O Ryan Murphy επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα για το The Prom, παρέα με ένα καστ γεμάτο αστέρες, για να μας μεταφέρει ακόμα ένα σημαντικό μήνυμα μέσω της μουσικής
Δύο μήνες πέρασαν περίπου από την πρεμιέρα του The Boys in the Band στο Netflix και ο Ryan Murphy, σε συνεργασία και πάλι με την streaming πλατφόρμα, μας φέρνει ακόμα μια ταινία βγαλμένη από τις χορογραφίες και τη λάμψη του Broadway. Αυτή τη φορά μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το The Prom, το show του 2018 που βασίστηκε στο βιβλίο του Chad Beguelin και ντύθηκε με την μουσική του Matthew Sklar.
Μαζί του συναντάμε μεγάλα ονόματα και βετεράνους του μιούζικαλ, αλλά και κάποιες εκπλήξεις. Η Meryl Streep και η Nicole Kidman επιστρέφουν στα μιούζικαλ αρκετά χρόνια μετά το Mama Mia και το Moulin Rouge αντίστοιχα. O συνήθης ύποπτος στα projects του Murphy, Andrew Rannells, βρίσκεται και εδώ. O Keegan-Michael Key και η Kerry Washington κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στο genre. Πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία έχει και ο James Corden, που έπαψε για λίγο τις carpool βόλτες με τους διάσημους καλεσμένους του και επέστρεψε στα μιούζικαλ.
Πλοκή
Το σενάριο του The Prom ακολουθεί τους Dee Dee Allen (Streep) και Barry Glickman (Corden), αστέρια του Broadway των οποίων η καριέρα είναι στoν αέρα μετά από μια αποτυχημένη παραγωγή. Τότε, θα συνεργαστούν με δύο ξεχασμένους ηθοποιούς, την Angie (Kidman) και τον Trent (Rannells). Μαζί θα ταξιδέψουν στο Edgewater της Indiana, για να βοηθήσουν μία μαθήτρια να πάει στον χορό του σχολείου της μαζί με την σύντροφο της. Αν και αρχικά ο σκοπός τους ήταν να φτιάξουν τη δημόσια εικόνα τους, θα καταλήξουν να βιώσουν μια αξέχαστη νύχτα μαζί με τους μαθητές του σχολείου.
To τεστ που οφείλει να περάσει μιας ταινία όπως το The Prom είναι τα μηνύματα και τα συναισθήματά της να γίνουν αλληλένδετα με την μουσική και τελικά να φτάσουν να γεννηθούν μέσα από αυτή
Εδώ, ενώ η μουσική των David Klotz και Matthew Sklar είναι δυναμική και τα μουσικά νούμερα και οι χορογραφίες είναι καλοφτιαγμένα, δεν υπάρχει αυτή η αλληλένδετη σχέση. Το σενάριο και το σκορ της ταινίας δεν επικοινωνούν κάποιο συναίσθημα και δεν υπάρχει καμία φυσικότητα στη μετάβαση από το δράμα και τη κωμωδία στο μιούζικαλ. Σε ένα μιούζικαλ, τα τραγούδια πρέπει να χαρακτηρίζουν και να χτίζουν την ταινία, όχι να την συνοδεύουν. Δυστυχώς, αυτό εδώ δεν συμβαίνει.
Ακόμη, το κεντρικό μήνυμα ζωτικής σημασίας που προσπαθεί να επικοινωνήσει η ταινία κοντεύει να χαθεί λόγω κακής διαχείρισης και παρουσίασης
Σε μία μουσική σεκάνς, ο Andrew Rannells προσπαθεί να πείσει μερικούς “συντηρητικούς” έφηβους στην Ιντιάνα πως η Βίβλος περιέχει ανακρίβειες. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι μπορεί να μην δέχεται την ομοφυλοφιλία, αλλά δεν δέχεται και πολλές από τις δικές τους συνήθειες. Έτσι, τελικά τους πείθει να βοηθήσουν. Το πρώτο πράγμα στο μυαλό των νέων που θα δουν αυτή τη σεκάνς θα είναι “μακάρι να ήταν τόσο εύκολο“. Μακάρι ένα μάθημα για τις ανακρίβειες της Βίβλου να μπορούσε να αλλάξει ισχυρές απόψεις για τη διαφορετικότητα. Αυτό, όμως, δεν αντανακλά την πραγματικότητα σε καμία περίπτωση. Ο Murphy “το χάνει” σε αρκετά σημεία και παρασύρεται στον ρυθμό των τραγουδιών και των χορογραφιών. Τουλάχιστον στο τέλος, το μήνυμα μένει ευδιάκριτο.
Το πιο παράδοξο που παρατηρήσαμε, ωστόσο, έγκειται στο καστ και τις ερμηνείες
Η Streep και η Kidman δεν προσπαθούν ιδιαίτερα. Δεν χρειάστηκε άλλωστε, καθώς οι ρόλοι τους είναι υπερβολικά εύκολοι, δεδομένου του ταλέντου τους. Για κάποιο λόγο, όμως, οι ερμηνείες τους μοιάζουν αρκετά βεβιασμένες. Σχεδόν σαν να έκαναν στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα που έκαναν οι χαρακτήρες τους στην ταινία. Σαν να ανέλαβαν τους ρόλους για PR λόγους και για να βάλουν ένα τσεκ σε ένα LGBTQ+ κουτάκι. Ωστόσο, τα χορευτικά νούμερα και των δύο είναι on point και σίγουρα εκεί μοιάζουν και οι δύο να το διασκεδάζουν.
Στους υπόλοιπους, ο Andrew Rannells παραμένει φρέσκος, ο Keegan-Michael Key αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη, αλλά η νεαρή πρωταγωνίστρια, Jo Ellen Pellman δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Δεν φαίνεται να κατέχει τη δυναμική που χρειαζόταν ο ρόλος της Emma. Αναπόφευκτα, χάνεται μέσα στην λάμψη και τα glitter των αστέρων του καστ. Όσον αφορά τον James Corden, στα τραγούδια και τα χορευτικά νούμερα βρίσκεται στο στοιχείο του. Όταν, όμως, “ανοίγει την πόρτα του δράματος” τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.
Επειδή δυστυχώς είδαμε το Cats, όχι, το The Prom δεν πέφτει τόσο χαμηλά. Έχει τα δυνατά του σημεία και δεν παύει να περιέχει ένα ισχυρό μήνυμα για τους νέους ανθρώπους της LGBTQ+ κοινότητας. Ωστόσο, δεν είναι το μιούζικαλ που θα σε κάνει να επιστρέψεις για να χαρείς τις γιορτινές μέρες. Ίσως ψάξεις το soundtrack του στο Spotify. Μέχρι εκεί.
