Μιας κι έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία μας επίσκεψη στο ελληνικό σινεμά και επειδή έφτασε (;) πια το καλοκαιράκι κι όλο και κάποια ελληνική ταινία θα τύχει να δούμε στα θερινά, αποφάσισα να παραμείνω στο κλίμα της εποχής.
Πριν το αγαπημένο μας Monday, ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος με το Suntan ταξιδεύει στην Αντίπαρο
Eκεί που ο καυτός ήλιος συναντά μια έξαλλη παρέα νεαρών ατόμων. Ή πιο σωστά ο γιατρός Κωστής Μακρίδης (Μάκης Παπαδημητρίου) συναντά μια έξαλλη παρέα νεαρών ατόμων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Είναι Χριστούγεννα, και ο γιατρός Κωστής Μακρίδης μεταφέρεται στο ιατρείο της Αντιπάρου. Αρχίζει σιγά σιγά να γνωρίζει τους ντόπιους του νησιού, οι οποίοι δεν αργούν να τον ενημερώσουν για το καλοκαιράκι που έρχεται σύντομα αλλά και τον πολύ εκλεκτό τουρισμό. Οι περίπου 800 κάτοικοι που ζουν στο νησί γνωρίζονται όλοι με το μικρό τους όνομα, ενώ δεν λείπουν τα γλέντια στα καφενεία κάθε βράδυ. Εκείνοι γλεντούν, εκείνος όμως είναι βυθισμένος στις δικές του σκέψεις.
Είναι καλοκαίρι, και μια απρόσμενη παρέα ανοίγει την πόρτα του ιατρείου του Κωστή και μαζί με αυτή έρχεται και η Άννα (Έλλη Τρίγγου). Έχοντας χτυπήσει με το μηχανάκι που εκείνη οδηγούσε, καταφεύγει στην ιατρική βοήθεια του Κωστή, λέγοντας του εν τέλει πως είναι ο καλύτερος γιατρός του κόσμου. Κάπως έτσι αρχίζει η περιπέτεια τους.
Ανάμεσα σε βουτιές, αντηλιακά, θάλασσες, ποτά, τσιγάρα και ξενύχτια, ο Κωστής γίνεται ένα με την Άννα και την παρέα της και αφήνεται στη θερινή ραστώνη του νησιού
Κάνει τα πάντα για να ξεφύγει από τη βαρετή ζωή ενός μεσήλικα προσπαθώντας παράλληλα να μπει στη ζωή της Άννας και τη διεκδικεί με όποιο τρόπο μπορεί. Αυτό που ξεκινά ως ανακάλυψη τις χαμένης νιότης του, μετατρέπεται σιγά σιγά σε εμμονή, καθώς ο Κωστής είναι πρόθυμος να κάνει ό,τι χρειαστεί για να κρατήσει την Άννα του.
Το πρώτο μέρος του Suntan μάς μεταφέρει αυτόματα σε μια παραλία και σε όσα αντιπροσωπεύει ένα καλοκαίρι σε ένα νησί. Όμως, η έκβαση της ιστορίας του Κωστή και της Άννας είναι κάτι που χτίζεται υποδειγματικά στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας. Εάν κάτι θα μπορούσε να περιγράψει το Suntan, εκτός από το πανέξυπνο tagline της – Κάποιοι μαυρίζουν, άλλοι καίγονται – είναι η αποτύπωση της ομορφιάς και τη δύναμης του νεανικού σώματος και ψυχής, και η ταυτόχρονη αγκαλιά στην αναπόφευκτη φθορά τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
