-Χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί.
-Μπορώ να με μεγαλώσω μόνη μου, ευχαριστώ.
Στο μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της, η Charlotte Regan δεν σπαταλά πολύ χρόνο στο να συστήσει την βασική της ηρωίδα, την 12χρονη Georgie (Lola Campbell). Οι παραπάνω φράσεις που εμφανίζονται μόλις στα πρώτα δευτερόλεπτα του Scrapper, ήδη αποκαλύπτουν αρκετά. Γυρισμένη στα όρια μεταξύ Essex και Λονδίνου, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός κοριτσιού που μαθαίνει πώς να είναι παιδί κι ενός άντρα που μαθαίνει πώς να είναι πατέρας.
Μετά τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας της, η Georgie ζει πλέον μόνη της. Έχει καταφέρει μάλιστα να ξεγελάσει την πρόνοια ώστε οι άνθρωποι εκεί να πιστεύουν ότι ζει με τον θείο της, τον Winston Churchill. Για να μπορέσει, όμως, να συνεχίσει να πληρώνει το ενοίκιο του σπιτιού, η ίδια κλέβει ποδήλατα με τη βοήθεια του καλύτερού της φίλου, του Ali (Alin Uzun). Μία μέρα εμφανίζεται στην αυλή της ξαφνικά ένας άντρας ονόματι Jason (Harris Dickinson) και συστήνεται ως ο πατέρας που δεν γνώρισε ποτέ της.
Παρά τις προσπάθειες της να τον ξεφορτωθεί, ο ίδιος έχει έρθει αποφασισμένος για να μείνει μαζί της, ενώ εκείνη χρειάζεται να αποδεχτεί αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, και ο ίδιος ο Jason μοιάζει να ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, καθώς στα 30 χρόνια ζωής που έχει διανύσει μέχρι σήμερα, δεν είχε ξαναχρειαστεί να εξασκήσει τον ρόλο του πατέρα προηγουμένως. Η βασική πρόκληση και για τους δύο είναι να πάρουν τον χρόνο που χρειάζονται για να προσαρμοστούν και να γνωρίσουν ο ένας τον άλλο καλύτερα.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση από την αρχή, είναι το πώς η Georgie διαχειρίζεται τον χαμό της μητέρας της
Την παρακολουθούμε να τακτοποιεί το σπίτι ακριβώς όπως έκανε εκείνη, να ακολουθεί την ίδια ρουτίνα που είχαν μαζί και να μην θέλει να αλλάξει τίποτα στο σπίτι που ίσως την υπενθυμίζει ότι εκείνη δεν βρίσκεται πια κοντά της. Αυτό είναι και το βασικότερο πρόβλημά της με την εμφάνιση του Jason: αυτός δεν ήταν ποτέ κομμάτι αυτής της καθημερινότητας που είχε χτίσει με τη μαμά της. Γι’αυτό και η ίδια εξ αρχής αμφιβάλει για το αν εκείνος είναι τελικά ικανός να χωρέσει στη ζωή της όπως είναι. Πολύ σύντομα, και οι δύο συνειδητοποιούν πως έχουν περισσότερα κοινά απ’όσα φαντάζονταν και φυσικά, περισσότερα να μάθουν ο ένας από τον άλλον. Και σαν ένα μικρό αλλά εμφανές νεύμα σε μία πολύ αγαπημένη ταινία όπως το Κλέφτες Ποδηλάτων, η Georgie συνεχίζει να κλέβει ποδήλατα, απλά τώρα με τη βοήθεια του πατέρα της.
Η ταινία δεν αφήνει στιγμή πίσω της τη ζωντάνια και τη συγκίνηση που προκαλεί, ακόμα και όταν εξερευνά σε βάθος την πραγματικότητα της βρετανικής εργατικής τάξης
Αντί, λοιπόν, να υιοθετήσει ένα πιο γκρίζο, σκοτεινό στιλ για να πει αυτή την ιστορία, το Scrapper καταφεύγει στον μαγικό ρεαλισμό μέσω της Georgie, υπενθυμίζοντάς μας διαρκώς πως πρόκειται ακόμα για ένα 12χρονο παιδί, στα πρόθυρα της εφηβείας, με μία φαντασία η οποία καλπάζει. Η κάμερα της Molly Manning Walker παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός σκηνικού ντυμένου σε παστέλ αποχρώσεις, δίνοντάς μας την εντύπωση πως βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της Georgie. Τόσο η Lola Campbell, όσο και ο Harris Dickinson, δίνουν δύο εξαιρετικές ερμηνείες, γεμάτες ζεστασιά και συγκίνηση, δημιουργώντας μία διστακτική και άλλοτε ειλικρινή και τρυφερή δυναμική ανάμεσα στους χαρακτήρες που υποδύονται.
Σχεδόν δύο χρόνια πριν, μία άλλη Βρετανή σκηνοθέτρια ονόματι Charlotte, μας προσέφερε ένα υπέροχο αφήγημα για τη σχέση μίας κόρης με τον πατέρα της, που άφησε μέχρι και το τελευταίο άτομο που την είδε να κλαίει μέσα στην αίθουσα του σινεμά. Σας θυμίζει κάτι η λέξη Aftersun; Αυτή τη φορά, στο Scrapper, πατέρας και κόρη έχουν την ευκαιρία να ενηλικιωθούν μαζί καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Με αυτόν τον τρόπο, η ιστορία εκλύει ένα είδος ενέργειας που είναι σχεδόν αδύνατον να μην σε παρασύρει.
Φωτογραφία κειμένου: Chris Harris
0
