Η ώρα είναι 12 και 56 λεπτά. Αν κοιτάς επίμονα το ρολόι το 56 δεν θα γίνει ποτέ 57. Βιάζομαι να σχολάσω για να τρέξω σπίτι. Με περιμένει ο Άκης. Ο Άκης Τεμπερίδης είναι ο πρώτος Έλληνας – Θεσσαλονικιός παρακαλώ – που γύρισε το κόσμο με ένα Land Rover και με περιμένει να μιλήσουμε για τις περιπέτειες του στο άγνωστο. Τρέχω, λοιπόν, κυριολεκτικά στο δρόμο και λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι να μιλάω μαζί του – τηλεφωνικά, καθώς ο Άκης μένει πλέον στην Ιταλία- . Ο Άκης Τεμπερίδης ,λοιπόν, και η σύντροφος του, Βούλα Νέτου ξεκίνησαν το 2007 μια περιπέτεια που έμελλε να τους αλλάξει τη ζωή. Το ταξίδι τους διήρκεσε περίπου 3 χρόνια και συγκεκριμένα 1.234 μέρες .
‘Οπως καταγράφουν και οι ίδιοι στο προσωπικό τους blog The World Offroad επισκέφθηκαν 66 χώρες και πέρασαν 718 νύχτες σε σκηνή στην οροφή του οχήματος τους. Το 2010 επέστρεψαν από το ταξίδι τους και καταστάλαξαν στην Ιταλία όπου μέχρι και το 2018 μεγαλώνουν την μικρή Αναστασία. Όμως, η διαδρομή που αποφάσισαν να τραβήξουν το 2007 δεν είχε γυρισμό. Οι εμπειρίες που έζησαν χαράχθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να σταθεί αδύνατη η επανένταξη τους στη ”συμβατική” ζωή και καθημερινότητα. Έτσι πήραν την απόφαση να αφήσουν τα υπάρχοντα τους και να στεγάσουν την μικρή τους οικογένεια σε ένα βαν ειδικά διαμορφωμένο ώστε να προσομοιάζει σε σπίτι. Στη 1η Μαΐου του 2018 ξαναγυρνούν στη νομαδική ζωή που τόσο αγάπησαν, ασπαζόμενοι το λιτό βίο και χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, καθώς επίσης και χωρίς ημερομηνία λήξης. Ο Άκης λοιπόν μου μιλά για εμπειρίες και συναισθήματα σε μια συνέντευξη αλλιώτικη από τις άλλες.
Ε:Ποιο ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανες;
Α: Το πρώτο μου ταξίδι ήταν μία διαδρομή με ένα Fiat 125 μαζί με τους γονείς μου το 1975. Ήμουν θυμάμαι τότε 8 χρονών. Επισκεφθήκαμε την Γιουγκοσλαβία,την Αυστρία,την Γερμανία,την Ελβετία και τέλος την Ιταλία.Θυμάμαι ότι ουσιαστικά κοιμόμασταν στο αυτοκίνητο τα περισσότερα βράδια και ίσως αυτό να αποτέλεσε και το έναυσμα για τα ταξίδια που έπονταν να γίνουν στην συνέχεια της ζωής μου.
E: Τι σημαίνει για σένα σπίτι; Πώς ερμηνεύεις αυτήν την έννοια;
Α: Σπίτι μου όλα αυτά τα χρόνια θεωρώ το ίδιο το αυτοκίνητο, τη Βούλα, την Αναστασία,την μικρή μας οικογένεια.Ακόμη και το ίδιο το ταξίδι μου φαίνεται σαν το σπίτι μου. Όσο ταξιδεύαμε, κοιμόμασταν, οδηγούσαμε και δουλεύαμε στο αυτοκίνητο. Ήταν δηλαδή για εμάς και το όχημα με το οποίο μετακινούμασταν ,το κρεβάτι μας, αλλά ταυτόχρονα και το γραφείο μας. Ωστόσο πρέπει να σου πω ότι στο ταξίδι μας ήταν πολύ εύκολο να αισθανθούμε οπουδήποτε σπίτι. Όπου ήμασταν καλοδεχούμενοι και οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι και ζεστοί, εκεί ήταν το σπίτι μας.
