TFCinema | The way we were, was the only way to exist

Καλησπέρα και καλή βραδιά αγαπημένε μου αναγνώστη! Αφού πέρασαν οι γιορτές -τυπικά, στην καρδιά μας όχι ακόμα- και έφαγες ό,τι υπήρχε, διάβασες και πέρασες χρόνο με την οικογένειά σου, καιρός να δώσεις την πρέπουσα προσοχή στην ταινία που θα αναλύσω αυτή την εβδομάδα.

Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, την οποία έχω δει τουλάχιστον 3-4 φορές και κάθε φορά μου φέρνει την ίδια “χαρμολύπη”, το “The way we were” είναι η ταινία που θα σε κάνει να πιστέψεις στον έρωτα, να απογοητευτείς, να συμβιβαστείς, να απελπιστείς, να στεναχωρηθείς, να ελπίσεις και πολλά άλλα μέσα σε 2 περίπου ώρες.

Η πλοκή του The way we were

Δυο νέοι, προερχόμενοι από διαφορετικούς κόσμους και με διαφορετικές παρέες και ερεθίσματα, ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια και πολλές εμπειρίες. Η ιστορία είναι αρκετά πολυεπίπεδη, αφού περιγράφεται η ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού σε χρονικό ορίζοντα αρκετών χρόνων. Από τα φοιτητικά, σχετικά ανέμελα χρόνια μέχρι την στιγμή που τα πράγματα σοβαρεύουν και αποφάσεις ζωής δεν μπορούν πλέον να μη διχάσουν καθοριστικά τους 2 τους.

Η κοπέλα (Barbra Streisand, εξαιρετικά ταλαντούχα σε πολλά και διάφορα, από το να επιμελείται το soundtrack της ταινίας μέχρι να κερδίζει βραβεία όσκαρ, χρυσές σφαίρες και έμμι) είναι μια παθιασμένη αριστερή (εντάξει, κομμουνίστρια για να τα λέμε και με το όνομά τους) που παλεύει να διαδώσει τις ιδέες της. Ο τυπάς (Robert Redford, γνωστός γόης της εποχής με πολλές γνωστές ταινίες στο ενεργητικό του) είναι κλασσικός αθλητικός τύπος, με μία ωστόσο έφεση στην συγγραφή και μια γενικότερη ανησυχία για την καθημερινότητα και τις εξελίξεις. Το ενδιαφέρον; Koινό. Oι συνέπειες; Aναπόφευκτες.

Η ταινία αυτή κατατάσσεται, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία στις καλύτερες ρομαντικές ταινίες που έχουν βγει στον κινηματογράφο

Πριν αρχίσεις να δυσανασχετείς με τη λέξη “ρομαντικές”, θα σε συμβούλευα να σκεφτείς σοβαρά το κατόρθωμα αυτό. Διότι, για να έχει αποκτήσει μια τέτοια κατάταξη, μάλλον δεν θα είναι κάτι επιφανειακό και απλά σαχλό όπως ο τίτλος romance συνηθίζει να προδιαθέτει. Anyway, αρκετά έπλεξα το εγκώμιο, αν ακόμα δεν πείσθηκες να την δεις Ε ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ. Αλλά χάνεις επικές σκηνές, όπως γύρω στα πρώτα 17′ που ο Robert Redford (aka Hubbel) είναι η προσωποποίηση της φάτσας σου όταν διαβάζεις στην βιβλιοθήκη (τσέκαρέ το σου λέω, θα καταλάβεις), ενώ αν είχες ποτέ σου το κλασσικό crush σου, μετά από δευτερόλεπτα θα ταυτιστείς και με την Barbra (aka Katie).

