Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω live τους Sisters of Mercy, παρά τις επισκέψεις τους στη χώρα μου. Επίσης, δεν περίμενα ότι μόλις με 9 μήνες διαφορά θα έβλεπα και τον Peter Murphy και τους προαναφερθέντες. Και οι δύο, πανίσχυρες δυνάμεις της goth rock μουσικής και ιστορίας.
Βράδυ Πέμπτης, λοιπόν, και η κάθοδος προς το Fix Factory of Sound ήταν διόλου ομαλή.
Σε 2-3 κεντρικά σημεία της πόλης διεξάγονταν άλλες συναυλιακές εκδηλώσεις. Ο κόσμος όμως μοιράστηκε ομοιόμορφα και το Fix κατάφερε να γεμίσει και τον εξώστη του, δείχνοντας πως ο κόσμος περίμενε μήνες την εμφάνιση αυτή στην πόλη μας.
Παρά την εργάσιμη επόμενη μέρα, ο κόσμος ήταν πολύς και ήρθε από νωρίς για να υποστηρίξει την πρωτοεμφανιζόμενη στη χώρα μας A.A. Williams. Πριν, περίπου, από ένα μήνα η ανακοίνωση πως θα αναλάμβανε το άνοιγμα των συναυλιών των Sisters στη χώρα μας, μου προκάλεσε έκπληξη, καθώς δεν συμβαίνει συχνά να βλέπουμε τέτοια ονόματα στις σκηνές μας πριν αυτά καλά καλά έχουν καταφέρει να γίνουν γνωστά. Η Williams, επομένως ήρθε και με την μπάντα της παρατάχθηκαν στη σκηνή για να συστηθούν στον κόσμο της Θεσσαλονίκης.
Στα 45′ που της αναλογούσαν, η Williams τράβηξε την προσοχή όλων πάνω της με τους goth/gospel rock ρυθμούς της, που αποδεικνύουν ότι δε χρειάζεται να κάνει κανείς θόρυβο για να θεωρηθεί “βαρύς” ο ήχος του. Άκρως ατμοσφαιρική και με μία υπέροχα ονειρική φωνή, η σκοτεινή φιγούρα της έλαμψε πάνω στη σκηνή. Έκανε έτσι τους πάντες να μιλούν για εκείνη με τα καλύτερα λόγια.
Σειρά, πλέον, είχε το κυρίως όνομα της βραδιάς. Τηρώντας το πρόγραμμα, οι Sisters of Mercy ανέβηκαν επάνω στη σκηνή στις 22:30 ακριβώς, σημάνοντας την εκκίνηση του show τους με το ευρέως γνωστό “More”. Ακολούθησε ένα ποτ-πουρί των πιο γνωστών κομματιών του συγκροτήματος που παραμένουν αγαπητά από το κοινό, όπως τα “Alice”, “Dominion/Mother Russia”, “Flood II” και φυσικά “Lucretia My Reflection” και “Temple of Love”. Δεν μπορούσαν εξάλλου να μην παίξουν τα κομμάτια αυτά.
Ο ήχος τους ήταν σχετικά καλός, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα έγινε εμφανές αλλού.
Αρχικά, το line up απαρτίζουν ο Andrew Eldrich στα φωνητικά, το μοναδικό μέλος από τη δεκαετία του ’80, και δύο μέλη αποκλειστικά για τις περιοδείες, στο μπάσο και την κιθάρα. Τα drums και τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ, συντονίζονται από τον τέταρτο της παρέας, Ravey Davey και τα δύο laptops του, που τριγυρίζει γύρω από την μπάντα από τη δεκαετία του ’90. Πράγμα που όμως δίνει ένα μη απολαυστικό θέαμα, καθώς πολλά σημεία από τη μουσική χάνονται στη μετάφραση, δηλαδή στο playback. Επομένως, εδώ μετράμε δύο μειονεκτήματα: απόδοσης και σκηνικής παρουσίας. Στο δεύτερο βοήθησαν αρκετά τα φώτα, που δημιούργησαν μία αρκετά μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Αυτή τουλάχιστον συμβάδισε με αυτό που είχαμε στο μυαλό μας.
Πέρα από αυτό, η διάρκεια ήταν άλλο ένα σημείο στο οποίο το συγκρότημα δεν πέτυχε. Από προηγούμενές τους συναυλίες, είδα ότι έπαιζαν κοντά στα 20 κομμάτια, ενώ στις εμφανίσεις τους στη χώρα μας μόλις 18. Κάποια μάλιστα κόπηκαν στη μέση σε σχέση με τις εκτάσεις τους στους δίσκους, όπως για παράδειγμα το “Temple of Love”, που αντί για 8 λεπτά, ήταν μετά βίας 4. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε στη διάθεσή μας περίπου 75 λεπτά οπτικοακουστικού θεάματος. Τρομερό ατόπημα για το κοινό και το ποσό χρημάτων που διέθεσε.
Η βραδιά της Πέμπτης, λοιπόν, μας άφησε με ανάμικτα συναισθήματα. Η αποκάλυψη του show ήταν αδιαμφισβήτητα η A.A. Williams, η οποία εύχομαι να βρήκε το κοινό που της αξίζει, ώστε να την ξαναδούμε στις σκηνές μας. Όσο για τους Sisters of Mercy, εμείς στεκόμαστε στην ιστορία την οποία κουβαλάνε. Αν μη τι άλλο, οι goth ψυχές μας βρήκαν λίγη γαλήνη Σεπτέμβρη μήνα.
