Ο σκηνοθέτης των Vanilla Sky και Jerry Maguire, Κάμερον Κρόου, επέστρεψε στις αίθουσες της χώρας μας σαν σήμερα το 2001, με το Almost Famous, μία σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφική ταινία για τον ίδιο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ένας δεκαπένταχρος, ο Γουίλιαμ Μίλερ, καταφέρνει να πιάσει δουλειά στο περιοδικό Rolling Stone. Για το πρώτο του άρθρο θα πρέπει να περιοδεύσει με το συγκρότημα Stillwater και γράψει για την εμπειρία του. Ο Γουίλιαμ θα δει τι συμβαίνει πίσω από τα παρασκήνια σε μια διάσημη μπάντα, συμπεριλαμβανομένων των στιγμών που τα πράγματα καταρρέουν. Επιπλέον, για αυτόν, θα είναι μια περίοδος νέων εμπειριών και εύρεσης του εαυτού του.
Η ταινία είναι εμποτισμένη με αγάπη για τη μουσική της δεκαετίας του ’70, ενώ η πλοκή της εξελίσσεται περίπλοκα, αλλά όχι κουραστικά. Και το σημαντικότερο, χωρίς κλισέ. Το Almost Famous είναι μια ειλικρινής και συγκινητική ματιά σε πολλά θέματα, όπως η οικογένεια και η φιλία, οποιοδήποτε από τα οποία θα μπορούσε να είναι συστατικό μιας υπέροχης ταινίας. Ωστόσο, όπως και στο καστ, ο Κρόου κατάφερε να δώσει ισορροπία σε όλους και σε όλα χωρίς να στερήσει από κανέναν και τίποτα την λάμψη που του άξιζε.
Είναι ταινίες όπως το Almost Famous που μας κάνουν να ευχόμαστε να υπήρχαν βραβεία για το καλύτερο καστ σαν σύνολο. Όχι Ά Ανδρικός ούτε Ά Γυναικείος. Ένα βραβείο για όλους. Γιατί οι ερμηνείες όλου του καστ είναι πραγματικά on point και οι επιλογές του Κρόου λειτουργούν εξαίσια.
Το Almost Famous δεν είναι μια ταινία με villains. Οι σκηνές του δεν έχουν εμπνευστεί από προηγούμενες ταινίες. Η δημιουργία του δεν βασίστηκε σε κάποια φόρμουλα που δημιουργεί επιτυχίες. Αρκετές σκηνές σε κάνουν να νιώθεις σαν να παρακολουθείς κάποια συζήτηση για παλιές εποχές. Καταλήγεις, έτσι, να αναπολείς την χαμένη αθωωότητά σου. Είναι μια ταινία που επιβίωσε και την θυμούνται όλοι επειδή ήταν, είναι, και θα είναι για πάντα φρέσκια.
