Μία από τις σημαντικότερες ταινίες που κυκλοφόρησαν φέτος είναι το The Zone of Interest. Με τη σκηνοθετική υπογραφή του Τζόναθαν Γκλέιζερ, η ταινία διαγωνίστηκε στο φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών, όπου και απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο επιτροπής (Grand Prix). Η ταινία είναι ελαφρώς βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Άγγλου συγγραφέα, Μάρτιν Άμις.
Η ζώνη ενδιαφέροντος κατά το Ολοκαύτωμα ήταν ένας όρος που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί στρατιωτικοί για να προσδιορίσουν τις γεωγραφικές περιοχές που καταλάμβαναν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Σε αυτό το πνεύμα, το The Zone of Interest μάς μεταφέρει στην περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1943
Ο διοικητής του Άουσβιτς και η οικογένειά του κατοικούν σε ένα σπίτι που συνορεύει με το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δραματικά δεν παρουσιάζεται κάποιο σημείο έντονης μεταβολής, σημασία έχει η καθημερινότητά τους σε αυτό. Η ζωή στο σπίτι και γύρω από αυτό. Μία εσωτερικευμένη απόγνωση από τους μεγάλους, μια χαμένη αθωότητα από τα παιδιά και μια συνεχής σύγχυση ακόμα και από τον σκύλο τους είναι τα στοιχεία που επικρατούν στο αφήγημα. Η φρίκη που επικρατεί γύρω τους είναι κάτι που αγνοούν. Οι ίδιοι προσπαθούν να χτίσουν έναν παράδεισο δίπλα από μια κόλαση. Όπως αναφέρθηκε και στην ταινία: Ζούμε ό,τι ονειρευόμασταν.
Από τεχνική άποψη, οι ευρυγώνιοι φακοί και τα ξεθωριασμένα χρώματα εντείνουν το ξένο, το ανοίκειο και αποστειρωμένο αίσθημα. Η εκτεταμένη χρήση του πράσινου, χρώμα που συχνά σηματοδοτεί τη φύση και την ηρεμία, έρχεται σε αντίθεση με τη διεστραμμένη βιαιότητα του σκηνικού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ένταξη κινουμένου σχεδίου, σε χρώμα ασπρόμαυρο και έπειτα αρνητικό. Το εφέ αυτό δίνει έναν art-house χαρακτήρα στο έργο και συνδυάζει όμορφα τα δύο μέσα, live action και animation.
Η επιλογή του Γκλέιζερ να μη δείξει καμία εικόνα μέσα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, αποδείχθηκε απόλυτα σωστή. Αντιθέτως, η ταινία βάζει σε προτεραιότητα τον ήχο. Τα ουρλιαχτά στοιχειώνουν τόσο τους πρωταγωνιστές, όσο και το κοινό. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, παρατηρούμε την εικόνα να λείπει, στρέφοντας τον προβολέα αποκλειστικά προς την ανατριχιαστική μουσική.
Κλείνοντας, το The Zone of Interest είχε πολλά στοιχεία που το καθιστούν αξιόλογη ταινία. Μας αφήνει να δούμε, αλλά κυρίως να ακούσουμε και νιώσουμε μια σκοτεινή περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας. Δείχνει ένα μουσείο μνήμης που έχει απομείνει ως θέαμα, κάτι που βλέπουμε με σκοπό να θυμόμαστε. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
