Συντάκτης: Χρήστος Χριστακίδης
Δώδεκα χρόνια μετά τον θάνατο της κόρης τους, ένας κουκλοποιός και η σύζυγος του ανοίγουν το σπίτι τους σε μια καλόγρια και έξι κορίτσια που έμειναν χωρίς στέγη. Γρήγορα θα καταλάβουν ότι το να βάζεις έξι μικρά κορίτσια σε ένα σπίτι με τόσες κούκλες, και με την δαιμονισμένη Άναμπελ να είναι μία από αυτές, δεν αποτελεί και την καλύτερη ιδέα.
Θα το ομολογήσω: δεν είμαι και ιδιαίτερος φαν των ταινιών τρόμου! Αυτό το άγχος ότι κάτι θα συμβεί από λεπτό σε λεπτό ή ο παραμικρός ήχος που ακούγεται μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και την ησυχία, ποτέ δεν μπόρεσε να με συναρπάσει. Σχεδόν ποτέ δεν θα βάλω μία horror πάνω από μια κωμωδία ή μία action movie. Και λέω σχεδόν ποτέ γιατί θα έβαζα το “Κάλεσμα”(2013) και το “Κάλεσμα 2″(2016) πάνω από μερικές. Η εξαιρετική δουλειά του Τζέιμς Γουάν (“Σε Βλέπω”, “Παγιδευμένη Ψυχή”) πάνω στη σκηνοθεσία των δύο ταινιών όχι απλά δεν πέρασε απαρατήρητη αλλά ανταμείφθηκε και με σχεδόν μισό δισεκατομμύριο στο παγκόσμιο box office.
Σας θυμίζει κάτι η έκφραση: “Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα”; Αυτό ακριβώς συνέβη και με το πρώτο spin-off των δύο ταινιών, την “Anabelle”(2014). Μια υπερβολικά μέτρια ταινία, που ο περισσότερος κόσμος την είδε επειδή η κούκλα παρουσιάζεται στο τέλος του “Καλέσματος”, με αδιάφορες ερμηνείες -η ακίνητη κούκλα ήταν πιο εκφραστική από τους πρωταγωνιστές- και ελάχιστα scares κατάφερε να συγκεντρώσει 250 εκατομμύρια στο παγκόσμιο box office. Είναι ξεκάθαρο ότι η ταινία βασίστηκε στην επιτυχία των προκατόχων της και ότι ο σκηνοθέτης της Τζον Λεονέτι αρκέστηκε στο να μας πει μια ιστοριούλα για καληνύχτα, και όχι να μας στοιχειώσει όπως ο Τζέιμς Γουάν.
Όταν λοιπόν ο Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ (“Lights Out”2016) ανέλαβε τη σκηνοθεσία του σίκουελ -στη πραγματικότητα πρίκουελ- του “Anabelle”, δεν είχε την πίεση και το άγχος που έχουν οι σκηνοθέτες των σίκουελ των καλών ταινιών. Έπρεπε απλά να ξεπεράσει το μέτριο. Και αυτό σίγουρα το κατάφερε. Μας έφερε λοιπόν το ¨Anabelle: Creation”, μια origin ιστορία της πιο creepy κούκλας του 21ου αιώνα.
Πλοκή
Μεταφερόμαστε λοιπόν ακόμη πιο παλιά και μαθαίνουμε πως η δημιουργία της Άναμπελ από τον κουκλοποιό Σάμιουελ Μούλινς (Άντονι Λα Πάλια), συνδέθηκε με τον θάνατο της μικρής του κόρης. Δώδεκα χρόνια μετά, αυτός και η γυναίκα του (Μιράντα Όττο) δέχονται να φιλοξενήσουν στο σπίτι τους μια ομάδα κοριτσιών από ένα ορφανοτροφείο, παρέα με την καλόγρια-παιδαγωγό τους (Στέφανι Σίγκμαν). Όμως, η περιέργεια των μικρών κοριτσιών, τα σκοτεινά δωμάτια του σπιτιού, αλλά και μυστηριώδεις ήχοι που ακούγονται σε όλο το σπίτι θα διαταράξουν την υποτιθέμενη ηρεμία του ζευγαριού. Και πίσω από όλα αυτά όλοι ξέρουμε ποιός πραγματικά κρύβεται.
Πρώτα σχόλια
Η ταινία έχει πολλά jump-scares, πολλές σκοτεινές σκηνές που ακούς κάποιο περίεργο ήχο και περιμένεις να δεις τι θα ακολουθήσει, αλλά και πάρα πολλές κούκλες -όποιος κάνει συλλογή από τέτοιες κούκλες θέλει ψυχίατρο. Δεν είναι μικρή σε διάρκεια -109 λεπτά- και έτσι σε μερικά σημεία κουράζει τον θεατή. Αλλά η προσεγμένη φωτογραφία της και τα ωραία της εφέ σε κρατάνε σε αγωνία. Επίσης οι ερμηνείες των δύο μικρών κοριτσιών, τα οποία γυροφέρνει η κούκλα σε όλη την ταινία, είναι κάτι παραπάνω από απλά καλές για μια ταινία τρόμου.
Ο Σάντμπεργκ κατανοεί το γεγονός ότι στις ταινίες τρόμου, σημασία έχει το τι μπορεί να σκεφτεί ο θεατής για τον ήχο που ακούγεται από ένα σκοτεινό δωμάτιο και όχι ο δαίμονας ή η κούκλα που βρίσκεται πράγματι εκεί. Παίζει με το μυαλό των θεατών και προσπαθεί να τους αιφνιδιάσει σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Σε όσους αρέσει αυτό, καλό θα είναι να μη χάσουν την ταινία,και ούτε τα επόμενα δύο spin-off (“The Nun”,“The Crooked Man”). Σε όσους πάλι δεν αρέσει ή δεν αντέχουν τις απίστευτα creepy πορσελάνινες κούκλες, καλύτερα ας μείνουν μακριά!
Καλή προβολή ή… όχι!
0