Ε: Βίωσες κάποια στιγμή το συναίσθημα εκείνο, το πόσο μικρός και θνητός είναι κανείς μπροστά στο μεγαλείο του κόσμου που απλώνεται μπροστά του;
Α: Γενικά δεν το ένιωσα αυτό σε μεγάλο βαθμό. Ίσως να μην αποτέλεσε κομμάτι των προσωπικών μου σκέψεων. Εξαρτάται, ωστόσο, και από τον τόπο που επισκέπτεσαι κάθε φορά.Για παράδειγμα, στις αναπτυσσόμενες χώρες, τις πιο φτωχές , οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις σπουδαίος. Εκεί είσαι ο ”λευκός”, ο ”καλός”, που έχει χρήματα και έρχεται από έναν άλλο κόσμο. Σου φουσκώνουν το ”εγώ” σου! Αν, όμως, από την άλλη βρεθείς στην Νέα Υόρκη, όπου μπορείς να βρεις ανθρώπους υπερβολικά πλούσιους και ισχυρούς άλλα και υπερβολικά φτωχούς, εκεί καμιά φορά νιώθεις μικρός και ασήμαντος.
Ε: Πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της συντρόφου σου; Πιστεύεις ότι θα έκανες αυτό το ταξίδι αν δεν ήταν εκείνη;
Α: Την ερώτηση αυτή την έχουμε συζητήσει ως ζευγάρι και μεταξύ μας πολλές φορές. Υπάρχει η πιθανότητα, αν η Βούλα δεν είχε έρθει στη ζωή μου, να μην έκανα αυτό το ταξίδι. Το όνειρο το κουβαλούσα εγώ πάντα, είχα το μικρόβιο, άλλα το ότι γίναμε δύο υπήρξε μια παραπάνω ώθηση για την υλοποίηση του. Ίσως αν ζούσα και δούλευα μόνος στην Αθήνα, να το ανέβαλα στο διηνεκές. Εκείνη όχι απλά δεν γέλασε όταν μοιράστηκα μαζί της το όνειρο μου, αλλά είπε “Ας το κάνουμε!” και από μία στιγμή και μετά απλά προετοιμαζόμασταν για να φύγουμε. Ωστόσο μπορώ να εξομολογηθώ ότι φλέρταρα και με την ιδέα να ταξιδέψω μόνος, όχι τώρα που έχω οικογένεια άλλα όσο υπήρξα συναισθηματικά μόνος. Έχω φίλο που ταξιδεύει μόνος του με μια μηχανή και καμιά φορά τον ζηλεύω. Ωστόσο, βρέθηκε η Βούλα στο δρόμο μου και είμαι πολύ ευτυχισμένος που το κάναμε αυτό μαζί.
Ε: Τι θρησκείες γνώρισες; Υπάρχει στο κόσμο η ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι ανώτερο;
Α: Προσωπικά δεν πιστεύω στην ύπαρξη του θεού αλλά παρακολουθήσαμε πολλές θρησκευτικές τελετές , κυρίως για πολιτισμικούς λόγους και όχι για θρησκευτικούς. Ελάχιστοι λαοί δεν πιστεύουν. Συνήθως η έντονη θρησκευτική ευλάβεια παρατηρείται στις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι φτωχότεροι λαοί είναι οι πιο έντονα θρησκευόμενοι κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως, όταν είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου και έχεις δύναμη, απομακρύνεσαι από τα θεία. Πιο αφοσιωμένοι θεωρούνται οι Βουδιστές, οι Ινδουιστές και οι Μουσουλμάνοι. Οι τελευταίοι μάλιστα είναι και ιδιαίτερα παρεξηγημένοι. Αντίθετα με τις εικασίες του Δυτικού κόσμου εκπέμπουν πραότητα, ηρεμία και σου παρέχουν άριστη φιλοξενία. Υπάρχει βέβαια σε ορισμένες περιοχές έντονος θρησκευτικός φονταμενταλισμός, οι άνθρωποι, ωστόσο, δεν είναι κακοί, είναι απλώς συντηρητικοί. Μόλις σε γνωρίσουν αποβάλλουν κάθε αμφιβολία και γίνονται φιλικοί.
