά, μα μπορούμε; Μήπως δεν θέλουμε να έρθουμε τόσο κοντά τελικά;
Να ξανασυστηθούμε. Με λένε Χάρι. Με λένε Άνταμ. Είμαι ο γιος σου. Είμαι ο μπαμπάς σου. Είμαι η μαμά σου. Είμαι όλα όσα περιμένεις, όλα αυτά που αντέχεις και όσα δεν αντέχεις. Αντέχεις;
Νο.1: Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου
Πώς μιλάς για κάτι άπιαστο; Για κάτι τέλειο; Πώς βαθμολογείς ένα αριστούργημα; Πώς είναι να βλέπεις μια ταινία για μια αναγέννηση και να νιώθεις ακριβώς το ίδιο; Πώς γίνεται μια ταινία να είναι όλα όσα σκέφτεσαι, νιώθεις, αισθάνεσαι, βιώνεις; Γελάς, συγκινείσαι, στεναχωριέσαι, θυμώνεις. Νιώθεις. Και νιώθεις πολύ. Και είναι τέλειο. Γιατί είναι αυτό που είναι, και δεν θέλεις κάτι παραπάνω. Θες απλά να το ζεις ξανά και ξανά.
Και επειδή φέτος χόρεψα, συγκινήθηκα και μου «κόλλησαν» περισσότερα κινηματογραφικά τραγούδια από ποτέ, δεν μπορούσα να μη βάλω σε λίστα τα αγαπημένα μου.
Μπορείς να την ακούσεις εδώ:
Στη λίστα DANS LES FILMS θα βρεις τραγούδια και original scores από τις ταινίες: Poor Things, All of Us Strangers, Oppenheimer, Past Lives, Anatomy of a Fall, Priscilla, Passages, How to Have Sex, Killers of the Flower Moon, The Lost Boys, Barbie, The Holdovers, Fallen Leaves.
