Είναι ολοφάνερο πως έχουμε μια αδυναμία στις coming-of-age ταινίες. Εντάξει, όχι μόνο σε αυτές, αλλά είναι μία κατηγορία που μπορούμε σίγουρα να βρούμε τον εαυτό μας, να ταυτιστούμε, να αισθανθούμε λίγο ή πολύ όσα νιώθουν και οι χαρακτήρες. Ακριβώς γι’αυτό το λόγο, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε απ’έξω αυτή το The Breakfast Club, την ταινία που έκοψε σε μικρά κομμάτια τα στερεότυπα, τα έκανε κομφετί, και τα άφησε στον αέρα να αιωρούνται στο ρυθμό του Don’t You (Forget About Me).
Το The Breakfast Club ήρθε κι έμεινε. Και είχε σοβαρούς λόγους.
Όσο δύσκολο είναι να καταλάβεις τις σκέψεις των εφήβων, άλλο τόσο είναι να τις αποτυπώσεις και στη μεγάλη οθόνη. Όμως, για τον John Hughes ήταν δύο μέρες υπόθεση αφού το σενάριο του The Breakfast Club γράφτηκε σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα. Τι σημασία έχει όμως αυτή η πληροφορία; Η δεκαετία του ’80 για το αμερικάνικο mainstream σινεμά, ήταν χωρισμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους: τα slasher films και τα rom-coms. Κι όσο μανιακοί δολοφόνοι κυνηγούσαν ανθρώπους και εφηβικά ρομάντζα άνθιζαν στα προαύλια σχολείων, ήρθε το The Breakfast Club μία μέρα του Φεβρουαρίου και ξεχώρισε.
Πέντε νεαροί μαθητές, με εντελώς διαφορετικές προσωπικότητες, βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του σχολείου τους ένα τυχαίο Σάββατο. Ο λόγος γι’αυτό είναι η τιμωρία που τους επέβαλε ο διευθυντής τους, ο Vernon (Paul Gleason). Ο «αλήτης» John (Judd Nelson), η «πριγκίπισσα» Claire (Molly Ringwald), ο «nerd» Bryan (Antony Michael Hall), η «περίεργη» Allison (Ally Sheedy) και ο «αθλητικός» Andy (Emilio Estevez) φαινομενικά έχουν μόνο ένα κοινό: βρίσκονται στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα, για τον ίδιο λόγο. Σύντομα όμως θα μάθουν όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις που τους χαρακτηρίζουν. Όταν ο John, έμφυτος ηγέτης, θα αρχίσει να κάνει τις πιο εύστοχες ερωτήσεις, τότε όλοι, ο καθένας με τον ρυθμό και τον τρόπο του, θα αρχίσουν να λύνονται.
Το The Breakfast Club δεν έγινε ακόμα μία ταινία για ρηχούς έφηβους που τους νοιάζει μόνο η καλοπέραση τους
Αντιμετώπισε τους ετερογενείς πρωταγωνιστές του σαν οντότητες περίπλοκες, με ανησυχίες και προβληματισμούς, που αναζητούν τον εαυτό τους, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι εμφανές στην πρώτη ανάγνωση. Άλλωστε, όπως είπε και ο Andy:
Όλοι είμαστε αρκετά περίεργοι. Απλά κάποιοι από εμάς το κρύβουμε λίγο καλύτερα και αυτό είναι όλο.
Σε ένα ημικύκλιο καθισμένοι στο πάτωμα, σε pop culture χορευτικές σκηνές και ατάκες, και με αφορμή μία έκθεση με θέμα «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;», αυτή η ασυμβίβαστη παρέα έγινε σύμβολο της αποδοχής της διαφορετικότητας, της κατάρριψης των ταμπού και της σοβαροφάνειας χωρίς να χάσει ούτε στιγμή την τρέλα της. Ευτυχώς ο Hughes φρόντισε σε ένα φιλμ γύρω από την ψυχαναλυτική προσέγγιση των εφηβικών ανησυχιών να περάσεις καλά. Εμείς πάντως, σε έναν κόσμο που ορίζεται από απλούς όρους και βολικούς ορισμούς, θα ανήκουμε πάντα στο The Breakfast Club. Εσύ;
