Ακριβώς ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα που το An Elephant Sitting Still ήρθε στη χώρα μας. Στην Θεσσαλονίκη, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης φρόντισε να το κρατήσει στις αίθουσες του για πολύ καιρό. Έπρεπε. Για να πάρουν απόφαση να πάνε αυτοί που είδαν το runtime της ταινίας και δίστασαν. Τέσσερις ώρες είναι πολλές αλλά αν ρωτήσετε αυτούς που το είδαν, ελάχιστοι θα είναι εκείνοι που θα δυσανασχετήσουν. Μεταξύ της ολοκλήρωσης της ταινίας και του ντεμπούτου της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του περασμένου έτους, ο συγγραφέας-σκηνοθέτης της, Χου Μπο, αυτοκτόνησε, αφήνοντας πίσω του ένα πολύ ιδιαίτερο αριστούργημα.
Ένας μαθητής ταλανίζεται από τη φτώχεια των γονιών του και την έλλειψη μελλοντικών προοπτικών λόγω απερισκεψίας. Όταν σπρώχνει έναν συμμαθητή του από τις σκάλες, φεύγει για να γλιτώσει. Αφού είδε τον καλύτερό του φίλο να αυτοκτονεί, ένας γκάνγκστερ πρέπει είτε να υπακούσει στις επιθυμίες της οικογένειάς του είτε να φύγει μακριά. Η νεαρή Λινγκ κοιμάται με τον παντρεμένο αντιπρόεδρο του σχολείου της για να αποφύγει να είναι στο σπίτι με τη μητέρα της. Ενώ ο Τζιν, δίνει καθημερινή μάχη για να μείνει στο διαμέρισμά του και να μην τον διώξουν. Τα μονοπάτια των χαρακτήρων αυτών θα συγκρουστούν καθώς όλοι θ’ αναζητήσουν έξοδο από την άθλια καθημερινότητα τους.
Η έντονη φωτογραφία και το “απαλό” soundtrack του An Elephant Sitting Still δίνουν την έμφαση που χρειαζόταν το απόλυτο κενό κάποιων σκηνών
Κάποιοι χαρακτήρες ζουν και άλλοι πεθαίνουν. Οι τυχεροί πεθαίνουν πραγματικά, ενώ οι άτυχοι πεθαίνουν πνευματικά και αναγκάζονται να ζήσουν. Τα ψέματα και η προδοσία μετατρέπονται σε δικές τους τιμωρίες. Οι μόνοι αληθινοί επιζώντες είναι εκείνοι που παραμένουν αληθινοί.
Μπορείτε να αισθανθείτε τον φόβο και το κενό που έρχονται από όλες τις κατευθύνσεις, παρακολουθώντας τα σκληρά περιβάλλοντα να κατακλύζουν τους χαρακτήρες που αναζητούν απεγνωσμένα μια διέξοδο. Ο γκρίζος καμβάς του Χου Μπο αιχμαλωτίζει έναν κόσμο τόσο μεγάλο και τόσο περιορισμένο ταυτόχρονα, ενισχύοντας το αίσθημα της απελπισίας.
Βυθισμένο στη θλίψη, την απογοήτευση και την ανησυχία, η ταινία είναι ένα ιδιαίτερο εγχείρημα γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Παρά τις τέσσερις ώρες του, παραμένει ρεαλιστικό και κουράζει ελάχιστα. Κι αυτό γιατί η αφήγηση του είναι αποτελεσματική και γεμάτη αβεβαιότητες και twists. Δεν είναι ταινία για όλους αλλά είναι μια από τις ταινίες του 21ου αιώνα που δεν έλαβαν την προβολή που τους άξιζε.
