Άψογο editing, γρήγορες κινήσεις κάμερας, διάλογοι και αφηγηματικές περιγραφές στην τσίτα και cast ικανό να διατηρήσει τη ροή της ταινίας σε ανθρώπινα πλαίσια.
Κάποιοι απο τους χαρακτηρισμούς που αντιπροσωπεύουν τις παρακάτω ταινίες και τις καθιστούν το λόγο που θα μπορούσε κάποιος να αντικαταστήσει τον καφέ με τον κινηματογράφο. Σκηνοθέτες που καταφέρνουν να εμπλουτίσουν την πλοκή με την ένταση που της αξίζει ισορροπώντας τέλεια στη γραμμή μεταξύ χάους και συνοχής. Ταινίες – εφιάλτες για film editors και ανθρώπους που μόλις έκατσαν να χαλαρώσουν. Πάμε να δουμε γρήγορα μερικές απο αυτές:
Ocean’s Eleven (2001)
Εδώ θα έπρεπε να μπουν και οι τρείς ταινίες κανονικά (βλ. Ocean’s Twelve, Ocean’s Thirteen) αλλά επέλεξα αυτήν γιατί μου άρεσε περισσότερο εκ των τριών. Με την ταινία αυτή ο Steven Soderbergh αλλάζει καθοριστικά τη “ληστεία” στο σινεμά. Της αποδίδει έναν έξυπνο upbeat τόνο που έκτοτε έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε ταινίες τέτοιου είδους. Η περιγραφή των σχεδίων του κυρίου Ocean (aka George Clooney) για τη μεγαλύτερη ληστεία όλων των εποχών και αργότερα η εκτέλεση τους γίνεται μέσα από παράλληλα μοντάζ με γρήγορες εναλλαγές σκηνών μουσικά επενδυμένα με μια μίξη jazz και drum and base από τον David Holmes. Ό,τι πρέπει για να σε κρατήσει απόλυτα αφοσιωμένο.
Παράλληλα χρησιμοποιώντας το κατάλληλο cast (Matt Damon,Julia Roberts, Brad Pitt, Casey Affleck), ο Soderbergh δίνει έναν αέρα επαγγελματισμού και κλάσης στη ληστεία αυτή. Συνδυάζει έτσι κάπως παράδοξα τη βιασύνη ενός κλέφτη με την άνεση ενός επαγγελματία. Τα πάντα εξελίσσονται απαιτητικά γρήγορα αναγκάζοντας το θεατή να προσέχει την κάθε κίνηση. Blink and you missed it.
Limitless (2011)
Φαντάσου πως θα ήταν ο κόσμος αν μπορούσες να επεξεργάζεσαι τις εισερχόμενες πληροφορίες δέκα φορές γρηγορότερα από τον καθένα. Ε λοιπόν με το NZT μπορείς. Η ταινία αυτή αναφέρεται στις προοπτικές που θα είχε ο καθένας μας αν με ένα χάπι μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το 100% του μυαλού μας. Με παράδειγμα έναν αποτυχημένο συγγραφέα που έχει πιάσει πάτο, η βελτίωση που θα απέφερε ένα τέτοιο χάπι γίνεται εμφανής. Παρατηρούμε πώς του επιτρέπει να σκέφτεται και να εξελίσσεται γρηγορότερα από όλους λες και ο χρόνος για τον υπόλοιπο κόσμο κυλάει πιο αργά.
Με πρωταγωνιστή τον Bradley Cooper, o Neil Burger (The Illusionist, Divergent) δοκιμάζει να μεταφέρει το παραπάνω αίσθημα στην οθόνη μας με ενδιαφέρουσα χρήση οπτικών εφέ, fisheye φακών και έντονων κινήσεων της κάμερας. Με την ταχεία εξέλιξη της πλοκής, και της συλλογιστικής πορείας του πρωταγωνιστή ο θεατής παραμένει σε εγρήγορση. Έτσι, συστήνεται ασυνείδητα σε αυτόν τον κόσμο της αυξημένης εγκεφαλικής δραστηριότητας.
The Social Network (2010)
Αρχικά η ταινία αυτή αξίζει οπωσδήποτε μια θέση στη λίστα μόνο και μόνο για τον Jesse Eisenberg. Μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με τα Adventureland και Zombieland, ο ρόλος που τον χαρακτηρίζει περισσότερο ως σήμερα είναι ίσως αυτός του Mark Zuckerberg, του ιδρυτή του Facebook, σε αυτήν την ταινία. Το ιδιόρρυθμο, ψυχρό και ευφυέστατο μυαλό του νεότερου δισεκατομμυριούχου ενσαρκώνει με τη γρήγορη ομιλία του και το άψυχο και παράλληλα αποφασιστικό βλέμμα του ο Eisenberg που καταφέρνει να σε κάνει να τον αντιπαθήσεις σε φάσεις, αλλά και να τον θαυμάσεις σε άλλες.
Βέβαια δεν κάνει ο Eisenberg όλη τη δουλειά. Σε σκηνοθεσία David Fincher η ταινία δεν ηρεμεί σχεδόν ποτέ. Η αφήγηση της ιστορίας της ίδρυσης του Facebook και των δυσκολιών που προέκυπταν διαρκώς κατα τη δημιουργία αυτού του κολοσσού δε θα μπορούσε να μην είναι αντίστοιχα γεμάτη ένταση, πίεση και όπως όλα τα κοινωνικά δίκτυα, ταχύρρυθμη.
