Έφτασε αισίως η εποχή την οποία περιμέναμε. Οι μορφές στα λευκά πανιά ζωντανεύουν ξανά και τα συνοικιακά θερινά ανάβουν και πάλι τα λιγοστά τους φώτα για να μας υποδεχτούν. Φαν του κινηματογράφου ήμουν και είμαι ανέκαθεν, είναι όμως κάποιες μελωδίες που τις αναγνωρίζεις από χιλιόμετρα μακριά, που ανατριχιάζει και ο παραμικρότερος σπόνδυλος της ραχοκοκαλιάς σου, που δε λησμονιούνται εύκολα. Αυτή λοιπόν, είναι μια λίστα με τα πιο αγαπημένα μου soundtracks που έχουν την τάση να με γυρνούν πίσω σε κάτι ζεστά, ατελείωτα καλοκαίρια.
Φτηνά Τσιγάρα (2000)
Κάποτε ο Ρένος Χαραλαμπίδης βάλθηκε να αποδείξει πως η βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα τον Αύγουστο ισούται με ένα – φτηνό για την ακρίβεια – τσιγάρο δρόμο. Τη στιγμή που η ζωή είναι ένα ατελείωτο χάος, δυο νέοι συναντιούνται κάτω από τα κίτρινα φώτα μιας πόλης με πληθώρα τηλεφωνικών θαλάμων και ελπίδες για το άκουσμα της ανθρώπινης χροιάς μέσω των μικροκυμάτων. Στιγμές και σκέψεις από την καθημερινότητα, τυχαία αγγίσματα, παράνομοι, εξ’ ολοκλήρου τρυφεροί έρωτες που δεν βρίσκουν ποτέ τον δρόμο τους. Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι.
Τη μουσική έχει επιμεληθεί ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος κι εγώ φυσικά ξεχωρίζω το άκρως ατμοσφαιρικό Summertime in Prague. Όλα αυτά για να καταλήξουμε εν τέλει σε μια παντοτινή αλήθεια: H ζωή ξέρει καλύτερα, φτάνει μονάχα να την εμπιστευτούμε.
Κωλόπαιδα (2011)
Εξάρχεια, Καλλιδρομίου, Θεμιστοκλέους, λόφος του Στρέφη. Άλλη μια – κάπως πιο διαφορετική – περιπλάνηση στην νυχτερινή αυγουστιάτικη Αθήνα. Τρείς φίλοι κι ένα ξενύχτι πριν το μεγάλο όνειρο: Την φυγή στο Βερολίνο. Όλη η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τις αφηγήσεις του ενός εκ των τριών, του Φοίβου, ο οποίος ζώντας γύρω από την ψευδαίσθηση ενός ιδεατού, ψάχνει να βρει τη δική του θέση σε αυτό το απέραντο μπαλκόνι που ονομάζεται ζωή. Κανείς τους ωστόσο δεν γνωρίζει που θα τους βρει τελικά η αυγή.
Τη μουσική υπογράφουν ο Σταύρος Μακρής και ο Μάριος Ψαρράς. Για μένα, κύρια θέση στην καρδιά μου έχει το It’s Alright που κρύβει στον πυρήνα του όλο αυτό το «γκρι» στοιχείο και τα νυσταγμένα φώτα ενός αστικού περιβάλλοντος που δε κοιμάται ποτέ.
Άφτερλωβ (2016)
Στο Άφτερλωβ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Έγκλειστοι στους τέσσερις τοίχους ενός υπερπολυτελές σπιτιού, ο Νίκος και η Σοφία – πρώην ζευγάρι – προσπαθούν να καταλάβουν ποια είναι τελικά όλα εκείνα που τους ενώνουν, αλλά και τους χωρίζουν, επιδιώκοντας μια ουσιαστική επικοινωνία. Μοναδικός τρόπος διαφυγής είναι ένας: Να αποκαλύψει η Σοφία τον πραγματικό λόγο του χωρισμού τους. Πρόκειται για ένα ολότελα συναισθηματικό rollercoaster με καυστικούς διαλόγους που καταδεικνύουν τη στυγνή πραγματικότητα που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων και ιδίως των ερωτικών.
Από τις υπέροχες ρετρό μουσικές συνθέσεις της Melentini, ξεχωρίζω την Ηλιαχτίδα. Ένα φιλμάκι βγαλμένο από την ίδια τη ζωή έρχεται για να μας υπενθυμίσει πως τίποτα δε τελειώνει πραγματικά και πως ειδικά στον έρωτα, πάντα θα υπάρχει ένα «άφτερ».
Monday (2020)
Στο Monday η ζωή κυλάει σαν ένα ατελείωτο, διαρκές Σαββατιάτικο πάρτι. Ο Μίκι και η Κλόι, έχουν κάτι κοινό σε όλη την Αθήνα: Είναι Αμερικάνοι, κάτι που αποτελεί έναν πολύ καλό λόγο για να γίνουν ζευγάρι. Κάπως έτσι, ανίκανοι να μπουν στα καλούπια που τους επιβάλλει ο δυτικός τρόπος ζωής του παρόντος αιώνα, παρατείνουν την εφηβεία τους αποφεύγοντας την αναπόφευκτη πραγματικότητα που τους επιφυλάσσει η επέλαση της Δευτέρας. Μέσα λοιπόν από μεταμεσονύκτιες βόλτες με μηχανάκια στο κέντρο της Αθήνας, αποδράσεις σε νησιά, παραλίες και μεθύσια, ένα είναι το συμπέρασμα: Ο έρωτας είναι μονόδρομος που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.
Από την πρωτότυπη μουσική του Αλέξη Γράψα, θα ξεχωρίσω φυσικά την πιανιστική διασκευή της Συννεφούλας του Διονύση Σαββόπουλου, που κάνει λόγο για μια αγάπη που πέρασε σαν σύννεφο. Στη διάρκεια της ταινίας, η Κλόι και ο Μίκι μαθαίνουν παιδικά ελληνικά τραγούδια στο πιάνο. Όταν πέφτουν πάνω στη Συννεφούλα, καταλήγουν στο εξής: “That sounds Greek!”. Πράγματι. Αν η αγάπη ήταν σύννεφο, δε θα νιώθαμε αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα ευτυχίας και λύπης κάθε φορά που εμφανίζονταν στον ορίζοντα.
Στο ατέρμονο αυτό λοιπόν κυνήγι της πληρότητας, ένα είναι σίγουρο: Υπάρχει για όλ@ μας ένα μπαλκόνι εκεί έξω. Άλλοτε θα παρατηρούμε τον ανοιχτό ουρανό μη έχοντας κάτι για να ελπίζουμε ή να φοβόμαστε, ενώ άλλοτε θα φωνάζουμε με όση δύναμη διαθέτουμε στα πνευμόνια μας για κάποια Βασούλα, περιμένοντας να έρθει ο Αύγουστος για να διαλυθούν τα σύννεφα που κόβουν επίμονα βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας. Έτσι κι αλλιώς, τα πράγματα θα κυλήσουν όπως αυτά θέλουν στο τέλος.
Ραντεβού στα θερινά.
Φωτογραφία κειμένου: © 2021 IFC Films
7
