Λίγα πράγματα είναι πιο αποτελεσματικά από το να βρίσκονται δύο ή και παραπάνω άνθρωποι μέσα σε ένα αυτοκίνητο για ώρες και να μην πέσουν έστω και λίγα από τα τείχη τους. Φυσικά, μπορεί να γεννηθεί μία μεγάλη αντιπάθεια ανάμεσα τους, ή μία ακόμα μεγαλύτερη αγάπη. Πάντως, σίγουρα θα έχουν μία καλύτερη ιδέα για τους εαυτούς τους και τα όριά τους. Στον κινηματογράφο αυτό το «ξεδίπλωμα» χαρακτήρων μέσα σε ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια.
Με αυτόν τον τρόπο αποφάσισε η Marija Kavtaradze το 2018 να μας συστήσει τους χαρακτήρες του Summer Survivors
Διαβάζοντας την πλοκή του Summer Survivors της Λιθουανής κινηματογραφίστριας Marija Kavtaradze, μπορείς να φανταστείς μια ιδιόμορφη indie κωμωδία με πινελιές παραλόγου. Ωστόσο, ενώ η ταινία εμπεριέχει ανάλαφρες και αστείες στιγμές, υπάρχει μια σταθερή φλέβα θλιβερής μελαγχολίας, που τη διαπερνά από το πρώτο κιόλας καρέ.
Η Indre (Indre Patkauskaite) φτάνει σε ένα ψυχιατρείο στο Βίλνιους, ελπίζοντας να συνεργαστεί με έναν από τους αξιόλογους γιατρούς εκεί. Αν και ενδιαφέρεται να δουλέψει με μια μηχανή βιοανάδρασης, και όχι με πραγματικούς ασθενείς, καταλήγει να της ζητηθεί να μεταφέρει δύο ασθενείς στην μικρή, παραθαλάσσια πόλη Palanga, η οποία βρίσκεται στην άλλη άκρη της χώρας. Συνοδοί της στο ταξίδι είναι ο Paulius (Paulius Markevicius), ένας νεαρός άνδρας με διπολική διαταραχή, η Juste (Gelmine Glemzaite), μια νεαρή γυναίκα που αναρρώνει από μια απόπειρα αυτοκτονίας και μια νοσοκόμα.
Μεγάλο μέρος της απρόσμενης τελικά κωμωδίας προέρχεται από την αδεξιότητα της Indre με τους ασθενείς, καθώς φοβάται συνεχώς ότι θα έχουν ψυχωτικά επεισόδια ή θα προσπαθήσουν να διαφύγουν. Ο Paulius και η Juste, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούν την χαμηλή αυτοπεποίθησή τους για να “ξεγελάσουν” τη συνοδό τους, ενώ παράλληλα βρίσκουν τρόπους να φλερτάρουν μεταξύ τους κρατώντας συνεχώς μια απόσταση από την κατάσταση γύρω τους.
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η Kavtaradze μάς προσφέρει μια σχεδόν αέρινη και ονειρική αίσθηση της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της
Η ίδια χαρακτηρίζει την ταινία της σαν μια «επιστολή αγάπης» σε όσ@ πάσχουν από ψυχικές ασθένειες, και αυτό είναι κάτι μπορείς να δεις και να νιώσεις σε κάθε σκηνή.
Παρά τον σχετικά αόριστο τίτλο του, το Summer Survivors είναι μια ήσυχη, διαλογιστική ταινία για τα στίγματα και τις ταμπέλες της ψυχικής υγείας, και ευτυχώς δεν είναι μια ατυχής μέθοδος παράδοσης για το μήνυμά της. Είναι μία κινηματογραφική εμπειρία, αυθεντικά συγκινητική, που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις αυτή την ομορφιά στις μικρές στιγμές που μας περιβάλλουν, ακόμα κι αν δεν την βλέπουμε συχνά ούτε εμείς, αλλά ούτε και οι ίδιοι οι χαρακτήρες της ταινίας. Ένα είναι σίγουρο: όσο υπάρχουν ταινίες σαν το Summer Survivors, τόσο περισσότερο αυτά τα στίγματα θα αρχίσουν σταθερά να διαλύονται.
