Λίγα χρόνια μετα το εμβληματικό Magnolia (1999), ο νεαρός ακόμα Πολ Τόμας Άντερσον κατάφερε να συστήσει στο κοινό έναν αγνώριστο Άνταμ Σάντλερ. Μέχρι και αυτοί που μισούσαν τον Σάντλερ και έβγαζαν σπυριά με τις ταινίες του, όταν είδαν το Punch-Drunk Love άλλαξαν για λίγο γνώμη. Αυτό χάρη στον Αμερικανό σκηνοθέτη, ο οποίος το 2003 παρουσίασε στο κοινό μια διαφορετική κομεντί. Αυτή του χάρισε και το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες.
Το Punch-Drunk Love ακολουθεί τη ζωή του Μπάρι. Ένας καταπιεσμένος και αντικοινωνικός τύπος στου οποίου τη ζωή μπαίνει απρόσμενα μια γυναίκα, η Λένα. Άθελα του ωστόσο, βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα κύκλωμα με ροζ τηλέφωνα από το οποίο δεν θα καταφέρει να ξεμπερδέψει εύκολα.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πώς ο Σάντλερ κατάφερε να ξεφύγει για λίγο από τις σαχλοκωμωδίες εκείνης της περιόδου.
Έδειξε στο κοινό ένα άλλο πρόσωπο. Η ερμηνεία αυτή του χάρισε μάλιστα και μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Μαζί με την συμπαθέστατη Έμιλι Γουάτσον και τον πάντοτε καθηλωτικό Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, σχημάτισαν μια τριάδα η οποία κατάφερε να λάμψει υπό τις οδηγίες του Άντερσον.
Μπορεί το Punch-Drunk Love να μην βρίσκεται ψηλά μαζί με τα υπόλοιπα αριστουργήματα του Πολ Τόμας Άντερσον, όπως το There Will Be Blood (2007) και το The Master (2012). Ωστόσο είναι μια πανέμορφη ταινία. Αψεγάδιαστη σκηνοθεσία, διαδεσκεδαστικό σενάριο και ίσως η καλύτερη δουλεία του Σάντλερ στον κινηματογραφό μέχρι το φετινό Uncut Jems. Αξίζει το σαββατόβραδο σας.
