Έχω μια τάση να συλλέγω πράγματα. Να ομαδοποιώ, να μαζεύω, να θυμάμαι. Προσοχή! Όχι να οργανώνω και να τακτοποιώ. Αυτό είναι μια άλλη διαδικασία με την οποία δε τα πάω τόσο καλά. Εγώ προτιμώ απλά να φτιάχνω μια κοινή στέγη και να τα τοποθετώ κάτω από αυτή αναμνήσεις κάθε μορφής. Έτσι όποτε νιώθω νοσταλγία να επισκέπτομαι το εκάστοτε σπίτι και να κάνω μια βόλτα εκεί.
Μια βόλτα ανάμεσα σε εισιτήρια από τις συναυλίες που έχω πάει, φωτογραφίες από καλοκαιρινές στιγμές στο Λαγονήσι με τη Μαρία, ηχογραφήσεις από τους αγαπημένους μου καθημερινούς ήχους, τα αγαπημένα μου μηνύματα ή ευχές που μου έχουν στείλει φίλοι. Ναι όλα αυτά και άλλα πολλά τα κρατάω και τα ομαδοποιώ. Ένα πράγμα μόνο με παίδευε τόσα χρόνια και δεν είχα ακόμα βρει τρόπο για να το αποθηκεύσω με κάποιο τρόπο. Και αυτό ήταν οι λέξεις, Εντάξει, ακούγεται λιγο παραπάνω ποιητικό απ’ότι θα ήθελα αλλά είναι αλήθεια.
Άραγε, πώς μπορείς να αποθηκεύσεις τις λέξεις;
Τις λέξεις που διάβασες σε ένα βιβλίο, σε ένα άρθρο, ένα ποίημα. Στίχους από ένα τραγούδι, τον ίδιο τον τίτλο ενός τραγουδιού, το σύνθημα που είδες γραμμένο σε έναν τοίχο, το quote πάνω σε ένα illustration στο Instagram. Τα λόγια κάποιου σε μια ομιλία ακόμα και τα λόγια του καθηγητή σου σε μια διάλεξη που σε άγγιξαν λίγο παραπάνω. Όλα αυτά έχουν τόσες διαφορετικές μορφές και δεν μπορείς να τα ομαδοποιήσεις. Δεν μπορείς μέσα σε 10 λεπτά να τα επαναφέρεις όλα στη μνήμη σου. Βρήκα, όμως τρόπο, Και πέρα από την ίδια την διαδικασία, που την απολαμβάνω πάρα πολύ, αγαπώ ακόμα παραπάνω και το ίδιο το συναίσθημα όταν έρχομαι σε επαφή με όλες αυτές τις αγαπημένες μου λέξεις.
Η συνταγή για τα 10 λεπτά ευτυχίας
Είναι πολύ απλό. Βήμα 1ο: Παίρνεις ένα τετράδιο. Καλό θα ήταν να χωράει σε μια τσάντα, όχι πως χρειάζεται και να το κουβαλάς παντού μαζί σου. Αλλά ξέρεις, σε εκείνα τα ταξίδια με το τρένο, είναι ωραία συντροφιά αν σου αρέσει να νιώθεις πως ζεις σε ταινία. Βήμα 2ο: Ξεκινάς να γράφεις όλα αυτά που τόσο καιρό υπογράμμιζες, μετέφερες σε σημειώσεις, αποθήκευες στο κινητό και σε screenshot. Βήμα 3ο: Αφιερώνεις λίγο χρόνο όταν έχεις όρεξη να γράψεις στο να τα “αποθηκεύσεις” εκεί. Και έτοιμο!
Γιατί, όμως, λέξεις;
Μπορεί οι φωτογραφίες να προκαλούν νοσταλγία, να αναβιώνεις την ίδια τη στιγμή. Ή ακόμα καλύτερα το βίντεο που παρέχει ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες. Οι λέξεις, όμως, σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις σου διεγείρουν τη φαντασία. Σε αφήνουν μόνο/μόνη σου με τις σκέψεις σου να ζήσεις ξανά τη στιγμή με τους δικούς σου όρους, το δικό σου σκηνικό. Τοποθετείς ένα απόσπασμα, μια απλή φράση, ένα συνδυασμό λέξεων που σου άρεσε στο νέο δικό σου περιεχόμενο. Σκηνοθετείς τις σκέψεις σου φτιάχνοντας μικρές ή μεγάλες ιστορίες ξεκινώντας από κάτι που πραγματικά σε άγγιξε. Και για μένα αυτό είναι πολύτιμο. Μέσα στο καθημερινό βομβαρδισμό πληροφορίας είναι τόσο έντονη η ανάγκη μου να έρθω σε επαφή με κάτι που διάβασα και πραγματικά με άγγιξε.