Το όλο ζουμί της ιστορίας είναι η δύναμη του έρωτα ανάμεσα σε 2 άτομα που διαφέρουν σε θεμελιώδη ζητήματα, και κατά πόσο αυτή αρκεί ή όχι τελικά in the long run

Η διαφορετικότητα εξυπηρετεί και εν τέλει πυροδοτεί τον έρωτα ή απλά τον καταδικάζει εξ αρχής, με κάθε προσπάθεια μάταια και ανώφελη; Όταν το πάθος σου σε κινεί να αγωνιστείς για αυτά που πιστεύεις, να τα στηρίξεις μέχρι τελικής πτώσης και έχεις κοντά σου (ή ίσως, απέναντί σου;) έναν άνθρωπο που τον συναρπάζει και ταυτόχρονα τον απωθεί αυτό το τόσο ιδιαίτερο στοιχείο σου, πως διαχειρίζεσαι τα αντικρουόμενα αυτά πράγματα;

Ένα πολύ σημαντικό σημείο στην ταινία, που αποτελεί συνέχεια στο ερώτημα που επιτυχέστατα (πανάθεμά με) έθεσα, είναι οι συμβιβασμοί που κάνει η ηρωίδα για τον μεγάλο της έρωτα. Στο δίλημμα ανάμεσα στον άνθρωπο της ζωής σου, στο πιο υπέροχο συναίσθημα που έχεις βιώσει και στο ταπεραμέντο σου, στον αυθορμητισμό σου, στην ίδια την έκφραση του εαυτού σου, καλείσαι ορισμένες φορές να θυσιάσεις κάτι.

Είναι σωστό ή όχι το να καταπνίξεις τον παρορμητισμό σου, την αγωνιστικότητά σου ή ακόμα και την ιδεολογία σου για να μπορέσεις να πετύχεις τον χρυσό συμβιβασμό με το άλλο σου μισό;

Κι αν ακούγονται όλα αυτά υπερβολικά (καθώς ο καθένας θα καταλήξει στο ότι αυτό ακούγεται καταναγκασμός και όχι έρωτας), μεγάλο ρόλο σε αυτή την ολέθρια απόφαση παίζει η σημασία των πραγμάτων που κάθε φορά θυσιάζεις και ιεραρχείς ως σημαντικά. Έχει σημασία να κάνεις σκηνή για κάτι που μετέπειτα θα σου φανεί χαζό ή οχι, είναι τόσο κακό να ακολουθήσεις τον σύντροφο σου σε αυτό που αγαπάει όταν δεν θέλεις να τον αποχωριστείς, πειράζει πολύ να μην συμπαθούν οι φίλοι σου την κοπέλα σου;

Το κρισιμότερο όμως σημείο στην όλη ιστορία, αυτό που θα δώσει και το απαραίτητο φως στον λόγο ύπαρξης όλης αυτής της πολυπλοκότητας ανάμεσα στα συναισθήματα και στην λογική, είναι ο ίδιος ο έρωτας

Το να παρατηρείς την γέννηση ενός τόσο όμορφου φαινομένου (κάτι που αυτή η ταινία φροντίζει να απεικονίζει αριστουργηματικά), είναι κάτι που πάντα δεν θα αφήνει αδιάφορο και τον πλέον κυνικό (ή τουλάχιστον ελπίζω). Η ανάγκη του να γνωρίσεις καλύτερα έναν άνθρωπο που διαισθάνεσαι ότι θα σε καλύψει σε ένα επίπεδο αλληλεπίδρασης τόσο πρωτόγνωρο και αποκλειστικό, σου έχει τύχει; Ίσως, τότε, να σου έτυχε αυτό: η απόφαση να κάνεις κάτι εντελώς λάθος, όσο κι αν παλεύεις μέσα σου, ακριβώς γιατί το θέλεις όσο τίποτα άλλο στην ζωή σου.

Μετά, βέβαια, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις και τις συνέπειες των πράξεων σου. Προσπάθησες αρκετά ή όχι; Τα ίδια προβλήματα που είχες, τα έλυσες ή τα ξαναβρίσκεις μπροστά σου εγκλωβισμένος σε έναν φαύλο κύκλο; Αλλάζεις όντως ή παραμένεις ο ίδιος; Αξιοποιείς τον χρόνο σου ή τον ξοδεύεις; Τι είναι τελικά καλύτερο για σένα, ο απόλυτος έρωτας με τα χίλια προβλήματα ή ο ρεαλιστικός, που δεν αξίζει καν τον τίτλο του έρωτα για την μετριοπάθεια που εξ ορισμού τον χαρακτηρίζει;