Τυχαίνει ορισμένες φορές και παίρνει το μάτι σου μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί το Χόλιγουντ δεν μπορεί να κάνει πλέον τέτοιες ταινίες. Μια ταινία που είναι πραγματικά πρωτότυπη. Δεν φαίνεται να δανείζεται ή να κλέβει απροκάλυπτα στοιχεία και ιδέες άλλων επιτυχημένων ταινιών. Τέτοια ταινία είναι και το Twelve Monkeys του Τέρι Γκίλιαμ το οποίο ήρθε στη χώρα μας σαν σήμερα, 24 χρόνια πριν.
Ο Κόουλ είναι κατάδικος το έτος 2035 και ζει υπόγεια μαζί με άλλους επιζώντες από ένα ξέσπασμα ενός ιού που το 1996. Οι επιστήμονες στέλνουν τον Κόουλ πίσω στο χρόνο για να ανακτήσουν πληροφορίες σχετικά με τον ιό και την πηγή του. Ωστόσο, μετά από ένα σφάλμα, το ταξίδι θα τον βγάλει σε ένα ψυχιατρείο το 1990. Εκεί θα γνωρίσει μια ψυχολόγο που θα ενδιαφερθεί για τις ιστορίες του από το μέλλον, αλλά και έναν ασθενή του οποίου ο πατέρας είναι γενετικός επιστήμονας.
Το ισχυρότερο χαρακτηριστικό του Twelve Monkeys είναι η πλοκή του
Τα twists κάνουν τον θεατή να αμφισβητεί τα πάντα. Ο Γκίλιαμ δεν λέει την ιστορία του με γραμμικό τρόπο, αλλά μεταπηδά εμπρός και πίσω στο χρόνο. Στο μεταξύ παραθέτει μικρά στοιχεία για το πώς θα καταλήξει. Εάν μείνετε μαζί του και ακολουθήσετε τις ενδείξεις, δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα. Αλλά αν δεν πατήσετε pause όταν σας πάρουν τηλέφωνο ή όταν σκρολάρετε ασυναίσθητα στο instagram, δεν θα βγάλετε άκρη.
Η ερμηνεία του Μπραντ Πιτ θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν οιωνός για εκείνη στο Fight Club λίγα χρόνια αργότερα. Ο υπερκινητικός ακτιβιστής που υποδύεται, φέρνει αρκετά στον Τάιλερ Ντέρντεν. Είναι ο Μπρους Γουίλις όμως αυτός που κλέβει την παράσταση, ίσως στη πιο μεστή ερμηνεία του μέχρι και σήμερα.
Είναι γνωστό πως δεν αρκεί να δεις μία φορά το Twelve Monkeys για να καταλάβεις τι παίζει. Την πρώτη φορά ίσως πιάσεις το νόημα αλλά τα κενά θα σε κάνουν να νιώθεις ότι κάτι λείπει. Σήμερα Παρασκευή λοιπόν, καιρός να το ξαναδείς κι αν δεν το έχεις δει, προσπάθησε την πρώτη σου φορά να είσαι συγκεντρωμένος.