Ε: Πού έφαγες το ωραιότερο φαγητό και πού το πιο περίεργο;
Α: Το ιδανικό γεύμα στο δικό μου μυαλό θα είναι πάντα το γνωστό αμερικάνικο burger ή η ομελέτα . Οπότε θα έλεγα ότι λάτρεψα το φαγητό στην Τανζανία όπου το παραδοσιακό street food είναι η ομελέτα με πατάτες. Όσο για το πιο περίεργο, πιστεύω ότι αυτό με τα πιο περίεργα φαγητά των λαών γίνεται εν μέρει και για λόγους marketing. Ο τουρίστας θα επισκεφτεί έναν τόπο και θα ψάξει εσκεμμένα τις πιο περίεργες γεύσεις αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ντόπιοι τρώνε έτσι στην καθημερινή τους ζωή . Στη πραγματικότητα δεν απέχουν οι λαοί και τόσο μεταξύ τους στις διατροφικές συνήθειες. Ωστόσο, θα αναφέρω τις Chapulinas που γευτήκαμε στο Μεξικό, ένα πιάτο που αποτελείται από τηγανιτές ακρίδες και επίσης έχουμε δοκιμάσει και γαϊδούρι στην Ιταλία!
Ε: Βρέθηκες ποτέ κάπου που σκέφτηκες ότι θα μπορούσες να ζήσεις για πάντα;
Α: Ναι το ένιωσα αρκετές φορές! Κυρίως θα ζούσα στη Νοτιοανατολική Ασία δηλαδή στη Ταϊλάνδη, στο Λάος, ίσως και στην Ινδονησία. Οι άνθρωποι εκεί είναι φιλόξενοι – χαρακτηριστικό που ταιριάζει στην ελληνική ιδιοσυγκρασία – δεν σε κρίνουν και διαθέτουν εξαιρετική κουζίνα. Με λίγα λόγια, όλα όσα χρειάζεται κανείς για να ζήσει ευτυχισμένος. Από την άλλη, με εξιτάρει και η ιδέα να ζήσω στη Νέα Υόρκη ή στο Σαν Φρανσίσκο, πόλεις μεγάλες, πολυπολιτισμικές με ποικίλες δραστηριότητες να ασχοληθείς και ανθρώπους να γνωρίσεις.
Ε: Είδες πόνο και ανθρώπους που υπέφεραν; Τι σε έκανες αυτό να σκεφτείς;
Α: Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω πόνο. Βλέπεις χαμηλό βιωτικό επίπεδο σίγουρα. Με αφορμή αυτό συχνά ακούω από φίλους ή συνταξιδιώτες να εκφράζουν την λύπη τους για την υφιστάμενη κατάσταση στις αναπτυσσόμενες χώρες με τη φτώχεια και την πείνα, αλλά εγώ προσανατολίζομαι προς μια διαφορετική οπτική: Ο κόσμος είναι έτσι δομημένος, αυτή είναι η ζωή της πλειονότητας. Εμείς αποτελούμε ένα μικρό ποσοστό που ζει με οικονομική άνεση, ιατρική περίθαλψη και υλικά αγαθά.
Μου προκαλούν σίγουρα πόνο οι εικόνες της φτώχειας και της εξαθλίωσης αλλά ξέρεις τι με πονάει περισσότερο; Η κατάσταση του Δυτικού κόσμου! Με θλίβει αυτή η μειοψηφία που φοβάται να βγει από το σπίτι, φοβάται να κυκλοφορήσει το βράδυ, φοβάται τον σκουρόχρωμο άνθρωπο, τον μαύρο, τον Μουσουλμάνο. Φοβάται μην αρρωστήσει, μην πεθάνει κάποιος δικός του. Πονάω για τους ανθρώπους που νομίζουν πως είναι αθάνατοι. Σκέψου ότι ένας άνθρωπος που ο πόνος είναι κομμάτι της ζωής του, που τον βιώνει καθημερινά, όταν έρθει αντιμέτωπος με ένα τραγικό γεγονός, θα το δεχτεί πιο εύκολα, πιο στωικά. Εμείς που έχουμε τα πάντα και προσπαθούμε να ευτυχίσουμε καταναλώνοντας, όταν χάνουμε κάτι σημαντικό, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας. Αν δεν έχεις τίποτα,δεν έχεις και τίποτα να χάσεις.
