Υπάρχουν δύο ειδών καλές ταινίες: εκείνες που μόλις βγεις από την αίθουσα δεν μπορείς να σταματήσεις να μιλάς για αυτές, όπως το Joker, και αυτές που μετά το πέρας τους δεν μπορείς να πεις και πολλά. Το δεύτερο συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις επακριβώς τι είδες, πόσο μάλλον να μην κάνεις spoiler. Το The Lighthouse ανήκει δικαιωματικά στη δεύτερη κατηγορία και είναι όντως αρκετά δύσκολο το εγχείρημα της περιγραφής της ταινίας αυτής. Ωστόσο αξίζει να προσπαθήσω.
Ύστερα από το προνόμιο που μας δόθηκε ως πόλη να έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε μία ταινία για την οποία μόνο ως παρατηρητές βλέπαμε, ή καλύτερα διαβάζαμε, τις αντιδράσεις κοινού και κριτικών ανά τον κόσμο, φυσικά και αρπάξαμε από τα μαλλιά την ευκαιρία να τη δούμε. Εξάλλου δε θα είχαμε κι άλλη ευκαιρία. Μία και μόνο προβολή, Παρασκευή βράδυ και αυτό ήταν. Όπως ήταν αναμενόμενο, η μοναδική αυτή προβολή έγινε sold out μέρες πριν. Ένδειξη το ότι η ουρά για τις ακυρώσεις, δέκα λεπτά πριν ανοίξει η αίθουσα, έφτανε την κανονική ουρά. Δεν ξέρω κατά πόσο επηρέασαν οι ηθοποιοί, ο σκηνοθέτης, η πλοκή της ταινίας ή όλα μαζί για μια τέτοια ανταπόκριση από τον κόσμο. Eίναι, ωστόσο, πάντα ευχάριστο να βλέπουμε κάτι τέτοιο.
Ο δημιουργός, Robert Eggers
Ο Robert Eggers είναι γνωστός από το θρίλερ του 2015, The Witch, με το οποίο κατάφερε να κάνει τους πάντες να μιλάει για αυτόν. Θεωρείται, επίσης, ως ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους horror σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Ένα είδος που είχε κατακρεουργηθεί και κορεστεί αλόγιστα κατά την πάροδο των χρόνων. Έχοντας να ανταπεξέλθει, λοιπόν, στις τόσο υψηλές προσδοκίες που ο ίδιος έθεσε, το παιχνίδι θα παιζόταν στο κατά πόσο θα μπορούσε όντως να το κάνει αυτό και πλέον να κερδίσει σημαντικότατο έδαφος στην κινηματογραφική κοινότητα. Ή απλά να επιβεβαιώσει κάποιους που είπαν ότι το The Witch ήταν μια απλή αναλαμπή.
Η ετυμηγορία; Θρίαμβος.
Ο Eggars με το The Lighthouse όχι απλά κρατάει το ενδιαφέρον για τη δουλειά του σταθερό, αλλά το εκτοξεύει σε απρόσμενα επίπεδα. Κάνουμε λόγο για μία ταινία πρωτότυπη, μεστή, απολαυστική, με χαρακτηριστικότατες πινελιές black humour και φρικιαστική εκεί που πρέπει.
The Lighthouse
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δύο άντρες στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι δυο τους αναλαμβάνουν την υπηρεσία συντήρησης ενός φάρου, σε ένα μικρό νησάκι στην τότε περιοχή της Αμερικής. Ο Willem Dafoe παίζει τον βετεράνο φύλακα, που κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και δεκαετίες. Ο Robert Pattinson υποδύεται τον μαθητευόμενο βοηθό του, ο οποίος αναλαμβάνει για πρώτη φορά το πόστο αυτό. Ταυτόχρονα ο βοηθός έχει περιορισμένες ελευθερίες όσον αφορά τη φύλαξη του φάρου. Mόνο το αφεντικό έχει πρόσβαση στο φως, στο ανώτατο επίπεδο του φάρου. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι μία ιστορία γνωριμίας, τσακωμού, παρέας και οξυμένων αλληλεπιδράσεων μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών μας ή ακόμα και μεταξύ καθενός με τον εαυτό του. Εκεί είναι που ξεκινάει και η μάχη για την πάταξη της τρέλας που συνοδεύει την απομόνωση και τη μοναχικότητα μιας τέτοιας δουλειάς, την οποία ο θεατής και μόνο μπορεί να αποφασίσει για την έκβασή της.
Εκεί που η ταινία υπερτερεί ενάντια σε πολλές που είδαμε φέτος, είναι σαφώς στον τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε.
Τα σκηνικά που βλέπουμε κατά τη διάρκεια είναι 100% φυσικά, όπως επίσης και τα καιρικά φαινόμενα. Κάτι που μας δημιουργεί μια εικόνα για τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες η ταινία έφτασε στις οθόνες μας. Το ασπρόμαυρο 35άρι φιλμ δε, εντείνει την “εξορία” των δύο πρωταγωνιστών μας, με τα καρέ να επικεντρώνονται αυστηρά στα πρόσωπά τους, αλλά και στο τι συμβαίνει την κάθε στιγμή, απαλείφοντας την ανάγκη να ψάχνουμε για κρυμμένα μηνύματα αριστερά και δεξιά. Τα άχρωμα τοπία, τέλος, αφήνουν τον καθένα να δώσει το χρώμα που αυτός θέλει στο μυαλό του, όπως θα κάνει και για την εξέλιξη της ιστορίας.
Η τελική πινελιά που υπογράφει το The Lighthouse είναι το ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία άκρως πρωτότυπη ταινία. Δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τις ταινίες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, τη στιγμή που η ιστορία διαδραματίζεται σε μία εποχή τουλάχιστον 120 χρόνων πριν.
Η ανάγκη για ύπαρξη τέτοιων ταινιών είναι σχεδόν ζωτικής σημασίας πλέον. Δεν μιλάμε απλά για ταινίες που είναι σωστές και ενδιαφέρουσες καθ’όλη τη διάρκειά τους. Μιλάμε για ταινίες που μπορούν και πρέπει να έχουν επίδραση στον θεατή και να δώσει τροφή για σκέψη. Όπως επίσης να σκεφτεί πώς μέσα σε 2 ώρες φτάσαμε από την αρχή στο τέλος. Είχαμε τη χαρά να δούμε αυτήν την ταινία στην πόλη μας, πριν από την υπόλοιπη χώρα και πριν από μερικές άλλες περιοχές του πλανήτη. Ελπίζουμε να δοθεί η ευκαιρία και στους υπόλοιπους σινεφίλ να παρακολουθήσουν την ταινία αυτή στους κινηματογράφους, οπότε εμείς το αφήνουμε εδώ για να το αναλάβουν οι εταιρείες διανομής.
