Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια για να έχουμε καινούριο δίσκο από τους Strokes
Η αλήθεια είναι ότι θυμάμαι πολύ καθαρά το “Comedown Machine” των Strokes το 2013. Ήταν Μάρτιος και ήμουν δύο μήνες μακριά από τις Πανελλήνιες. Η ανάγκη για μικρές σχισμές ξεγνοιασιάς και καλοπέρασης ήταν υψηλή. Μπορώ να πω ότι υπήρχε και μία ξηρασία στην indie rock εκείνη την περίοδο. Βρισκόμασταν 1,5 χρόνο μετά το “Velociraptor” των Kasabian και 6 μήνες μακριά από το “AM” των Arctic Monkeys, που, ειλικρινά, κανείς δεν περίμενε ότι θα έφτανε εκεί που έφτασε. Αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλη ώρα. Το “Comedown Machine”, λοιπόν, δεν ήταν κάτι εξωπραγματικό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν ήταν απογοητευτικό.
Με τα χρόνια, οι Strokes, μας έμαθαν να μην περιμένουμε πότε θα γίνει το “Is This It?” vol. 2. Το ντεμπούτο αυτό ήταν one time thing και δε θα επαναληφθεί ξανά κάτι τέτοιο, όσο κι αν οι περισσότεροι χτυπιούνται. Κι εκεί είναι που εκλείπει η προσπάθεια επεξήγησης της φύσης των Strokes. Ντάξει, όχι μόνο των Strokes. Κι άλλες είναι οι μπάντες που θα έχουν για πάντα τη σκιά του πρώτου τους δίσκου να τους κυνηγά. Σε αντίθεση όμως με αυτές, οι Αμερικάνοι, δε σταμάτησαν ποτέ να δημιουργούν καλή μουσική και αυτό είναι που πονάει τους περισσότερους κατακριτές. Το σκηνικό παραμένει ανάλογο και στο “The New Abnormal”.
“And the eighties bands, where did they go?”
Γιατί abnormal όμως; Είναι ίσως αυτός ο καλύτερος όρος να περιγράψει κανείς το συγκρότημα; Θα μπορούσε. Περιγράφει τις προσωπικότητες ή το υλικό τους; Οποιοδήποτε από τα δύο και πάντα με την καλή την έννοια. Έχει να κάνει με την 80s πινελιά που γίνεται ευδιάκριτη καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου; Πολύ πιθανό. Όλα αυτά μαζί εξηγούν πολύ καλά το πόσο αντιπροσωπευτικοί, εν τέλει, είναι οι Strokes μιας εποχής, μιας γενιάς και ενός ήχου. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, πολύ πιθανό να αργούσαμε πολύ να δούμε συγκροτήματα τα οποία έχουμε φτάσει πλέον να θεωρούμε ότι καθορίζουν αυτή τη μουσική σκηνή.
O Julian Casablancas αναζητά αυτές τις μπάντες της δεκαετίας του ’80 στο “Brooklyn Bridge to Chorus”. Μπορεί και λόγω αυτού να κάναμε 7 χρόνια να ακούσουμε από το συγκρότημα. Το θέμα είναι, όμως, ότι κατά έναν σουρεαλιστικό τρόπο, οι Strokes ακούγονται σαν να βρήκαν την ισορροπία τους. Βρίσκουν ξανά τους εαυτούς τους που αυτοί φρόντισαν να αναπλάσουν όλα αυτά τα χρόνια. Η δεκαετία την οποία αναζητούν είναι γεμάτη glam και πειραματισμό. Από R&B μέχρι soul και ηλεκτρονική (τότε) indie rock. Αν ο στόχος τους ήταν ένας φόρος τιμής στα παραπάνω, οι Strokes τον πέτυχαν.
Τα ψεγάδια είναι σχεδόν αδύνατο να αποφευχθούν, ακόμα και από τους άτρωτους. Επομένως, δε θα σταθούμε σε αυτά. Δεν έχει νόημα εξάλλου. Εκεί που θα σταθούμε είναι στη ζωντάνια που προσφέρει το “The New Abnormal” στην γκρίζα τρέχουσα πραγματικότητα. Παράλληλα, κρατώντας τα λόγια του Albert Hammond στη Guardian, ο δίσκος αυτός είναι ίσως και η αρχή για κάτι πολύ καλύτερο αργότερα. Και εκεί είναι που αξίζει να σταθούμε.
Απλά, μην δώσουμε ραντεβού για το 2027, ήμαρτον δηλαδή.
