Προσπαθώ να σκεφτώ όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που κάνουν το σινεμά του Πάνου Χ. Κούτρα μοναδικό, αλλά χάνω το μέτρημα. Ίσως είναι ο ωμός ρεαλισμός που στο έργο του συνδυάζεται απόλυτα με σουρεαλιστικά στοιχεία και βαθιά νοήματα. Ίσως πάλι είναι όλο το παράδοξο του σινεμά και της ζωής. Η αφορμή για το συγκεκριμένο Greek Revisit αποτέλεσε η μεταφορά της Στρέλλας στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος από τον Γιώργο Κουτλή, που ξεκινάει αυτή την εβδομάδα ένα sold-out ταξίδι γεμάτο οπερετικά δράματα, τολμηρές οιδιπόδειες στιγμές και προκλητικές τρυφερότητες.
«Με λένε Στέλλα… Οι φίλοι όμως με φωνάζουν Στρέλλα. Λένε πως είμαι λίγο τζαζ…»
Κάπως έτσι συστήθηκε η Στέλλα ή αλλιώς Στρέλλα στον Γιώργο, έναν 48χρονο, καταδικασμένο για φόνο, τον οποίο γνώρισε τυχαία σε ένα ξενοδοχείο την ημέρα που εκείνος αποφυλακίστηκε μετά από 15 χρόνια. Η Στρέλλα, μια νεαρή τρανς σεξεργάτρια που λατρεύει τη Μαρία Κάλλας, θα ερωτευτεί τον Γιώργο, και ένα τσιγάρο θα είναι η αφορμή για να εξελιχθεί η ιστορία τους. Μια ιστορία βγαλμένη από αρχαία ελληνική τραγωδία, μια ιστορία για τον έρωτα, μια ιστορία για την τραγικότητα της τυχαιότητας και των συναισθημάτων, μια ιστορία που διηγείται πολλές ιστορίες μαζί.
Ο Πάνος Χ. Κούτρας γνωρίζει πολύ καλά πως να φέρει στο προσκήνιο τον σουρεαλισμό, την Αθήνα του σήμερα, τα αστικά οικογενειακά δράματα της διπλανής πόρτας και παράλληλα να αγκαλιάζει ζεστά και με τον δικό του τρόπο τους ανθρώπους που η κοινωνία άφησε στο περιθώριο. Με τις εξαιρετικές ερμηνείες της Μίνας Ορφανού και του Γιάννη Κοκιασμένου, η Στρέλλα δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα μια ταινία-σταθμός του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, μια ταινία ωδή στην ορατότητα των LGBQTIA+ ατόμων, μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία που εμπεριέχει πολλή αγάπη ακόμα και όταν αυτή μοιάζει ανέφικτη.
«Άλλαξαν οι καιροί…εγώ μόνο δεν θα τους προλάβω» λέει η Μαίρη, η «άτυπη μητέρα» της Στρέλλας, κι εμείς ελπίζουμε όσο αλλάζουν οι καιροί να αλλάζουμε μαζί τους. Άλλωστε, όσο έχουμε το σινεμά του Πάνου Χ. Κούτρα, όλα μοιάζουν πιο απλά.