Steve Jobs (2015)
Ό,τι δεν κατάφερε να κάνει η πρώτη βιογραφική ταινία του Steve Jobs με τον Ashton Kutcher, καταφέρνει αυτή εδώ και πολλά παραπάνω. Όπως είναι εύκολα κατανοητό, η ίδια ένταση που απαιτήθηκε για την δημιουργία ενός κολοσσού, θα απαιτούνταν και για τη δημιουργία ενός άλλου. Η ανάδειξη της Apple σε μια εταιρεία παγκόσμιας κυριαρχίας, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Αυτή εδώ η ταινία κάνει ό,τι μπορεί για να μας το αποδείξει.
Με τον ικανότατο Michael Fassbender και την ταλαντούχα Kate Winslet, η καθημερινότητα του ιδρυτή της εταιρείας που μας έφερε τα iPhone και τα iMac αποτυπώνεται τόσο αγχώδης και πιεστική που καθηλώνει το θεατή και αναδεικνύει την επιμονή και πειθαρχία που απαιτείται για να οδηγήσεις μια εταιρεία στην επιτυχία. Παράλληλα, παρουσιάζονται και κάποιες από τις προσωπικές του δυσκολίες που επηρέαζαν την ψυχολογία του και έκαναν την ήδη φορτωμένη ρουτίνα του δυσκολότερη. Με την κάμερα να “τρέχει” πίσω από τον Jobs, με λεκτικά και συναισθηματικά φορτισμένους διαλόγους και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, η ατμόσφαιρα είναι διαρκώς ηλεκτρισμένη και δίνει μια αίσθηση βιασύνης.
The Big Short (2015)
Θέλατε να μάθετε τι συνέβη στην Αμερικάνικη οικονομία το 2007-2008 και οδήγησε στην κατάρρευση ολόκληρης της παγκόσμιας οικονομίας; Θέλετε να το κάνετε αυτό με τον πιο γρήγορο αλλά και πιο κατανοητό τρόπο; Αν ναι, πάρτε μια ανάσα και βάλτε το The Big Short. Με αναγκαστικά διαλλείματα για επεξηγήσεις, οι ρυθμοί είναι αρκετά ανεβασμένοι και οι πληροφορίες δε σταματούν να έρχονται. Η ατμόσφαιρα άγχους και πανικού μεταδίδεται συνεχώς. Ευτυχώς αραιώνεται με αρκετό χιούμορ για να κάνει την ταινία ένα διασκεδαστικό δράμα που δύσκολα χάνει το ενδιαφέρον του.
Σε συνδυασμό με ένα εξαιρετικό καστ (Steve Carell, Brad Pitt, Jeremy Strong, Marisa Tomei) και με απολαυστικές ερμηνείες από τους Christian Bale και Ryan Gosling η πιθανόν βαρετή για κάποιους αλληλουχία διαλόγων για οικονομικά θέματα αποκτά μια πιο ενδιαφέρουσα και προσεγγίσιμη διάσταση. Επίσης, με τις guest – εμφανίσεις των Anthony Bourdain, Margot Robbie και Selena Gomez, για να εξηγήσουν τους πολύπλοκους οικονομικούς όρους με απλές αναλογίες, ακόμα και οι λιγότερο μυημένοι θα αποκτήσουν μια καλή αίσθηση της κατάστασης.
Molly’s Game (2017)
Πρόκειται για την αυτοβιογραφία της Molly Bloom. Η ίδια ήταν μια επαγγελματίας σκιέρ που μετά από σοβαρό τραυματισμό σε προκριματικά Ολυμπιακών αγώνων, τα παρατάει όλα και φεύγει στο Λος Άντζελες. Εκεί θα αναμειχθεί με τον κόσμο του πόκερ, διευθύνοντας τα υπόγεια παιχνίδια ανθρώπων υψηλού στάτους. Δημιουργώντας, ωστόσο, παράλληλα μια περιουσία από τα φιλοδωρήματα. Η ανέλιξη της στο χώρο απεικονίζεται με εκπληκτικά διαδοχικά μοντάζ, γρήγορη μουσική και μονολόγους – διαλόγους που απαιτούν την ολοκληρωτική προσοχή του θεατή. Ωστόσο στα 140 λεπτά της, η ταινία δεν κουράζει ποτέ. Kαταφέρνει, μάλιστα, να διατηρήσει τη συνοχή και τους αυξημένους ρυθμούς της.
Τη Molly ερμηνεύει μοναδικά η Jessica Chastain, ίσως στην καλύτερη περφόρμανς της καριέρας της. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο σκηνοθέτης Aaron Sorkin συμμετείχε και στις ταινίες The Social Network και Steve Jobs ως σεναριογράφος.
Θα μπορούσα σε αυτή τη λίστα να βάλω και το The Wolf of Wall Street αλλά ρε παιδιά, είναι δυνατόν να μην το έχετε δεί ακόμα;
Ενδιαφέρον άρθρο, keep it going 👌