Ε: Η κόρη σου η Αναστασία κανονικά θα πήγαινε δημοτικό τώρα. Με το ταξίδι που ξεκινάτε στις 1 Μαΐου τι θα κάνετε με την εκπαίδευση της ;
Α: Για την εκπαίδευση της Αναστασίας θα ακολουθήσουμε το Home schooling. Θα αναλάβουμε, η σύντροφος μου και εγώ να της διδάξουμε τα βασικά που πρέπει να γνωρίζει και σε συνεργασία με μία εθελόντρια εκπαιδευτικό θα της παρέχονται διαδικτυακά μαθήματα μέσω Skype για τις πιο εξειδικευμένες πληροφορίες. Για την φροντίδα του παιδιού έχουμε μεριμνήσει ακόμη και για διαδικτυακή βοήθεια παιδιάτρου! Το παιδί θα πρέπει κάθε χρόνο να δίνει τις εξετάσεις που προβλέπονται στην Ιταλία για να περνάει την επόμενη τάξη.
Είναι ένα δύσκολο εγχείρημα αλλά η προτεραιότητα μας είναι η κόρη μας και θα κάνουμε τα πάντα για να κυλήσει ομαλά η διαδικασία. Πιστεύουμε πως τη γνώση και την εμπειρία που μέλλει να λάβει η Αναστασία δεν θα μπορέσει να της τη δώσει κανένα εκπαιδευτικό σύστημα. Γι’ αυτήν κάνουμε αυτό το ταξίδι. Δεν θέλω το παιδί μου να γνωρίσει το κόσμο από τα ντοκιμαντέρ. Θέλω να γνωρίσει τον Αφρικανό, τον Κινέζο, τον Άραβα και τους πολιτισμούς τους βιωματικά ζώντας μαζί τους, ανάμεσα τους.
Ε: Τέλος, τι θα έλεγες, αν είχες την ευκαιρία, στους ανθρώπους που θα ήθελαν να ταξιδέψουν αλλά η ρουτίνα τους επιβάλλει να αναβάλουν αυτή τους την επιθυμία;
Α: Αρχικά όταν ξεκινάς μια πρόταση με το δυνητικό ”θα ” και ακολουθεί ο Παρατατικός ”ήθελα” αυτό από μόνο του αποτελεί τρανταχτή απόδειξη ότι δεν το θέλεις πραγματικά! Απλά θα σου άρεζε η ιδέα. Δεν είσαι όμως αληθινά διατεθειμένος να θυσιάσεις όλα εκείνα που χρειάζεται για την υλοποίηση αυτής σου της επιθυμίας. Σαν να λέμε για παράδειγμα τώρα ότι θα σου άρεζε να έχεις έναν σύντροφο, μελαχρινό, ψηλό, γεροδεμένο (Γέλια) άλλα δεν είσαι ερωτευμένη! Δεν υπάρχει το στοιχείο του έρωτα. Έτσι και με το ταξίδι. Αν δεν υπάρχει προσμονή και πάθος και έρωτας, κι αν η επιθυμία δεν είναι τόσο δυνατή ώστε να μην μπορείς να την κατευνάσεις τότε δεν πρόκειται να το κάνεις ποτέ. Οι Ιθάκες είναι για τους τολμηρούς.
Και κάτι τελευταίο: Τα προβλήματα της ζωής είναι ίδια και μας συνοδεύουν παντού. Μπορεί κάποιος να πει ότι για εμάς η ζωή είναι εύκολη και ότι απέχουμε από τις υποχρεώσεις αλλά δεν είναι έτσι! Τα προβλήματα μεταμφιέζονται και συνοδεύουν τον τρόπο ζωής που εμείς επιλέγουμε και τα διαχειριζόμαστε αντίστοιχα. Στο κάτω κάτω είμαστε οι επιλογές μας!
Ο Άκης και η Βούλα χορεύουν παρέα με τα πιο τρελά μας όνειρα, εκείνα που δεν τολμάμε να παραδεχτούμε στους εαυτούς μας, πόσο μάλλον στους άλλους. Παραδίδει με το έργο του μαθήματα ζωής σε όλους τους ανθρώπους που θέλουν, αλλά πάντα κάτι τους κρατάει πίσω! Η στιγμή που θα σηκωθείς από τον καναπέ είναι και η στιγμή που το όνειρο ξεκινάει να παίρνει σάρκα και οστά λέει ο Άκης και δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο. Ίσως όλα αυτά να ακούγονται απλά, ίσως τελικά όντως να είναι. Ποιος μπορεί να ξέρει άλλωστε; Η απάντηση κρύβεται στη προσπάθεια!
”Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. ”
Κ.Π. Καβάφης , 1911
Info: Ο Άκης έχει δώσει μία ομιλία στα πλαίσια του προγράμματος TEDx στην Αλεξανδρούπολη το 2016:
