Σε αντίθεση με το χάος και τη φασαρία των δύο πρώτων κύκλων, το τρίτο μέρος του The Bear ξεκινά αθόρυβα. Θα ήταν αφέλεια, όμως, να πιστέψουμε έστω και για μια στιγμή ότι αυτή η ησυχία είναι απόρροια ηρεμίας και γαλήνης. Αντιθέτως, πρόκειται για την εκκωφαντική σιωπή που ακολουθεί μία έκρηξη μεγατόνων, σαν αυτή του περσινού τελευταίου επεισόδιου.
Το τρίτο μέρος της ιστορίας ή η επόμενη μέρα
Τι κι αν πέρασε ένας χρόνος, το πρώτο επεισόδιο του τρίτου μέρους, που κυκλοφόρησε στο Disney+ αυτή την εβδομάδα, πιάνει τα πράγματα μόλις λίγες ώρες από εκεί που τα αφήσαμε. Ιδωμένο είτε ως επίλογος όσων προηγήθηκαν, είτε ως πρόλογος όσων έπονται, το πρώτο αυτό επεισόδιο του τρίτου μέρους αποτελεί μία κλεφτή ματιά σε όλα όσα απαρτίζουν τον Carmy (Jeremy Allen White), όσα συνθέτουν την προσωπικότητά του σήμερα. Από τη μία βρίσκονται οι οικογενειακές και προσωπικές στιγμές που εξερεύνησε ως έναν βαθμό η προηγούμενη σεζόν, ενώ από την άλλη όλες οι κουζίνες -οικογένειες κι αυτές, αλλά διαφορετικές- από τις οποίες πέρασε ο ίδιος κυνηγώντας την αριστεία. Και όλα αυτά μέσα από το θραυσματικό μοντάζ της Joanna Naugle που καθιστά την έννοια της ανάμνησης στη μικρή οθόνη πιο απτή από ποτέ.
Nurture, μία έννοια που κάνει την εμφάνισή της σε κάθε επεισόδιο
Είναι δύσκολο να βρεις τη συνοχή σε σειρές όπως το The Bear. Το μυαλό, όμως, έχει εκπαιδευτεί στο να αναζητούμε έναν συνδετικό κρίκο που να ενώνει και να νοηματοδοτεί όλα όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται μπροστά μας. Παρακολουθώντας το τρίτο μέρος της σειράς, μου φάνηκε αρκετά παράδοξο πώς σε μία ιστορία σαν κι αυτή, η φροντίδα βρίσκεται στον πυρήνα όλων των εξελίξεων. Από τον επικήδιο λόγο του Marcus (Lionel Boyce) για τη μητέρα του, το πώς η Tina (Liza Colón-Zayas) γνώρισε τον Mikey (John Bernthal), μέχρι τη σχέση της σεφ Terry (Olivia Colman) με τον Richie (Ebon Moss Bachrach) και τους υπόλοιπους συναδέλφους της, η φροντίδα και, πιο συγκεκριμένα, η λέξη nurture επανέρχεται ξανά και ξανά τις περισσότερες φορές ως ζητούμενο, τόσο στον χώρου του φαγητού, όσο και οπουδήποτε αλλού, αποκαλύπτοντας μία μεγάλη αλήθεια: εκείνοι που δεν την έλαβαν ποτέ, είναι οι ίδιοι που αδυνατούν αργότερα να τη δεχτούν, και πόσο μάλλον να την ανταποδώσουν.
Λοιπά highlights
Τι κι αν οι κριτικοί στα διεθνή μέσα έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τη νέα σεζόν «αργή», «στάσιμη» και «ανιαρή», οι δημιουργοί του The Bear εξακολουθούν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα, τολμώντας να εμφυσήσουν στο DNA της σειράς διαρκώς νέα στοιχεία και πειραματισμούς, ακριβώς όπως ο κάνει και ο Carmy με το μενού του εστιατορίου. Αποφεύγω πιθανά spoiler για την πλοκή και αναφέρω μόνο ενδεικτικά ότι σε αυτή τη σεζόν βλέπουμε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ayo Edebiri στο επεισόδιο Napkins, ακούμε το μουσικό score των Trent Reznor και Atticus Ross (ναι, Challengers, εσένα κοιτάω) και συνειδητοποιούμε ότι ναι, every second counts, αλλά καμιά φορά είναι ανθρώπινο να το ξεχνάμε.
Ηρεμία πριν την καταιγίδα*
Με άλλα λόγια, το τέλος του τρίτου μέρους με βρήκε να αναφωνώ για άλλη μία φορά Yes, Chef!, μόνο λίγο πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φoρά, γνωρίζοντας ότι κάθε ήρωας και ηρωίδα εκεί πέρα έχει βυθιστεί σε σκέψεις. To τρίτο μέρος του The Bear ξέρει να ακροβατεί καλά ανάμεσα στις σιωπές και τις εντάσεις και τελικά μοιάζει περισσότερο σαν αυτή την ηρεμία που επικρατεί πριν την καταιγίδα*.
*Όπου καταιγίδα, βάλτε The Bear-Μέρος 4ο.
3
